Urodził się w dniu 27 lipca 1902 w Bukaczowcach ówczesnego powiatu rohatyńskiego. Był synem Walerego (lub Waleriana) i Eugenii z Wieżlickich. Do szkół powszechnej i średniej uczęszczał kolejno w Krakowie, Żywcu i Tarnowie. Edukację zakończył na poziomie szóstej klasy szkoły realnej.
W okresie od 29 października do 10 listopada 1918 uczestniczył w przewrocie politycznym na terenie Tarnowa i Szczakowej, będąc w tym czasie uczniem szóstej klasy tarnowskiej szkoły realnej. W szeregach tzw. oddziału studenckiego „Szczakowiaków” rozbrajał na terenie tarnowskiego dworca kolejowego oficerów i szeregowych armii austriackiej, przejeżdżających przez to miasto. 11 listopada 1918 zgłosił się ochotniczo od komisji poborowej i wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Po miesięcznym przeszkoleniu odszedł na front w szeregach Batalionu Ochotniczego kapitana Andrzeja Waisa (późniejszego III batalionu 16 pułku piechoty). W stopniu szeregowego z cenzusem otrzymał przydział do 10. kompanii tegoż batalionu. Od 15 grudnia 1918 do 10 lipca 1919 brał udział we wszystkich walkach baonu ochotniczego na froncie przeciwukraińskim (w tym pod Żurawicą, Radymnem, Dobromilem i Lwowem). Następnie odesłany do Batalionu Zapasowego 16 pułku piechoty i skierowany na kurs do Szkoły Podchorążych Piechoty, który odbył w okresie od 1 października 1919 do 1 czerwca 1920 (zdawszy uprzednio egzamin uzupełniający z zakresu szóstej klasy szkoły realnej). Przydzielony na stanowisko dowódcy plutonu w 105 pułku piechoty rezerwowym (wystawionym przez 5 pułk piechoty Legionów), z którym to pułkiem wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, walcząc na froncie południowym (w tym na linii rzeki Słucz). Ranny i leczony w szpitalu w Przemyślu. Po wyleczeniu odesłany do 5 pułku piechoty Legionów. Następnie w 32 pułku piechoty, z którego został przeniesiony z powrotem do 5 pułku piechoty, co ogłoszono w marcu 1921.
Na dzień 1 czerwca 1921 pełnił w stopniu podporucznika służbę w 5 pułku piechoty Legionów. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z 3 maja 1922 został zweryfikowany w tymże stopniu, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1920 i 48. lokatą (była to jednocześnie 970. lokata łączna wśród podporuczników korpusu piechoty). Na ten czas pozostawał nadal oficerem 5 pp Leg.
Awansowany do rangi porucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1922 i 3. lokatą. W roku 1923 został przeniesiony do kutnowskiego 37 pułku piechoty. 25 sierpnia 1927 ogłoszono jego przeniesienie z 37 pp do 1 pułku Strzelców Podhalańskich z Nowego Sącza. Następnie pełnił służbę w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 9 w Berezie Kartuskiej (przeformowanej w 1928 w Batalion Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 9). W roku 1930 pełnił służbę w Szkole Podchorążych Rezerwy przy 3 Dywizji Piechoty Legionów (siedzibą szkoły był Tomaszów Lubelski). Zajmował wówczas 1139. lokatę łączną wśród poruczników piechoty. W 1932 pozostawał już oficerem zambrowskiej Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty.
Zarządzeniem ministra spraw wojskowych marszałka Józefa Piłsudskiego opublikowanym w 28 czerwca 1933, został przeniesiony w korpusie oficerów piechoty (bez prawa do należności za przesiedlenie) ze Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty do włocławskiego 14 pułku piechoty. Na dzień 1 lipca 1933 zajmował (już jako oficer 14 pp) 626. lokatę łączną wśród poruczników piechoty. Na rok 1934 porucznik Stanisław Kulik powołany został na członka Sądu Honorowego 14 pułku piechoty. W kwietniu 1934 prowadził, zorganizowany w 14 pułku piechoty, kurs zwiadowców, strzelców wyborowych i obserwatorów. Na dni 21 września 1933 i 17 września 1934 odnotowany został na stanowisku dowódcy 6. kompanii strzeleckiej 14 pp. W październiku 1934 powierzono mu funkcję komendanta dywizyjnego kursu instruktorskiego dla oficerów 4 Dywizji Piechoty, powołanego przy 14 pułku piechoty.
Zarządzeniem Prezydenta RP Ignacego Mościckiego z 27 czerwca 1935 został awansowany na stopień kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 37. lokatą w korpusie oficerów piechoty.
W listopadzie 1935 został przeniesiony z 14 pułku piechoty do Korpusu Ochrony Pogranicza i skierowany do batalionu KOP „Krasne”. Swoje przybycie do nowego miejsca służby kapitan Kulik zameldował 21 listopada 1935 i wyznaczony został dowódcą 2. kompanii granicznej „Bryckie”. W listopadzie 1936 przesunięto go na stanowisko dowódcy kompanii odwodowej batalionu, a z dniem 2 grudnia 1937 przesunięty został do dowództwa batalionu – na stanowisko jego adiutanta (stanowisko to przejął od por. Władysława Wyczółkowskiego). Jednocześnie przeniesiony został wówczas ewidencyjnie do plutonu gospodarczego baonu „Krasne”.
Na dzień 23 marca 1939 zajmował 25. lokatę wśród kapitanów korpusu piechoty w swoim starszeństwie i nadal pełnił służbę jako adiutant batalionu KOP „Krasne”. Na stanowisku tym pozostawał do czasu ogłoszenia mobilizacji. Jego przydział mobilizacyjny pozostaje nieznany. Według części źródeł we wrześniu 1939 objął stanowisko adiutanta II batalionu 207 pułku piechoty rezerwowego i uczestniczył w obronie Lwowa. Inne dokumenty wskazują, że kpt. Kulik walczył w składzie odtworzonego w garnizonie Krasne (z rekrutów i rezerwistów) batalionu KOP „Krasne”, który wszedł w skład pułku KOP „Wilejka”.
W czasie wojny obronnej 1939, po agresji ZSRR na Polskę, kpt. Kulik w bliżej nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przetrzymywany był w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na otwartym tam wówczas oficjalnie Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował Stanisława Kulika pośmiertnie na stopień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Kapitan Stanisław Kulik odznaczony był:
- Krzyżem Walecznych
- Srebrnym Krzyżem Zasługi (1938)
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę (1939)
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę (1938)
- Odznaką Pamiątkową Korpusu Ochrony Pogranicza „Za Służbę Graniczną” (1937)
