Urodził się w dniu 23 marca 1906 w Wieluniu. Jego rodzicami byli Witold i Stefania z Parnowskich. Po ukończeniu szkoły średniej, w latach 1928-1931 kształcił się w szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie. Promowany na stopień podporucznika został ze starszeństwem od dnia 15 sierpnia 1931 i 387. Lokatą w korpusie oficerów piechoty oraz wcielony do włocławskiego 14 pułku piechoty na stanowisko dowódcy plutonu.
Na dzień 1 lipca 1933 zajmował 455. lokatę łączną wśród podporuczników piechoty. W dniu 21 września 1933 odnotowany został na stanowisku młodszego oficera w 7 kompanii strzeleckiej 14 pułku piechoty. Awansowany do stopnia porucznika z dniem 1 stycznia 1934 i 430. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W II połowie 1934 roku odbył 6-tygodniowy kurs dowódców plutonów chemicznych. Na dzień 17 września 1934 piastował stanowisko młodszego oficera 8 kompanii strzeleckiej w III batalionie 14 pp. W dniu 28 kwietnia 1935 zawarł we włocławskiej parafii wojskowej pw. Św. Michała związek małżeński z Ireną Hoffman, córką Stanisława i Lidii z Bogorodzickich.
Na dzień 5 czerwca 1935 zajmował 2413. lokatę łączną wśród poruczników korpusu piechoty. Rozkazem Ministra Spraw Wojskowych z dnia 30 października 1935 przeniesiono go z 14 pułku piechoty do Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie otrzymał przydział do batalionu „Żytyń”. Do nowego miejsca służby przybył 20 listopada 1935 i rozkazem dowódcy baonu „Żytyń” został przydzielony na stanowisko dowódcy plutonu w 2 kompanii strzeleckiej (grupa zaszeregowania XI „A”). W dniu 29 listopada 1935 wyznaczony został na opiekuna grupy „a” II stopnia nauczania w ramach Żołnierskiej Szkoły Początkowej. W indywidualnych zawodach strzeleckich o mistrzostwo Brygady KOP „Wołyń” przeprowadzonych w dniu 8 czerwca 1936 zajął drugie miejsce w strzelaniu z pistoletu. Według rozkazu z dnia 29 listopada 1937 nadano mu Odznakę Pamiątkową KOP „Za służbę graniczną” oraz przesunięto z tym dniem na stanowisko dowódcy plutonu w 1 kompanii strzeleckiej. W kwietniu i maju 1938 odkomenderowany został do prac służbowych.
Przeniesiony z Korpusu Ochrony Pogranicza do 57 pułku piechoty w Poznaniu (wchodzącego w skład 14 Dywizji Piechoty) został na mocy rozkazu Ministerstwa Spraw Wojskowych – Biura Personalnego z dnia 1 czerwca 1938 oraz rozkazu Dowództwa KOP z dnia 3 czerwca 1938. Do nowego miejsca służby odszedł w II połowie czerwca 1938. Awansowany do rangi kapitana z dniem 19 marca 1939 i 245. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Na dzień 23 marca 1939 odnotowany został jako oficer 57 pp oddelegowany na Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 14 Dywizji Piechoty, na którym piastował stanowisko dowódcy plutonu.
W kampanii wrześniowej 1939 wziął udział jako oficer 57 pp, walczył nad Bzurą, przebił się do Warszawy gdzie został oficerem Oddziału I sztabu Dowództwa Armii „Warszawa”. Następnie w niewoli niemieckiej, przebywał w oflagach XI B Braunschweig, II C Woldenberg, XI A Osterode i VII A Murnau. Po wyzwoleniu z niewoli wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych i przydzielony został do 2 Batalionu Strzelców Karpackich w 1 Brygadzie Strzelców Karpackich 3 Dywizji Strzelców Karpackich.
Pozostał na emigracji. Zmarł w Walii w styczniu 1989 w gminie Ogwr (hrabstwo Mid Glamorgan). Prochy kpt. Jana Grabińskiego złożono w kolumbarium przy kościele pw. św. Andrzeja Boboli w Londynie.
