Urodził się w dniu 30 września 1900 w Kaliszu, gdzie ukończył siedem klas tamtejszej Wyższej Szkoły Realnej im. Tadeusza Kościuszki. W 1913 wstąpił do polskiego skautingu przy kaliskiej Szkole Handlowej Polskiej. Rok później zdał na III-ci stopień skautowy w warszawskiej Drużynie im. Józefa Sułkowskiego. 17 lipca 1916 wstąpił do VIII Okręgu Polskiej Organizacji Wojskowej w Kaliszu i brał czynny udział w działaniach tej organizacji (między innymi jako kurier Komendy Okręgu). W listopadzie 1918 przenosił karabiny od żołnierzy niemieckich (z koszar ich kaliskiego garnizonu) do Komendy VIII Okręgu POW. 11 listopada tr. zmobilizowany na rozkaz Komendy Okręgu, uczestniczył w rozbrajaniu niemieckich okupantów na terenie Kalisza. 14 grudnia 1918, po zwolnieniu uczniów szkół średnich z wojska, wyjechał do Krakowa gdzie wstąpił do 5 pułku piechoty Legionów. Stąd po kilku dniach odszedł do Lwowa i wziął udział w walkach na froncie. Od 28 kwietnia do 19 sierpnia 1919 w bolszewickiej niewoli. Po powrocie z niewoli ponownie w działaniach frontowych (do 14 października 1919). Wskutek choroby przydzielony do Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa. Od maja do lipca 1920 w Dowództwie Armii Rezerwowej.
Jako żołnierz Okręgowej Szkoły Podoficerskiej Nr 1 przy 13 pułku piechoty kształcił się w warszawskiej Szkole Podchorążych Piechoty – w klasie 32. im. Obrony Lwowa. Kurs trwał od dnia 2 sierpnia 1920 do dnia 20 listopada 1920, a Stanisław Herbich ukończył go z 26. lokatą na 103 absolwentów, uzyskując stopień podchorążego. Następnie, do 15 września 1921, służył jako instruktor w Szkole Podoficerskiej Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa, po czym przeniesiono go do 13 pułku piechoty w Pułtusku.
Dekretem Wodza Naczelnego z dnia 25 czerwca 1921 został mianowany podporucznikiem w piechocie z dniem 1 kwietnia 1921. Od 4 grudnia 1921 do 28 lutego 1922 przebywał na kursie ckm w Chełmnie.
W dniu 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika, ze starszeństwem od dnia 1 grudnia 1920 i 1150. lokatą łączną (była to 25. lokata w starszeństwie). Pełnił wówczas nadal służbę w 13 pułku piechoty. Mocą dekretu Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego został z dniem 1 stycznia 1923 awansowany do rangi porucznika, w korpusie oficerów piechoty, ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1922 roku i 22. lokatą. Rok później zajmował 17. lokatę wśród poruczników zawodowych piechoty w swoim starszeństwie.
Z dniem 1 sierpnia 1925, jako porucznik 13 pp, został zatwierdzony na stanowisku dowódcy kadrowego plutonu ćwiczebnego k.m. w Batalionie Szkolnym Piechoty Okręgu Korpusu Nr I w Ostrowi-Komorowie. W dniu 6 maja 1926 ogłoszono jego przeniesienie (w korpusie oficerów piechoty) z Batalionu Szkolnego Piechoty Okręgu Korpusu Nr I (jako nadetatowego oficera 13 pp) do 14 pułku piechoty z Włocławka. Służbę we włocławskim pułku rozpoczął 14 lipca 1926. Rozkazem dowódcy 4 Dywizji Piechoty z dnia 21 sierpnia 1926 został ukarany dziesięciodniowym aresztem domowym. W roku 1928 jako oficer 14 pp zajmował 18. lokatę wśród poruczników korpusu piechoty w swoim starszeństwie.
Od 6 grudnia 1928 służył w 2. Batalionie Strzelców ze Starogardu Gdańskiego. W dniu 9 sierpnia 1929 ogłoszono jego zwolnienie z zajmowanego stanowiska (w korpusie oficerów piechoty) i pozostawienie bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji właściwego dowódcy Okręgu Korpusu. Minister Spraw Wojskowych rozkazem z 2 grudnia 1929 zatwierdził orzeczenie komisji wojskowo-lekarskiej Okręgu Korpusu Nr VII (z dnia 29 października 1929) stwierdzające zupełną i trwałą niezdolność por. Herbicha do służby wojskowej zawodowej. Z dniem 31 grudnia 1929 został przeniesiony z dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII w stan spoczynku. Początkowo zamieszkał w Kaliszu, gdzie zajmował stanowisko instruktora przy tamtejszym Powiatowym Zarządzie Związku Strzeleckiego. Został członkiem Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem – przed wyborami do sejmu w 1930 jeździł po powiecie kaliskim jako prelegent z ramienia BBWR.
Pozostając oficerem stanu spoczynku mieszkał w Bydgoszczy przy ulicy Garbarskiej 2 i pracował (od 30 stycznia 1933) w tamtejszym I Urzędzie Skarbowym przy ulicy Jagiellońskiej 5. Zarządzeniem Prezydenta RP z dnia 16 marca 1933 odznaczony został, za prace w dziele odzyskania niepodległości, Medalem Niepodległości. W roku 1934 podlegał pod Powiatową Komendę Uzupełnień Bydgoszcz Miasto i przynależał do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Jako oficer piechoty w stanie spoczynku przewidziany był do użycia w czasie wojny. Zajmował wówczas 4. lokatę wśród poruczników piechoty w starszeństwie z dnia 1 grudnia 1922.
W roku 1937 zatrudniony był na stanowisku urzędnika skarbowego i mieszkał przy ulicy Grunwaldzkiej 35 m. 2 w Bydgoszczy.
Dalsze losy por. Stanisława Herbicha pozostają nieznane.
Stanisław Herbich odznaczony był:
- Medalem Niepodległości (1933)
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 (1928)
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1928)
