Urodził się w dniu 12 lipca 1900 w Strzelnie (parafia Strzelno, powiat Mogilno) jako syn Piotra i Antoniny Stachowiak. W latach 1907-1914 ukończył w Strzelnie szkołę powszechną, po czym pracował na roli.
W roku 1916 wstąpił do tajnej organizacji wojskowej „Skaut”, w której zajmował kolejno stanowiska zastępowego i zastępcy drużynowego – w drużynie im. Tadeusza Kościuszki. W organizacji tej działał do roku 1918 – tj. do czasu wkroczenia pruskich władz sądowych, które pociągnęły go do odpowiedzialności i w dniu 23 czerwca 1918 wcieliły do armii niemieckiej. W armii Cesarstwa Niemieckiego służył do 26 listopada 1918.
Po powrocie z armii zaborczej przystąpił do odtwarzania drużyny skautowej im. Tadeusza Kościuszki, z którą prowadził wywiad na rzecz komitetu powstańczego (przekazywał informacje dotyczące sytuacji na byłej granicy, zajętej przez oddziały Grenzschutzu). W dniu 2 stycznia 1919 dołączył ochotniczo wraz ze swą drużyną harcerską do oddziału powstańczego tworzącego się w Strzelnie. Wziął czynny udział w zmaganiach na froncie kujawskim (północnym) – walcząc o Strzelno, Kruszwicę, Inowrocław i Złotniki Kujawskie. W czasie walk wykazał się odwagą i męstwem. Z chwilą sformowania się 5 pułku strzelców Wielkopolskich wstąpił w jego szeregi. W pułku tym, przemianowanym na 59 pułk piechoty, służył w charakterze podoficera zawodowego do roku 1925.
Z dniem 29 sierpnia 1925 przeniesiony został do 14 pułku piechoty z Włocławka.
W dniu 2 października 1926 we włocławskiej parafii wojskowej pw. św. Michała plutonowy 14 pułku piechoty Mieczysław Sulinowski zawarł związek małżeński z panną Janiną Herba (ur. 16 czerwca 1901 we Włocławku, zm. 27 lutego 1959 tamże), córką Józefa i Józefy Kamińskiej. Zgodę panu młodemu na ślub wydało Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VIII w dniu 2 września 1926, a sakramentu małżeństwa udzielił proboszcz parafii wojskowej – ks. kpt. Stanisław Murasik. Świadkami młodej pary byli sierżant Władysław Hnatowicz i kapral Antoni Gotowicz – podoficerowie włocławskiego pułku. Po śmierci pierwszej żony ponownie wstąpił w związek małżeński – z Janiną Woźniak.
1 maja 1927 objął stanowisko szefa kompanii, do stopnia sierżanta awansowany z dniem 1 maja 1928.
Mocą Rozkazu Organizacyjnego Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z 16 września 1930 sierżant Mieczysław Sulinowski przydzielony został na stanowisko instruktora w szkolnej kompanii strzeleckiej, którą dowodził wówczas w zastępstwie por. Walenty Węgrzyn (etatowy dowódca tej kompanii, kpt. Stanisław Trojan, przebywał w tym czasie na szkoleniu). Rozkazem organizacyjnym Nr 1 Dowództwa pułku z dnia 1 kwietnia 1932 otrzymał przydział służbowy na stanowisko szefa 5. kompanii strzeleckiej. Taki sam przydział nadał mu rozkaz organizacyjny Nr 3 z 1 września 1933.
Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z 8 listopada 1937, za pracę w dziele odzyskania niepodległości, sierżant Mieczysław Sulinowski odznaczony został Medalem Niepodległości. Na początku 1939 nadal służył czynnie we włocławskim pułku na stanowisku szefa kompanii.
W okresie powojennym mieszkał we Włocławku i zatrudniony był jako pracownik umysłowy, w tym jako referent handlowy w PSS „Społem”.
Mieczysław Sulinowski zmarł jako rencista 16 października 1966 we Włocławku i spoczywa na tamtejszym cmentarzu – sektor: 39, rząd: 10, grób: 176.
Dziećmi Mieczysława i Janiny byli urodzeni we Włocławku synowie: Tadeusz Janusz (ur. 18 czerwca 1928) i Stanisław Antoni (ur. 5 marca 1932), którego ojcem chrzestnym był st. sierż. 14 pp Piotr Kokot. Starszy syn w okresie okupacji został skierowany do pracy przymusowej w rolnictwie, a po wojnie ukończył w Łodzi studia na Wydziale Włókienniczym. Młodszy syn ukończył w Poznaniu studia agronomiczne i uzyskał tytuł profesorski w tej dziedzinie.
Sierżant Mieczysław Sulinowski odznaczony był:
- Medalem Niepodległości
- Brązowym Krzyżem Zasługi
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Nieodległości
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę
- Krzyżem Zasługi Towarzystwa Powstańców i Wojaków „Powstańcowi Broni Wdzięczna Wielkopolska 1918/19”