Urodził się w dniu 26 października 1890 w Pułtusku jako syn Piotra i Heleny Darankowskiej (rodzice związek małżeński zawarli w 1888 w Łomży). Jego rodzeństwem byli: Antoni (ur. i zm. 1889), Sabina (ur. 1893), Marianna (ur. 1896), Wiktoria (ur. 1898), Anna (ur. i zm. 1900), Szczepan (ur. 1902), Stanisława (ur. 1908) i Józef Benedykt (ur. i zm. 1912).
Aleksander rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, które przerwał wybuch I wojny światowej. W czasie tej wojny służył w armii rosyjskiej, w której po ukończeniu oficerskiej szkoły piechoty wysłany został na front austriacki, gdzie nawiązał kontakty z polskimi organizacjami niepodległościowymi.
Od 1918 w Wojsku Polskim (wg części publikacji służył również w Legionach Polskich, co nie zostało jednakże ostatecznie potwierdzone). Od 10 lipca 1919 przydzielony do 14 pułku piechoty, w szeregach którego, na stanowisku dowódcy kompanii, walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Na dzień 6 marca 1920 dowodził 10. kompanią 14 pp, która wzięła w tym dniu udział w udanym wypadzie na stację kolejową w Owróczu, gdzie zdobyto magazyny bolszewickie.
Dekretem Naczelnego Wodza Wojska Polskiego z 30 marca 1920, jako były oficer armii rosyjskiej, został przyjęty do Wojska Polskiego z warunkowym zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika piechoty. Został zaliczony do Rezerwy Armii z jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny, aż do demobilizacji i przydzielony do 14 pułku piechoty. Dekretem Naczelnego Wodza z 30 lipca 1920 mianowano go warunkowo porucznikiem w piechocie z dniem 1 grudnia 1919 (do czasu ukończenia prac przez Komisję Weryfikacyjną). Z kolei mocą dekretu L. 2449 z 25 listopada 1920 został zatwierdzony w stopniu porucznika w piechocie – z dniem 1 kwietnia 1920.
Do przejścia w stan spoczynku pełnił służbę w 14 pułku piechoty z Włocławka, dowodząc początkowo kompanią. 3 maja 1922 zweryfikowano go w stopniu kapitana piechoty, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1216. lokatą. W okresie od 30 września 1923 do 14 marca 1924 przebywał na kursie doszkolenia młodszych oficerów przy Szkole Podchorążych w Warszawie. W roku 1924 zajmował 658. Lokatę wśród kapitanów piechoty. W I kwartale 1926 dowodził 2. kompanią strzelecką włocławskiego pułku.
W opracowanym na przełomie lat 1926/1927 zestawieniu, zaliczono kpt. Zabłockiemu okres 17 miesięcy dowodzenia kompanią na froncie (za okres dowodzenia na froncie przyjęto przedział pomiędzy 1 czerwca 1919 a 1 marca 1921). Od 13 stycznia do 2 kwietnia 1927 odbył kurs administracyjny w Krakowie. W 1928 zajmował już 311. lokatę na liście starszeństwa kapitanów piechoty. W okresie od 18 września do 21 grudnia 1928 odbył kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.
Awansowany do rangi majora ze starszeństwem od 1 stycznia 1930 i 28. lokatą w piechocie. W dniu 26 marca 1930 wybrany wiceprzewodniczącym włocławskiego Koła Przyjaciół Harcerstwa. 31 marca 1930 ogłoszono zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych o wyznaczeniu go na stanowisko obwodowego komendanta Przysposobienia Wojskowego przy 14 pułku piechoty (funkcję tę pełnił najprawdopodobniej już od października 1929). W 1930 roku zajmował 683. lokatę łączną wśród majorów korpusu piechoty. W lipcu 1932 został dowódcą letniego obozu Przysposobienia Wojskowego zorganizowanego w Cetniewie dla młodzieży z terenu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII, na którym szkoliło się 450 uczniów pomorskich gimnazjów. Na dzień 1 lipca 1933 zajmował już 26. lokatę w swoim starszeństwie (511. lokatę łączną).
Z dniem 7 czerwca 1934 został przesunięty ze stanowiska obwodowego komendanta PW przy 14 pp na stanowisko kwatermistrza 14 pp. W dniu 5 czerwca 1935 zajmował 418. lokatę łączną wśród majorów korpusu piechoty. Rozkazem dowództwa włocławskiego pułku z 23 grudnia 1937 wybrano go do Kapituły Pierścienia Pamiątkowego Korpusu Oficerskiego 14 Pułku Piechoty na rok 1938.
I rząd siedzą od lewej: kpt. Emil Zawisza, ks. kpt. Antoni Kosiba, mjr Aleksander Zabłocki, mjr Stanisław Pietrzyk, mjr Mikołaj Świderski, płk Ignacy Misiąg, ppłk Franciszek Sudoł, mjr Aleksander Fiszer, kpt. Józef Tkaczyk, kpt. Stanisław Trojan.
II rząd stoją od lewej: kpt. Ludwik Wlazełko, por. Kazimierz Łukomski, por. Antoni Bogucki, por. Józef Rodzeń, kpt. Mieczysław Sanak, kpt. Jan Wilczak, por. lek. Zygmunt Pukianiec, kpt. Ignacy Alejski, kpt. Jan Kowalczuk, kpt. kapelmistrz Piotr Wittman.
III rząd stoją od lewej: por. Stefan Pawłowicz, por. Zygmunt Beliczyński, por. Władysław II Stefanowicz, por. Roman Zawarczyński, por. Wacław Fabijanowski, por. Czesław Majewski, por. Konstanty Biesiekierski, por. Bazyli Iwanuszka.
IV rząd stoją od lewej: por. Wiktor Jarocki, por. Jan Herman, ppor. Józef Stawicki, ppor. Dionizy Puliński, kpt. Marian Matera, ppor. Józef Minkina, ppor. Adam Kostrzewa, ppor. Stefan Wójcik, ppor. Józef Koziński.
W stan spoczynku przeszedł z dniem 23 kwietnia 1938. Otworzył we Włocławku sklep z papierosami i wyrobami tytoniowymi. Działał aktywnie w Związku Strzeleckim i Związku Rezerwistów oraz wspierał miejscowe harcerstwo.
Na początku września 1939 objął dowództwo nad batalionem ochotników – junaków Przysposobienia Wojskowego, sformowanym we Włocławku przy miejscowej komendzie PW. Wraz ze swym batalionem dotarł do Warszawy i wziął udział w jej obronie. Uniknął niewoli i działał w konspiracji – w Służbie Zwycięstwu Polski, Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej.
Po wojnie powrócił do Włocławka i w roku 1945 przewodniczył komisji poborowej w Rejonowej Komendzie Uzupełnień. Został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Żołnierza we Włocławku.
Aleksander Zabłocki zmarł we Włocławku w dniu 12 maja 1972 i spoczął na tamtejszym cmentarzu komunalnym – sektor: 84D, rząd: 1, grób: 7.
Jego żoną była Henryką z domu Woyniłłowicz (ur. 1 stycznia 1895, zm. 14 grudnia 1973). Z ich związku narodziła się czwórka dzieci: Włodzimierz Antoni (ur. 1929, zm. 2002), Stanisław Andrzej (ur. 1926, zm. 2009), Wanda Teresa (ur. 1939) i Zofia Maria (ur. 1925).
Major Aleksander Zabłocki odznaczony był:
- Krzyżem Walecznych
- Medalem Niepodległości
- Medalem Międzysojuszniczym
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Państwową Odznaką Sportową
- Odznaką Pamiątkową 4 Dywizji Strzelców i Oddziału Werbunkowo Agitacyjnego
- Odznaką Pamiątkową Stryj – Horyń – Słucz 1919
