Urodził się 4 grudnia 1906 we wsi Kaliska (gmina Lubień Kujawski), jako syn Jana (zwrotniczego na kolei) i Józefy Dominikowskiej. Wyuczył się zawodu rzeźnika.
W okresie Dwudziestolecia, po odbyciu zasadniczej służby wojskowej, obrał karierę podoficera zawodowego, a jego jednostką macierzystą został 14 pułk piechoty z Włocławka.
W 1929 w rzymsko-katolickiej parafii w Krośniewicach zawarł związek małżeński z Heleną Lewandowską (ur. 17 marca 1907, zm. 4 października 1955).
Rozkazem organizacyjnym Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z dnia 16 września 1930 kapral Marian Błaszczyk otrzymał przydział służbowy na stanowisko instruktora w 1. kompanii KOP (kompania ta szkoliła rekrutów na potrzeby Korpusu Ochrony Pogranicza, a jej dowódcą był wówczas por. Konstanty Biesiekierski). Awansowany do stopnia plutonowego. Mocą rozkazu organizacyjnego Nr 3 z 1 września 1933 plut. Błaszczyka przydzielono do 5. kompanii strzeleckiej.
W randze plutonowego uczestnik kampanii wrześniowej w szeregach 14 pułku piechoty. Wzięty do niemieckiej niewoli 3 września 1939 pod Mełnem (koło Grudziądza). Przetrzymywany w stalagu I-A Stablack – numer jeniecki: 54. W dniu 30 kwietnia 1940 zwolniony ze stalagu.
Po II wojnie światowej mieszkał we Włocławku i pracował jako rzeźnik. Marian Błaszczyk zmarł 16 lutego 1949 w swym domu przy ulicy Weselnej we Włocławku i spoczywa razem z żoną Heleną na tamtejszym cmentarzu komunalnym – sektor: 88, rząd: 1, grób: 18.
Dziećmi Mariana i Heleny byli synowie Wiktor Włodzimierz i Wojciech Zbigniew.
