Urodził się w dniu 13 lutego 1908 w Gralewie (parafia Gralewo w diecezji płockiej) jako syn Ludwika Józefa (zm. 1939) i Lucyny Eufrozyny z domu Gumowskiej (ur. 1879, zm. 1944). Jego braćmi byli Tadeusz (zm. 1905) i Mirosław (zm. 1944).
Po ukończeniu w latach 1930-1933 Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi-Komorowie (10. Promocja im. gen. dyw. Kazimierza Fabrycego) został mianowany na stopień podporucznika w korpusie piechoty, ze starszeństwem od 15 sierpnia 1933 i 231. lokatą oraz wcielony do 14 pułku piechoty z Włocławka na stanowisko dowódcy plutonu.
Na dni 21 września 1933 oraz 4 i 17 września 1934 piastował stanowisko młodszego oficera (dowódcy plutonu) w 7. kompanii strzeleckiej w III batalionie włocławskiego pułku. W dniu 5 czerwca 1935 zajmował 347. lokatę łączna wśród podporuczników korpusu piechoty. 21 września 1936 odnotowany został na stanowisku młodszego oficera w 5. kompanii strzeleckiej w II batalionie 14 pułku piechoty.
Awansowany do stopnia porucznika ze starszeństwem od 19 marca 1937 i 74. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W okresie od 4 marca do 9 lipca 1938 przebywał na kursie pionierskim dla oficerów piechoty w Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie (według etatu zajmował wówczas stanowisko dowódcy plutonu w 2. kompanii c.k.m. 14 pp).
Na dzień 23 marca 1939 Kazimierz Szmelcer zajmował 66. lokatę wśród poruczników korpusu piechoty w swoim starszeństwie i piastował stanowisko dowódcy plutonu pionierów w 14 pułku piechoty. Na rok 1939 wybrano go członkiem Sądu Honorowego 14 Pułku Piechoty.
Zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym pozostał na stanowisku dowódcy plutonu pionierów 14 pp. Uczestniczył w walkach pułku na Pomorzu oraz w bitwie nad Bzurą. Poległ w dniu 19 września 1939 w Budach Starych i spoczywa w kwaterze wojennej cmentarza w Juliopolu.
Pośmiertnie został przez władze emigracyjne awansowany do rangi kapitana.