Urodził się w dniu 28 marca 1892 prawdopodobnie w Jarosławiu, jako syn Fryderyka. Służył w armii austro-węgierskiej, następnie w Wojsku Polskim – w 14 pułku piechoty.
Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Do czerwca 1919 dowodził plutonem na froncie. Jako chory, do stycznia 1920 przebywał w szpitalu. Po wyleczeniu objął stanowisko dowódcy kompanii w batalionie zapasowym. Potem, do marca 1920, dowodził plutonem technicznym w polu, a następnie (do końca 1920) pełnił funkcję adiutanta szefa Inżynierii i Saperów przy dowództwie dywizji piechoty. W roku 1921 piastował funkcję zastępcy dowódcy kadry na stanowisku dowódcy kompanii.
Dekretem Naczelnego Wodza z dnia 30 marca 1920, jako podporucznik 14 pułku piechoty, został warunkowo mianowany z dniem 1 grudnia 1919 na stopień porucznika – do czasu ukończenia prac przez Komisję Weryfikacyjną. Na dzień 1 czerwca 1921 już w randze kapitana nadal pełnił służbę w 14 pułku piechoty. W dniu 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana piechoty ze starszeństwem od dnia 1 czerwca 1919 i 418. lokatą. Na przełomie lat 1922/1923 został odkomenderowany na studia cywilne – na Politechnikę Lwowską. W roku 1923 zajmował 357. lokatę wśród kapitanów piechoty. Rok później była to już 87. lokata. Piastował wówczas stanowisko dowódcy plutonu pionierów 14 pp, na którym to stanowisku był oceniany jako bardzo dobry. Z dniem 5 maja 1924 odkomenderowano go na VIII-my pięciomiesięczny kurs doszkolenia młodszych oficerów piechoty w Chełmnie.
W roku 1925 jako dowódca kompanii oceniany był ogólnie jako bardzo dobry, lecz wymagający odpowiedniego kierownictwa i kontroli. W roku 1926, również jako dowódca kompanii, oceniany był ogólnie jako oficer dobry, sumienny i pracowity lecz o słabej woli i energii, taktycznie słaby i niezaradny. Wskazany został jako dobry instruktor i wykładowca, jednak bez przydatności na wyższe stanowisko. W sporządzonym na przełomie 1926 i 1927 roku przez Szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych (płk. Szt. Gen. Józefa Zamorskiego) „Wykazie imiennym poruczników i kapitanów – dowódców kompanii i baonów na froncie” – zaliczono kpt. Hermanowi 1 miesiąc i 10 dni dowodzenia plutonem technicznym, przy czym za czas dowodzenia oddziałami bojowymi na froncie przyjęto okres od dnia 1 czerwca 1919 do dnia 1 marca 1921.
Do stopnia majora w korpusie piechoty został awansowany zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 12 kwietnia 1927, ze starszeństwem od dnia 1 stycznia 1927 i 2. lokatą. W dniu 23 maja 1927 ogłoszono jego wyznaczenie (w korpusie oficerów piechoty) na stanowisko dowódcy III batalionu 14 pp. Jako dowódca tegoż batalionu oceniany był (opinia z 22 marca 1928) przez gen. dyw. Władysława Junga jako „taktycznie średni”.
W dniu 26 kwietnia 1928 ogłoszono przeniesienie mjr. Władysława Hermana, w korpusie oficerów piechoty, z 14 pułku piechoty do 35 pułku piechoty na stanowisko oficera sztabu pułku. Z kolei w dniu 6 lipca 1929 ogłoszono jego przesunięcie w 35 pułku piechoty, ze stanowiska oficera sztabowego na stanowisko dowódcy batalionu. W 1930 roku zajmował 289. lokatę łączną wśród majorów piechoty. Od marca 1931 zajmował stanowisko kwatermistrza 35 pp. Na dzień 1 lipca 1933 zajmował nadal 2. lokatę na liście majorów piechoty w swoim starszeństwie (była to 169. lokata łączna), a w dniu 5 czerwca 1935 była to 107. lokata łączna.
Od sierpnia 1935 do wybuchu II wojny światowej zajmował stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień w Koninie.
Dalsze losy mjr. Władysława Hermana pozostają nieznane.
