Zbiory wnuczki Aleksandra Sidora – Pani Grażyny Sowińskiej-Guźleckiej (córki Lidii Sowińskiej z domu Sidor).
Urodził się w dniu 8 marca 1884 w miejscowości Cetula (powiat Jarosław), jako syn Antoniego i Anastazji z domu Klisz. Był Rusinem wyznania grekokatolickiego. W młodości posługiwał jako diak w cerkwi grekokatolickiej w rodzinnej Cetuli. W okresie I wojny światowej został powołany do armii austro-węgierskiej. Jego żona Janina pozostawała wówczas w Wiedniu. W trakcie walk dostał się do rosyjskiej niewoli i został zesłany na Syberię – do miasta Barnauł w Kraju Ałtajskim. W lutym 1917 (w okresie zamieszek w Rosji) w przebraniu chłopa uciekł z zesłania i przybył do Jarosławia (pokonując dużą część trasy na piechotę), gdzie przebywała już jego żona z synem. Ucieczkę ułatwił mu fakt, że znał doskonale języki: rosyjski, niemiecki i rusiński.
W szeregach Wojska Polskiego uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej – w dniu 24 lipca 1920, w składzie 2. kompanii strzeleckiej 14 pp dowodzonej przez por. Jana Naworola, brał udział w walkach w okolicach Zelwy.
Na mocy rozkazu L. 1867 wydanego w dniu 1 sierpnia 1921 przez Ministra Spraw Wojskowych – gen. por. Kazimierza Sosnkowskiego – został zatwierdzony z dniem 1 maja 1921 w stopniu chorążego zawodowego w piechocie, jako żołnierz 14 pułku piechoty. W okresie od 12 grudnia 1921 do 12 maja 1922 uczestniczył w III. kursie w Centralnej Szkole Podoficerów Zawodowych Piechoty Nr 1 w Chełmnie (był to pierwszy pięciomiesięczny kurs doszkolenia chorążych i pierwszy pięciomiesięczny kurs doszkolenia podoficerów zawodowych). Kurs ukończył z lokatą 83/240.
Na dzień 16 września 1930 w stopniu chorążego pełnił służbę w kwatermistrzostwie 14 pp. W dniu 21 września 1933 odnotowany został na stanowisku zastępcy oficera mobilizacyjnego pułku. Na dzień 4 września 1934 piastował stanowisko młodszego oficera w 2. kompanii ckm. Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (za pracę pokojową), Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości oraz Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921.
Przed wybuchem II wojny światowej został przeniesiony w stan spoczynku i znalazł zatrudnienie, już jako cywil, w administracji 14 pułku piechoty. Po wybuchu II wojny światowej zmobilizowany do 14 pułku piechoty. Z uzupełnieniami dołączył do macierzystej jednostki i dotarł na pola bitwy nad Bzurą. Uniknął niemieckiej niewoli i powrócił do Włocławka.
W okresie okupacji działał w konspiracji – na przełomie października i listopada 1939 został członkiem włocławskiej grupy wchodzącej w skład pionu wojskowego organizacji konspiracyjnej „Grunwald” (grupą tą kierował chor. Jan Zarębski, a w jej skład weszło wielu podoficerów zawodowych 14 pp). W grudniu 1939 chor. Zarębski utworzył przy komendzie „Grunwaldu” komórkę odpowiedzialną za szkolenie harcerzy w zakresie techniki wojskowej, do której wszedł również chor. Aleksander Sidor. W swym mieszkaniu przy ul. Paderewskiego 6 od początkowych miesięcy 1941 ukrywał zagrożonego aresztowaniem Henryka Promisa – członka Szarych Szeregów i Tajnej Organizacji Konspiracyjnej „Grunwald”. W tym czasie zatrudniony był przy wyrębie lasów w okolicach Otłoczyna. Tam nabawił się choroby płuc, która w późniejszym okresie stała się przyczyną jego śmierci.
W dniu 2 czerwca 1912 w miejscowości Poraż Aleksander Sidor zawarł związek małżeński z Janiną Wandą Kwiatkowską. Z ich związku narodzili się: syn Marian (ur. 1915 w jednym z klasztorów żeńskich w okolicach Wiednia), syn Czesław Tadeusz (ur. 1919 w Jarosławiu, zm. 1991) – komendant włocławskich Szarych Szeregów, porucznik AK i harcmistrz RP, oraz córka Lidia (ur. 1925 we Włocławku, zm. 1992). Obydwaj synowie kształcili się we włocławskim Gimnazjum i Liceum im. księdza Jana Długosza, które skończyli przed wybuchem II wojny światowej zdając egzaminy maturalne. Marian studiował dziennikarstwo w Warszawie, a Czesław zaangażował się w działalność harcerską.
Chorąży Aleksander Sidor zmarł 6 maja 1942 w swym mieszkaniu we Włocławku i spoczął na tamtejszym cmentarzu komunalnym (kwatera: 84A, rząd: 9, grób: 266).
