Urodził się w dniu 30 lipca 1898 w Ryszkowej Woli koło Jarosławia (parafia Laszki) jako syn Jana i Jadwigi ze Świątkiewiczów (ur. 1867, zm. 1952). Jego rodzeństwem byli: brat Michał (zmarł w dzieciństwie) i siostra Maria Seweryna zamężna Jagła (ur. 1895, zm. 1970). Początkową edukację otrzymał w domu pod okiem rodziców, którzy byli nauczycielami. Ojciec zajmował stanowisko kierownika szkoły powszechnej w Ryszkowej Woli, a później w Samborze – i tam też dalszą edukację pobierał Stanisław, który w latach 1910-1916 ukończył siedem klas i c.k. gimnazjum im. Arcyksiężnej Elżbiety w Samborze i uzyskał świadectwo dojrzałości.
Żołnierz Legionów Polskich – od 27 listopada 1916 w 2 pułku piechoty LP (w tym czasie odbył kurs w Niższej Szkole Oficerskiej w Pułtusku). Po kryzysie przysięgowym w 9. kompanii 2 pułku piechoty Polskiego Korpusu Posiłkowego. Następnie w 90 pułku piechoty c. i k. armii. Od listopada 1918 do końca maja 1919 internowany (w stopniu kaprala) w Kosaczowie. Od 16 września 1919 w Batalionie Zapasowym 4 pułku piechoty Legionów (już w randze plutonowego). 17 stycznia 1920 mianowany podchorążym, a w dniu 23 kwietnia tr. przeniesiony do 3. Kieleckiego Batalionu Wartowniczego w Dąbrowie. Następnie w 3. Kieleckim Batalionie Etapowym stacjonującym na Podolu. Od pierwszej połowy czerwca do lipca 1920 na froncie, w szeregach 3. Lwowskiego Batalionu Etapowego. Ranny w dniu 19 lipca 1920 nad Zbruczem, dostał się do bolszewickiej niewoli, w której przebywał do końca maja 1921 (przez pierwszych sześć miesięcy był leczony w szpitalu). W czerwcu tr. powrócił do Polski i po odbyciu kwarantanny został przeniesiony do 46 pułku piechoty w Samborze. Z dniem 22 lipca 1921 zwolniony na własną prośbę ze służby wojskowej.
Podjął naukę w krakowskiej Akademii Handlowej, pozostając jednocześnie praktykantem pocztowym. Od maja 1922 pracował jako nauczyciel w szkole powszechnej we Włocławku, a od września tr. również na stanowisku nauczyciela w szkole zawodowej. Ukończył kurs handlowy i kurs metodyczno-pedagogiczny. Członek Związku Strzeleckiego.
Archiwum Pana Michała Mosiądza
W grudniu 1927 mianowany został podporucznikiem rez. piech. z dniem 1 lipca 1925 i 1130. lokatą. Z dniem 20 lutego 1928 został wcielony do 14 pułku piechoty z Włocławka, jako oddziału macierzystego. Od 3 czerwca do 14 lipca 1929 przebywał na 6-tygodniowych ćwiczeniach żołnierzy rezerwy w Batalionie Szkolnym Podchorążych Piechoty Nr 4 w Tomaszowie Mazowieckim. Rozkazem Dowództwa 4 Dywizji Piechoty został skierowany na 5-dniowe ćwiczenia aplikacyjne, które odbył od 4 do 8 marca 1930. W okresie od 30 czerwca do 9 sierpnia 1930 odbył 6-tygodniowe ćwiczenia wojskowe. Od 18 maja do 27 czerwca 1931 przebywał na kursie dowódców plutonów łączności w Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu. Jego stanowiskiem służbowym w grudniu 1931, jako oficera rezerwy, było stanowisko dowódcy plutonu łączności. W okresie od 14 do 19 marca 1932 odbył 6-dniowe ćwiczenia aplikacyjne we włocławskim pułku. W roku 1934 podlegał pod Powiatową Komendę Uzupełnień we Włocławku i jako oficer rezerwy 14 pp zajmował 755. lokatę wśród podporuczników rezerwy korpusu piechoty w swoim starszeństwie. 50-dniowe ćwiczenia rezerwy odbył od 28 września do 16 listopada 1938. W ich trakcie uczestniczył w operacji zajęcia Zaolzia – na stanowisku dowódcy plutonu łączności w zbiorczym batalionie wystawionym przez 14 pułk piechoty. W 1939 przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Awansowany do stopnia porucznika rez. piechoty z dniem 19 marca 1939 i 573. lokatą.
Zdjęcie z archiwum Pana Michała Mosiądza
Uczestnik kampanii wrześniowej. Początkowo na stanowisku dowódcy jednej z kompanii w batalionie PW (Przysposobienia Wojskowego) sformowanym z ochotników – junaków przez Komendę Przysposobienia Wojskowego we Włocławku (batalionem tym dowodził major w stanie spoczynku Aleksander Zabłocki). Odłączył się od oddziału podczas marszu i dotarł do stolicy, gdzie 13 września zameldował się na Punkcie Zbornym znajdującym się w koszarach 1 Dywizjonu Artylerii Konnej. W tym samym dniu objął dowództwo nad plutonem w 2. kompanii por. Józefa Ożany (oficera 45 pułku piechoty), która to kompania wchodziła w skład batalionu marszowego kapitana Stanisława Plucińskiego (oficera 69 pułku piechoty). Razem z tą kompanią przybył 17 września do Modlina, gdzie następnego dnia zdał pluton i początkowo pozostał bez przydziału. Od 23 września przydzielony do batalionu marszowego 56 pułku piechoty. Swój udział w wojnie obronnej 1939 roku zakończył w Modlinie jako dowódca plutonu w baonie marszowym 56 pp (stanowiącym uzupełnienie 32 pułku piechoty). Do końca II wojny światowej jeniec oflagów II B Arnswalde i (od 17 września 1940) II C Woldenberg (numer jeniecki: 15376).
Po wyzwoleniu z niewoli powrócił do Włocławka, pracował jako inspektor szkolny i nauczyciel. W rezerwie został awansowany do stopnia kapitana. Zmarł 21 lutego 1990 i spoczął na włocławskim cmentarzu komunalnym – sektor: 19, rząd: 2, grób: 15.
Od roku 1922 był żonaty z Aurelią z domu Szmidt, córką Adolfa Juliusza i Anny Emilii Jukiel (Juckiel), wyznania ewangelickiego (ur. 10 lutego 1899 w Warszawie, zm. 20 marca 1940 we Włocławku). Z ich związku narodzili się synowie: Zbigniew (ur. 1923, filmowiec) i Adam (ur. 1926, prawnik).
Porucznik Stanisław Lewicki odznaczony był:
- Medalem Niepodległości
- Srebrnym Krzyżem Zasługi
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę
