Urodził się 22 marca 1895 w Rzeszowie jako syn Wawrzyńca (ur. 17 lipca 1866, zm. 15 sierpnia 1943) – niższego urzędnika sądu cywilnego i Katarzyny z hr. Sobańskich (ur. 7 października 1870, zm. 29 lutego 1952). Jego rodzeństwem byli: Ferdynand (ur. 4 maja 1899, zm. 27 maja 1942), Stanisław (ur. 7 marca 1904, zm. 3 grudnia 1955) i Bronisława zamężna Liwo (ur. 9 marca 1906, zm. 3 kwietnia 1989). Ukończył szkołę powszechną i II Gimnazjum w Rzeszowie, zdając (w 1913) egzamin maturalny, po czym przez cztery semestry studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Środki na swą edukację i utrzymanie zdobywał udzielając korepetycji i, w czasie ferii szkolnych, pracując przy robotach ziemnych i budowlanych. W okresie studiów przez kilka miesięcy zatrudniony był jako robotnik naftowy w kopalni w Borysławiu.
Od 1 czerwca 1915 służył w armii cesarstwa austro-węgierskiego, w której wcielony został do 17 pułku strzelców. W tym samym roku na terenie Węgier ukończył VI turnus Szkoły Oficerów Rezerwy, po czym w grudniu tr. odszedł na front. Do marca 1918 przebywał na frontach rosyjskim i włoskim, dowodząc początkowo plutonem, a następnie kompanią. Ranny w czasie walk. Z dniem 1 stycznia 1916 mianowany podporucznikiem rezerwy piechoty landwery. Wyróżniony jednym z wyższych odznaczeń przysługujących oficerom rezerwy. Wiosną 1918 powrócił z frontu do Kadry 17 pułku strzelców c. i k. armii, w której pełnił funkcję instruktora. Latem 1918 urlopowany celem dokończenia studiów.
Z początkiem listopada 1918 zgłosił się do szeregów tworzonego Wojska Polskiego. Dekretem Naczelnego Wodza Wojsk Polskich, jako oficer byłej armii austro-węgierskiej, został przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 1 listopada 1918, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika (starszeństwo z dniem 1 listopada 1917) oraz zaliczeniem do 1. Rezerwy (z powołaniem do służby czynnej na czas aż do demobilizacji).
W 1919 awansowany do rangi porucznika – w tym stopniu uczestniczył w wojnach polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. Wyróżnił się szczególnie w połowie grudnia 1918 podczas walk pod Przemyślem, kiedy to dowodząc jedną z kompanii Batalionu Ziemi Rzeszowskiej (późniejszy I batalion 17 pp) odbił z rąk ukraińskich fort „Grochowce”. Dzięki wykazanej wówczas odwadze przedstawiony został do odznaczenia Orderem Virtuti Militari 5 klasy. Na mocy dekretu Naczelnego Wodza z dnia 25 listopada 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w tymże stopniu (porucznika) w piechocie. Do końca 1920 walczył na froncie jako dowódca kompanii w szeregach 18 pułku piechoty, a potem 17 pułku piechoty. Następnie w Batalionie Zapasowym 17 pułku piechoty w Rzeszowie – przy szkoleniu żołnierzy.
1 czerwca 1921 pełnił służbę w Punkcie Koncentracyjnym Jeńców 6. Armii w Kowlu, a jego oddziałem macierzystym pozostawał 17 pułk piechoty. W tym samym roku awansowany do stopnia kapitana. Odbył w Krakowie 3-miesięczny kurs przeszkolenia oficerów (1921) oraz 5-miesięczny kurs w toruńskiej Centralnej Szkole Strzelniczej (1922). Pozostając oficerem 17 pp został, dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922, zweryfikowany w stopniu kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1461. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Przez kolejne lata pełnił służbę na stanowisku dowódcy kompanii, dowódcy Szkoły Podoficerskiej oraz (w zastępstwie) dowódcy batalionu w 17 pułku piechoty z Rzeszowa – zajmując w 1923 – 1337. lokatę wśród kapitanów piechoty, a w 1924 – 873. lokatę pośród kapitanów korpusu piechoty. Po ukończeniu kursu dla dowódców batalionów w rembertowskim Centrum Wyszkolenia Piechoty, został w dniu 18 lutego 1928 awansowany na stopień majora, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 126. lokatą w korpusie oficerów piechoty.
Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych opublikowanym w dniu 26 kwietnia 1928 został przeniesiony (w korpusie oficerów piechoty) z 17 pułku piechoty do 86 pułku piechoty z Mołodeczna – na stanowisko dowódcy III batalionu. Służbę w nowym miejscu przydziału rozpoczął 3 maja 1928. W lipcu 1929 ogłoszono jego przesunięcie ze stanowiska dowódcy batalionu na stanowisko kwatermistrza 86 pułku piechoty. W pułku z Mołodeczna służył do 1937 roku, zajmując w roku 1930 – 497. lokatę łączną wśród majorów korpusu piechoty (była to 118. lokata w starszeństwie. W czerwcu 1933 został przesunięty ze stanowiska kwatermistrza pułku na stanowisko dowódcy III batalionu 86 pp, detaszowanego w Kraśnym nad Uszą. Na dzień 1 lipca 1933 zajmował 341. lokatę łączną wśród majorów piechoty (była to 100. Lokata w starszeństwie), a w dniu 5 czerwca 1935 – 241. lokatę pośród wszystkich majorów korpusu piechoty (76. lokatę w starszeństwie). Czasowo pełnił również obowiązki zastępcy dowódcy 86 pułku piechoty.
Awansowany do stopnia podpułkownika piechoty został ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 29. lokatą, a następnie przeniesiony (w początkach lipca tr.) na stanowisko I zastępcy dowódcy 14 pułku piechoty z Włocławka. Nową funkcję objął z dniem 14 lipca 1937 i piastował ją do chwili ogłoszenia mobilizacji w sierpniu 1939. Na dzień 23 marca 1939 Władysław Dzióbek zajmował 28. lokatę wśród podpułkowników korpusu piechoty w swoim starszeństwie. Od 17 maja 1939 pełnił obowiązki dowódcy 14 pułku piechoty (funkcję tę sprawował do końca lipca tr., kiedy to nowym dowódcą pułku został ppłk dypl. Włodzimierz Brayczewski). W dniu 26 sierpnia 1939 odebrał, razem z kapelanem pułku – ks. Józefem Gołębiem, przysięgę żołnierzy 14 pp, po której nastąpił wymarsz pułku (pod dowództwem mjr. Jana Łobzy) z Włocławka do rejonu koncentracji.
kpt. Józef Rodzeń, płk Franciszek Sudoł, płk Mikołaj Bołtuć, ppłk Władysław Dzióbek, mjr Jan Łobza i ppor. Feliks Matczyński.
Zbiory Mariana Ropejko
Zgodnie z planem mobilizacyjnym objął dowództwo 144 pułku piechoty rezerwowego, którego II i III bataliony mobilizowały się we Włocławku (pułk ten wchodził w skład 44 Dywizji Piechoty Rezerwowej). W toku kampanii wrześniowej ppłk Dzióbek poprowadził dowództwo i pododdziały specjalne pułku do miejsca koncentracji dywizji w okolicach Zgierza. Potem na czele swych oddziałów podjął dalszy marsz w kierunku na Skierniewice i Żyrardów, dołączając po drodze organiczne I i II bataliony. Po wzmocnieniu niepełnego 144 pp rez. innymi oddziałami (w tym III batalionem 145 pp rez.) walczył, jako tzw. zgrupowanie ppłk. Dzióbka, na przedpolach Warszawy, wycofując się do niej w nocy z 14 na 15 września. Od tej pory brał udział w obronie stolicy. Nocą z 18 na 19 września oddany został razem z oddziałem do dyspozycji dowódcy odcinka „Warszawa-Zachód” i przeszedł do Fortu Bema. Obronę fortu przejął wówczas II batalion 144 pp rez. mjr. Wadasa, przy którym stało dyspozycyjne dowództwo z ppłk. Dzióbkiem.
Po kapitulacji Warszawy, od dnia 30 września 1939, przebywał w niemieckiej niewoli. Początkowo był jeńcem Stalagu I A Stablack (numer jeniecki: 12669), a następnie oflagów: II A Prenzlau, II E Neubrandenburg, II D Gross-Born i obozu w Schwerinie. Wyzwolony 2 maja 1945 – w tym dniu jako komendant obozu brał udział w rozbrajaniu Niemców oraz w uwolnieniu kolumn więźniów z obozów koncentracyjnych Oranienburg i Ravensbrück. Pozostał początkowo na terenie Niemiec jako szef Wydziału Opieki nad Polską Ludnością Cywilną i dowódca Zgrupowania Wojskowego. Pracował w administracji polskich obozów w brytyjskiej strefie okupacyjnej (okręg Szlezwik-Holsztyn).
Powrócił do kraju pod koniec września 1947 i zarejestrował się w Rejonowej Komendzie Uzupełnień w Rzeszowie. Zmarł w dniu 8 lipca 1971 i spoczywa razem z żoną Janiną z d. Hakalla (ur. 28 lipca 1899, zm. 6 sierpnia 1985) na cmentarzu parafii pw. Świętej Rodziny – przy ulicy Smętnej we Wrocławiu (sektor: 18, rząd: 11, grób: 21 i 21a). Na płycie nagrobnej zawarta została informacja, że Władysław Dzióbek posiadał stopień pułkownika Wojska Polskiego. Dziećmi Władysława i Janiny były córki Irena (ur. w 1923) i Władysława (ur. w 1928).
Za swą postawę podczas kampanii wrześniowej odznaczony został przez Rząd Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari. Nadanie to zostało zatwierdzone Zarządzeniem Prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego z dnia 15 sierpnia 1989.
Podpułkownik Władysław Dzióbek odznaczony był:
- Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyżem Walecznych (1939)
- Złotym Krzyżem Zasługi – „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę
- Krzyżem Komandorskim Orderu Korony Rumunii
- Państwową Odznaką Sportową
- Odznaką 86 Pułku Piechoty
