Urodził się w dniu 30 lipca 1891 w Tywoni jako syn niezamożnego chłopa Jana (ur. 1853, zm. 1927) i Franciszki z domu Krajnig. Kształcił się w gimnazjum w Jarosławiu, które ukończył w 1910 zdając egzamin maturalny. W latach 1908-1911 działał w Drużynach Bartoszowych. Po uzyskaniu matury rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, które przerwał z powodu powołania do armii austro-węgierskiej. W latach 1910-1911 odbył, na terenie Bośni i Hercegowiny, jednoroczną ochotniczą służbę wojskową w samodzielnym batalionie c. i k. 90 pułku piechoty. Następnie powrócił do nauki i wstąpił w tym samym czasie do Towarzystwa Sportowo-Gimnastycznego „Strzelec”.
Po wybuchu I wojny światowej został w 1914 zmobilizowany do armii austro-węgierskiej. Ukończył szkołę oficerską i w stopniu kadeta rezerwy wysłano go na front serbski. W 1915 awansował do stopnia podporucznika rezerwy (ze starszeństwem od 1 lipca 1915). Uczestniczył w walkach na terenie Czarnogóry i Włoch, gdzie przeszedł malarię. W 1918 awansowany do rangi porucznika ze starszeństwem z dniem 1 maja 1915.
Po zakończeniu I wojny światowej powrócił z frontu do Jiczyna. Na przełomie października i listopada 1918 objął dowodzenie nad batalionem zapasowym 90 pułku piechoty, którego większość obsady stanowili Polacy. Na bazie tego batalionu utworzył 9 pułk piechoty, który został następnie przeniesiony do Jarosławia. W Jarosławiu por. Ignacy Misiąg włączył się w organizowanie oddziałów Wojska Polskiego. W lutym 1919 przemianowano 9 pułk piechoty na 14 pułk piechoty, a Ignacy Misiąg został z dniem 17 lutego 1919 adiutantem dowódcy tego pułku – ppłk. Wiktora Jarosz-Kamionki.
W międzyczasie rozkazem Szefa Sztabu Generalnego gen. dyw. Stanisława Szeptyckiego otrzymał z dniem 1 listopada 1918 przydział do Okręgu Wojskowego Przemyskiego. Z kolei na mocy dekretu Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego z 27 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego.
W szeregach 14 pułku piechoty wziął udział w wojnie polsko-ukraińskiej, uczestnicząc między innymi w ofensywie na terenie Małopolski Wschodniej (maj 1919). Walczył również w wojnie polsko-bolszewickiej, w tym podczas ofensywy na froncie wołyńskim (sierpień 1919), wyprawy kijowskiej (kwiecień 1920), walk na Białorusi (maj 1920), walk odwrotowych (lipiec 1920) oraz kontrofensywy w Małopolsce Wschodniej (2 połowa sierpnia 1920 roku).
Z dniem 8 lipca 1919 wyznaczono go na stanowisko adiutanta taktycznego 14 pułku piechoty, a w czerwcu 1920 został pełniącym obowiązki dowódcy tego pułku. 3 sierpnia 1920 objął dowodzenie nad 14 pułkiem piechoty. Na mocy dekretu Naczelnego Wodza marszałka Józefa Piłsudskiego został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora piechoty.
Ignacy Misiąg odznaczał się odwagą oraz zmysłem taktycznym i organizacyjnym, czego dowodem było nadanie mu Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari (dekret Wodza Naczelnego z dnia 13 kwietnia 1921) i czterokrotnie Krzyża Walecznych.
W dniu 1 maja 1921 przybył wraz z 14 pułkiem piechoty do Włocławka i objął jednocześnie stanowisko komendanta włocławskiego garnizonu. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora piechoty ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku i 205. lokatą. 28 października 1923 odebrał we Włocławku z rąk Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego sztandar ufundowany dla 14 pp przez społeczeństwo miasta.
Rozporządzeniem Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego z 31 marca 1924 awansowano Ignacego Misiaga do stopnia podpułkownika, ze starszeństwem od 1 lipca 1923 i 82. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W roku 1924 ppłk Misiąg piastował również stanowisko prezesa Wojskowego Klubu Sportowego 14 pułku piechoty „Zagoń”. Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych został przeniesiony służbowo, z dniem 3 lutego 1928, na III unifikacyjny trzymiesięczny kurs dowódców pułków w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie. W roku 1928, piastując stanowisko dowódcy 14 pp, zajmował 55. lokatę wśród podpułkowników piechoty ze swego starszeństwa.
Podczas swego pobytu we Włocławku Ignacy Misiąg wykazał się jako doskonały administrator i organizator życia społecznego. Okres jego dowodzenia 14 pulkiem piechoty to czas rozkwitu włocławskiego garnizonu. Obiekty koszarowe zostały wyremontowane, rozbudowane i zelektryfikowane, zbudowano dom mieszkalny dla podoficerów, a pułk osiągnął wysoki poziom wyszkolenia. Duży nacisk kładł na rozwój kultury fizycznej w mieście. Zajmował stanowisko członka Miejskiego Komitetu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego, a od 1932 pełnił funkcję prezesa klubu sportowego „Cuiavia”, w którym pod jego rządami powstało wiele nowych sekcji. Zwalczał analfabetyzm wśród żołnierzy, organizując wraz z prezesem miejscowego PCK (Anną Boye) kursy, które ukończyło ponad cztery tysiące żołnierzy. Działał we włocławskim harcerstwie (od 1922) oraz w Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. W okresie dużego bezrobocia panującego we Włocławku (lata 1931–1932), z jego rozkazu wojsko przekazywało potrzebującym żywność, opał oraz wydawało darmowe posiłki dzieciom i młodzieży.
Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego został awansowany do rangi pułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W dniu 27 listopada 1929 Prezydent Mościcki odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski – za zasługi na polu organizacji, administracji i wyszkolenia wojska. W roku 1930 zajmował 105. lokatę łączną na liście starszeństwa pułkowników piechoty.
Z dniem 20 czerwca 1933 został wyznaczony na stanowisko szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od władz i mieszkańców Włocławka otrzymał na pożegnanie pamiątkową szablę ze złotą głownią. Pozostając szefem Biura Personalnego MSWojsk. zajmował na dzień 1 lipca 1933 – 83. lokatę łączną wśród pułkowników piechoty, a w dniu 5 czerwca 1935 – 67. lokatę łączną.
W lutym 1938 objął stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 6 Dywizji Piechoty (siedziba dowództwa dywizji znajdowała się w Krakowie). Na dzień 23 marca 1939 zajmował 13. lokatę wśród pułkowników korpusu piechoty w swoim starszeństwie i nadal pełnił służbę na stanowisku I dowódcy piechoty dywizyjnej 6 DP.
W lipcu 1939 został dowódcą Oddziału Wydzielonego „Ignacy”, w skład którego weszły: IV batalion 16 pułku piechoty, III batalion 20 pułku piechoty, I dywizjon 6 pułku artylerii lekkiej, trzy plutony przeciwpancerne i dwa szwadrony kawalerii. Na czele tego Oddziału Wydzielonego wziął udział w kampanii wrześniowej. Zadaniem OW „Ignacy” (inaczej znanego jako „Brzeźce”) była osłona kierunku pszczyńskiego. W dniach 1 i 2 września zgrupowanie płk. Misiąga toczyło zacięte walki z niemiecką 5 Dywizją Pancerną, w wyniku których, mimo początkowego sukcesu, uległo rozbiciu w okolicach Pszczyny. Dalsze walki prowadził pułkownik Misiąg wraz z 6 Dywizją Piechoty (wchodzącą w skład Grupy Operacyjnej „Bielsko”) – na Śląsku, nad Dunajcem, nad Sanem, w lasach biłgorajskich i w pierwszej bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. W dniu 20 września 1939, po kapitulacji 6 Dywizji Piechoty w rejonie Rawy Ruskiej, dostał się do niewoli niemieckiej.
Początkowo przebywał w obozie w Bochni, a następnie w oflagu XI B Braunschweig, w którym pełnił funkcję starszego obozu. W kwietniu lub czerwcu 1940 został przeniesiony do oflagu II C Woldenberg, gdzie również objął obowiązki starszego obozu. Kierował obozową organizacją podziemną, lecz w grudniu 1941 z uwagi na stan zdrowia zrezygnował z tej funkcji. Ciężko chory na chorobę Buergera został umieszczony w szpitalu jenieckim w Stargardzie, w którym amputowano mu obie nogi. Mimo to choroba rozprzestrzeniała się i w jej wyniku zmarł w szpitalu dnia 24 stycznia 1942. Po jego śmierci w oflagu odbyła się akademia, a na znak żałoby wszelkie imprezy obozowe zawieszono na okres dwóch dni. Pochowany został na Międzynarodowym Cmentarzu Wojennym w Stargardzie.
Za udział w walkach wojny obronnej 1939 został w roku 1967 pośmiertnie odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Pułkownik Ignacy Misiąg był żonaty z Marią Średnicką, z którą mieli dwóch synów: Mariana Ignacego (ur. 19 czerwca 1922) i Jana Kazimierza (ur. 4 marca 1926) oraz córkę Zofię Wandę (ur. 22 stycznia 1925). Wszystkie ich dzieci urodziły się we Włocławku.
Pułkownik Ignacy Misiąg odznaczony był:
- Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari (1967)
- Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari Nr 1553 (1921)
- Krzyżem Niepodległości (1933)
- Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1937)
- Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1929)
- Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Złotym Krzyżem Zasługi (1935)
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę (1938)
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę (1938)
- Odznaką pamiątkową Straży Granicznej (1933)
- Odznaką Honorową „Orlęta”
- Gwiazdą Przemyśla
- Odznaką „Za Wołyń”
