chor. Stasiaczek Stanisław

Na froncie przebywał do 31 października 1918, biorąc udział we wszystkich starciach swego pułku. Walczył przeciw wojskom Imperium Rosyjskiego, Królestwa Serbii i Królestwa Czarnogóry. Ostatnie walki w szeregach c. i k. Pułku Strzelców Nr 34 stoczył na froncie albańskim. Za okazaną dzielność odznaczony został wieloma medalami. W wypełnionej po wojnie ankiecie wskazał, że zna następujące kraje: Czarnogóra, Albania, Bośnia i Hercegowina oraz Dalmacja.

W dniu 5 grudnia 1918 zgłosił się jako ochotnik do odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 9 pułku piechoty, przemianowanego wkrótce na 14 pułk piechoty. W szeregach 1. kompanii polowej brał udział we wszystkich walkach 14 pułku piechoty. Dowodził plutonem podczas wojny polsko-ukraińskiej (brał między innymi udział w walkach o Przemyśl) i wojny polsko-bolszewickiej. 23 maja 1920 w czasie bitwy pod Wołonutą (Wołodutą) 1. kompania 14 pp wyrzuciła bolszewików z zajmowanych przez nich pozycji i ruszyła w pościg za nieprzyjacielem. Na skraju lasu spotkała się z silnym kontrnatarciem wroga. Znajdujący się na lewym skrzydle kompanii chor. Stasiaczek ze swoim plutonem z niezwykłą brawurą ruszyli do szturmu na bagnety. Przełamali linię nieprzyjacielską i wyszli na jej tyły, a zagrożony wróg rozpoczął paniczny odwrót zostawiając kilkunastu zabitych i wielu jeńców. Duża liczba bolszewików odniosła rany.

6 sierpnia 1920 został zatwierdzony w charakterze podoficera zawodowego, co ogłoszono w Rozkazie Dowództwa Okręgu Generalnego Łódź Nr 25/21 z dnia 23 lutego 1921. Na mocy rozkazu wydanego w dniu 9 września 1920 przez Ministra Spraw Wojskowych (gen. por. Kazimierza Sosnkowskiego) został zatwierdzony (jako zastępca oficera byłej armii zaborczej) w stopniu chorążego w piechocie.

Za męstwo okazane w trakcie bitwy pod Wołonutą odznaczony został (dekretem Wodza Naczelnego, marszałka Józefa Piłsudskiego, L.2861 z 13 kwietnia 1921) Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari. Za czyny odwagi dokonane podczas walk z Ukraińcami i bolszewikami (wyróżnił się w czasie starć pod Popieluchą, Kołockiem i Niechoniczami), mocą Rozkazu Nr 155 Dowództwa 4 Dywizji Piechoty z 18 grudnia 1920 odznaczony został również Krzyżem Walecznych.

Po zakończeniu działań wojennych nadal pełnił służbę w 14 pułku piechoty, przeniesionym do Włocławka. Na początku kwietnia 1921 otrzymał, na podstawie rozkazu pułkowego Nr 85/21, zezwolenie na noszenie czterech szewronów (Odznaka za Czas Pobytu na Froncie).

Od 12 grudnia 1921 do 12 maja 1922 uczestniczył w III. kursie w Centralnej Szkole Podoficerów Zawodowych Piechoty Nr 1 w Chełmnie. Był to pierwszy pięciomiesięczny kurs doszkolenia chorążych i pierwszy pięciomiesięczny kurs doszkolenia podoficerów zawodowych. Kurs ten ukończył z „postępem zupełnie dobrym” i lokatą 22/240.

Po powrocie z kursu otrzymał przydział do 1. kompanii strzeleckiej 14 pułku piechoty. Z dniem 31 maja 1924 został wyznaczony młodszym oficerem tejże kompanii. Następnie zajmował stanowisko młodszego oficera pułkowej Szkoły Podoficerskiej (od 21 listopada 1925 do 30 marca 1926). Po rozwiązaniu szkoły podoficerskiej został ponownie młodszym oficerem w 1. kompanii strzeleckiej. Z dniem 9 października 1926 przesunięto go do 8. kompanii strzeleckiej.

Od 19 maja 1927, na mocy orzeczenia lekarskiego, chor. Stasiaczek był zwolniony od zajęć służbowych. Decyzją z 2 listopada 1927, wydaną przez Wojskową Komisję Lekarską (Rewizyjną) przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu, został przeniesiony w stan spoczynku, co ogłoszono w Rozkazie Nr 52/27 Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII. Zwolniony definitywnie z wojska został w dniu 31 stycznia 1928, jako zupełnie niezdolny do służby wojskowej (kategoria „E”).

Stanisław Stasiaczek zmarł w wyniku choroby (szybko postępującej gruźlicy) dnia 4 lutego 1928. Jego pogrzeb odbył się dwa dni później przy asyście oddziału wojska i orkiestry 14 pp, a udział w nim wzięli między innymi oficerowie i podoficerowie włocławskiego pułku z dowódcą garnizonu, ppłk. Leonem Grotem, na czele. Zwłoki wyprowadzone zostały z kaplicy klasztoru OO. Reformatów, a kondukt żałobny poprowadził ksiądz kapelan Stanisław Murasik. Na trumnie złożono ordery, czapkę i szablę zmarłego.