Urodził się w dniu 21 września 1912 w Szumsku parafii Dzierzgowo (powiat mławski). Był synem Jana (rolnika) i Czesławy z domu Pająk, którzy związek małżeński zawarli 24 stycznia 1909 w Krerach (gmina Dzierzgowo). Rodzeństwem Franciszka byli: urodzony w Krerach Stanisław (ur. 16 stycznia 1910, zm. 16 listopada 1910 tamże) oraz urodzeni w Szumsku: Gabryela (ur. 1914, zm. 1915 tamże), Jadwiga (ur. 1915), Tadeusz (ur. 1916, zm. 1917 tamże) i Stanisław (ur. 1919, zm. 1922 tamże).
Absolwent Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego w Bydgoszczy.
Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie. Promowany przez Prezydenta RP na stopień podporucznika ze starszeństwem z dniem 15 października 1935 oraz 215. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Skierowany do służby w 14 pułku piechoty z Włocławka. W dniu 21 września 1936 odnotowany został na stanowisku młodszego oficera w 3. kompanii strzeleckiej w I batalionie 14 pp, a na dzień 16 marca 1938 piastował funkcję dowódcy plutonu w 1. kompanii ckm tegoż pułku. W październiku 1938 wziął udział w operacji zaolziańskiej – jako oficer kompanii ckm zbiorczego batalionu wystawionego przez 14 pp (zajmował stanowisko zastępcy dowódcy tej kompanii, którym był por. Czesław Rolecki).
Do rangi porucznika awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 212. lokatą wśród oficerów piechoty. Na dzień 23 marca 1939 pełnił funkcję dowódcy plutonu w 2. kompanii ckm 14 pułku piechoty. Następnie objął stanowisko dowódcy kompanii ckm.
Zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym został II adiutantem 14 pułku piechoty. Razem z włocławskim pułkiem wziął udział w walkach toczonych w okolicach Grudziądza i w bitwie nad Bzurą. 18 września 1939 ciężko ranny w płuca w lesie Budy Stare (w pobliżu Białej Góry nad Bzurą). W tym samym starciu został zraniony również w łokieć.
Uniknął niemieckiej niewoli i do 1 maja 1940 leczył się – początkowo w szpitalu, a następnie w domu rodzinnym. Z początkiem 1940 przeniósł się do Skarżyska-Kamiennej. Od 1 sierpnia 1940 działał, początkowo w stopniu porucznika, w konspiracji – w Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. Rozkazem Komendanta Głównego Sił Zbrojnych w Kraju został awansowany do rangi kapitana służby stałej, ze starszeństwem z dniem 11 listopada 1943. Używał pseudonimów „Mrok” i „Stryjek”. Od 15 sierpnia 1940 zajmował stanowisko szefa wyszkolenia i zastępcy komendanta Rejonu Skarżysko w Obwodzie Kielce ZWZ. W październiku 1940 objął prawdopodobnie obowiązki komendanta tegoż Rejonu. Od wiosny 1942 do czerwca 1943 pełnił funkcję zastępcy komendanta Podobwodu I Skarżysko-Kamienna w Obwodzie Iłża AK (komendantem był wówczas por. Stanisław Ciaś ps. „Osman”, „Fiszer”). Ranny w przedramię 26 marca 1943 podczas akcji w Skarżysku (wg części dokumentów ranę tę odniósł 8 marca 1944).
Od czerwca 1943 do października 1944 zajmował stanowisko komendanta Podobwodu I Skarżysko-Kamienna (kryptonim „Morwa”) w Obwodzie Iłża Inspektoratu Starachowickiego AK – wchodzącego w struktury Okręgu Radom-Kielce. Podobwód I Skarżysko-Kamienna przyłączony został do Obwodu Iłża z Obwodu Kielce AK w roku 1941 – na podstawie rozkazu Komendy Okręgu. Podobwód ten dzielił się na placówki, których zasięg terytorialny pokrywał się z granicami poszczególnych gmin.
Pod koniec lipca 1944 Inspektorat Starachowicki AK wystawił bataliony 3 pułku piechoty Legionów AK (w ramach planu mobilizacji Komendy Głównej AK Okręg Radom-Kielce wystawiał między innymi 2 Dywizję Piechoty Leg. AK, w skład której wchodził 3 pp Leg. AK z obwodów koneckiego i iłżeckiego AK). Franciszek Walewski „Stryjek” objął wówczas dowództwo batalionu sformowanego w rejonie Skarżyska czyli II batalionu 3 pp Leg. AK (w momencie koncentracji ogólnej 3 pp Leg. AK posiadał dwa bataliony, żadnym z nich nie dowodził wówczas Franciszek Walewski).
Archiwum Mariana Ropejko.
Aresztowany przez Gestapo w październiku 1944, uciekł z aresztu w następnym miesiącu. Od listopada 1944 przeszedł do pracy konspiracyjnej w Obwodzie Końskie AK, którego komendantem pozostał aż do czasu rozwiązania Armii Krajowej (19 stycznia 1945). Używał wówczas pseudonimu „Drogosław”.
Po wojnie zamieszkał we Włocławku. Zmienił nazwisko na Stryjek-Walewski. Nie został przyjęty do służby w Ludowym Wojsku Polskim. Pracował jako leśniczy lasów komunalnych (mieszkał między innymi w leśniczówce Dąbrówka we Włocławku).
Franciszek Walewski był zapalonym myśliwym. Zmarł na atak serca 14 stycznia 1979 podczas polowania prowadzonego w okolicach miejscowości Pyszkowo (gmina Chodecz). Pochowany został na włocławskim cmentarzu komunalnym – sektor: 44A, rząd: 1, grób: 13.
9 października 1939 w kościele parafialnym w Giżycach (gmina Iłów) zawarł związek małżeński z Henryką Sodólską (ur. 11 lipca 1913 we Włocławku, zm. 26 lipca 1992 w Górze Kalwarii), córką Stanisława i Józefy Gajewiak. W okresie okupacji żona była żołnierzem Armii Krajowej, łączniczką Komendy Głównej AK, odznaczoną Krzyżem Armii Krajowej. Mieli syna Andrzeja (ur. ok. 1945), a ich przysposobioną (w 1954) córką była Krystyna (ur. 5 lipca 1948 w Mostkach, zm. 8 maja 1996 w Otwocku).
Franciszek Walewski odznaczony był:
- Krzyżem Walecznych
- Krzyżem Armii Krajowej
