Urodził się 27 czerwca 1901 w Zadusznikach (powiat lipnowski) jako syn Józefa i Karoliny Babik. Po ukończeniu trzech klas szkoły powszechnej, w okresie od 29 sierpnia 1915 do 12 czerwca 1918 kształcił się (klasy 4, 5 i 6) w Szkole Elementarnej Miejskiej Nr 2 we Włocławku. Szkołę tę ukończył z pierwszą nagrodą. W dniach 29 i 30 listopada 1930 zdał we Włocławku przed Państwową Komisją Egzaminów Nadzwyczajnych w Szkołach Powszechnych egzamin nadzwyczajny, co było równoznaczne z ukończeniem publicznej szkoły powszechnej 7-klasowej.
26 czerwca 1919 został wcielony do Kowieńskiego Pułku Strzelców w Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Z dniem 1 lipca tr. został odkomenderowany na 3-miesięczny kurs podoficerów w Centralnej Szkole Podoficerów w Dęblinie. 15 sierpnia 1919 awansowany na stopień starszego strzelca, a 30 września tr. awansowany do rangi kaprala. Dzień później powrócił do macierzystego pułku. Od 1 lipca 1920 służył w 32 pułku piechoty, z dniem 1 sierpnia tr. awansowany do stopnia plutonowego. W połowie sierpnia 1920 odkomenderowany na stanowisko instruktora do Ochotniczej Legii Kobiet. 20 grudnia 1920 powrócił do 32 pp, skąd z dniem 1 stycznia 1921 przeniesiono go do 76 pułku piechoty. Brał udział w działaniach frontowych wojny polsko-bolszewickiej. 30 czerwca 1923 został zdemobilizowany (urlopowany na stałe).
W dniu 1 lutego 1924 wstąpił do 14 pułku piechoty z Włocławka jako kandydat na podoficera zawodowego. 6 kwietnia tr. został odkomenderowany na 4-miesięczny kurs podoficerów administracyjno-gospodarczych przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu. 1 lipca 1924 mianowany podoficerem zawodowym w piechocie, ostatniego dnia tego miesiąca powrócił z kursu do włocławskiego pułku. Początkowo zajmował stanowiska instruktora i pisarza w kwatermistrzostwie. Z dniem 1 czerwca 1926 odkomenderowany do Batalionu Szkolnego Piechoty D.O.K. Nr VIII w Grudziądzu na 5-miesięczny kurs podoficerów zawodowych, z którego powrócił 30 października tr. i objął stanowisko szefa kompanii. 1 maja 1928 awansowany do rangi sierżanta.
W dniu 19 stycznia 1926 we włocławskiej parafii pw. św. Jana plutonowy Władysław Kuczmarski zawarł związek małżeński z panną Stanisławą Polachowską, córką Henryka i Franciszki Liniewskiej (ur. 13 listopada 1898 w Aleksandrowie Kujawskim, zm. 13 października 1982 we Włocławku). Ich świadkami byli podoficerowie 14 pp – plutonowy Franciszek Faterkowski i sierżant Roman Sobolewski. Zezwolenie na ślub panu młodemu wydane zostało przez dowódcę 14 pułku piechoty w dniu 18 listopada 1925, a sakramentu małżeństwa udzielił kapelan 14 pp – ks. kpt. Stanisław Murasik.
Zbiory wnuka – Wojciecha Zagorzyckiego.
Fotografie z archiwum rodzinnego wnuka – Pana Wojciecha Zagorzyckiego.
Rozkazem organizacyjnym Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z dnia 16 września 1930 sierżant Władysław Kuczmarski przydzielony został do personelu kwatermistrzostwa. Na mocy rozkazów organizacyjnych Nr 1 z dnia 1 kwietnia 1932 i Nr 3 z 1 września 1933 przydzielany był na stanowisko szefa 1. kompanii strzeleckiej 14 pp.
Zbiory wnuka – Wojciecha Zagorzyckiego
Zbiory wnuka – Wojciecha Zagorzyckiego
Zbiory wnuka – Wojciecha Zagorzyckiego
Zbiory wnuka – Wojciecha Zagorzyckiego
Powojenne fotografie Władysława Kuczmarskiego, pierwsza z lewej wykonana w okresie powrotu z Francji do Polski.
17 czerwca 1939 przeniesiony do batalionu Obrony Narodowej „Koronowo” na stanowisko szefa baonu. Uczestnik kampanii wrześniowej i bitwy nad Bzurą, 17 września 1939 wzięty pod Iłowem do niemieckiej niewoli, z której został zwolniony i skierowany do pracy przymusowej. Zatrudniony między innymi w zakładach Friedrich Rempke w Hagen w Nadrenii Północnej-Westfalii (jako pracownik tych zakładów wykazywany jest w okresie od 6 kwietnia 1942 do 28 kwietnia 1944. Po zakończeniu wojny znalazł się na terytorium Francji, skąd powrócił do Polski i 18 listopada 1945 zarejestrował się na punkcie przyjęcia Państwowego Urzędu Repatriacyjnego w Międzylesiu.
W okresie powojennym pracował w Wydziale Finansowym Prezydium Miejskiej Rady Narodowej we Włocławku jako inspektor podatkowy do spraw egzekucyjnych. Z dniem 17 maja 1957 przeniesiony, na czas zastępstwa, na stanowisko inspektora inspekcji dochodów państwowych. W okresie od 15 września 1957 do 15 maja 1958 ukończył z wynikiem bardzo dobrym kurs szkolenia zawodowego przy Prezydium Miejskiej Rady Narodowej miasta Włocławka (pracował wówczas na stanowisku inspektora podatkowego do spraw egzekucji). Na dzień 14 grudnia 1964 piastował stanowisko starszego referenta w Prezydium Miejskiej Rady Narodowej we Włocławku (przez kolejne lata nadal pracował na tym stanowisku).
Sierżant Władysław Kuczmarski zmarł 23 marca 1968 we Włocławku jako rencista i spoczywa na tamtejszym cmentarzu komunalnym – sektor: 68, rząd: 12, grób: 238.
Córką Władysława i Stanisławy była Eleonora zamężna Zagorzycka, powtórnie zamężna Szczodrowska (ur. 4 lutego 1929 we Włocławku, zm. 8 stycznia 2014 tamże) – w 1943 wywieziona do pracy w Czaplinku koło Szczecinka, gdzie przebywała do końca wojny. Jej ojcem chrzestnym został plutonowy 14 pp Edward Szymański.
Sierżant Władysław Kuczmarski odznaczony był:
- Brązowym Krzyżem Zasługi
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę
- Medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939” (pośmiertnie)
