Urodził się w dniu 16 maja 1902 w Rajcu koło Radomia. Pochodził z wielodzietnej rodziny, miał dziesięcioro rodzeństwa. Matka zmarła przy jego porodzie.
Po zdaniu matury, odbyciu zasadniczej służby wojskowej i przewidzianych ćwiczeń w rezerwie, został mianowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego podporucznikiem rezerwy w korpusie oficerów piechoty, ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1931 i 415. lokatą. W roku 1934 znajdował się na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień we Włocławku i jako oficer rezerwy posiadał przydział do 14 pułku piechoty z Włocławka, w którym to mieście mieszkał do wybuchu II wojny światowej.
Pod koniec sierpnia 1939, z chwilą ogłoszenia mobilizacji, objął stanowisko dowódcy II plutonu w 5. kompanii strzeleckiej, którą dowodził por. Henryk Karasiewicz. Od 2 września tr. znajdował się w dyspozycji dowódcy II batalionu 14 pp – mjr. Jana Łobzy. Dzień później został adiutantem tegoż batalionu. Na stanowisku dowódcy II plutonu 5. kompanii zastąpił go ppor. rez. Stefan Kurowski.
Dostał się do niemieckiej niewoli, w której przebywał początkowo w oflagu VII B Eichstätt. Następnie został przeniesiony do oflagu VII A Murnau (jego numer jeniecki: 329).
Po wyzwoleniu powrócił do Polski. Mieszkał w Lipnie, gdzie pracował jako inżynier geodeta.
Zmarł w roku 1970 i spoczywa na cmentarzu rzymskokatolickim w warszawskim Wawrzyszewie (dzielnica Bielany), zarządzanym przez parafię św. Marii Magdaleny.
Piotr Krawczyk żonaty był ze Stanisławą z domu Rosińską (ur. 23 sierpnia 1908 w Mławie, zm. 23 czerwca 1996 w Warszawie), z którą mieli córki Jolantę (1932-2022) i Alinę (1930-2016).