Urodził się w dniu 7 marca 1897 w Kielanowicach w powiecie tarnowskim (obecnie część miasta Tuchów). Był synem Józefa (ur. 16 lutego 1866 we wsi Burzyn – powiat tarnowski, zm. 3 grudnia 1943 w Tarnowie) i Balbiny Mikowskiej (ur. 24 września 1871 we wsi Zgórsko – powiat mielecki, zm. 9 listopada 1944 w Tarnowie). Ochrzczony został w bazylice w Tuchowie 11 marca 1897. Jego rodzeństwem byli: Józefa zamężna Dobek (ur. 17 października 1895, zm. 2 marca 1947), Józef (ur. 6 grudnia 1898, zm. 10 lipca 1900), Franciszek Sebastian (ur. 28 czerwca 1900, zm. 19 lutego 1902), Antonina (ur. 8 lutego 1902, zm. 27 listopada 1904), Jadwiga zamężna Panek (ur. 6 lutego 1904, zm. 7 grudnia 1947) i Stanisław (ur. 1 lutego 1906, zm. 21 listopada 1971).
Po skończeniu szkoły podstawowej (około 1910) wyjechał do Nowego Sącza gdzie rozpoczął naukę w tamtejszym gimnazjum. Jego wychowaniem zajęli się wówczas stryj Tomasz z żoną Antoniną (chrzestną Wojciecha). Będąc wychowanym w duchu niepodległościowym uciekł z domu, by w wieku 17 lat zaciągnąć się do Legionów Polskich.
Dnia 15 sierpnia 1914 zgłosił się w Nowym Sączu do oddziałów strzeleckich. Został wcielony do 7. kompanii II batalionu 2 pułku piechoty Legionów Polskich. Od wiosny 1915 służył jako szeregowy w 7. kompanii II batalionu 4 pułku piechoty III Brygady LP. Ranny – latem 1915 przebywał w Domu Rekonwalescentów w Kamieńsku. Superarbitrowany (zwolniony ze służby wojskowej z powodów zdrowotnych) 14 listopada 1915 i urlopowany od 12 grudnia 1915. Następnie ponownie w Legionach – 1 września 1917 z 8. kompanii 4 pułku piechoty przeniesiony do armii austriackiej. Walczył na froncie rosyjskim jako żołnierz 32 Pułku Piechoty Obrony Krajowej. Po odzyskaniu niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego i służył w 1 pułku strzelców podhalańskich. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej (walczył na froncie ukraińskim), podczas której stracił środkowy palec lewej ręki.
Dekretem z dnia 26 sierpnia 1919 został mianowany podporucznikiem piechoty od dnia 1 sierpnia 1919.
Na dzień 1 czerwca 1921 w stopniu porucznika pełnił służbę w 1 pułku strzelców podhalańskich. W dniu 3 maja 1922 został zweryfikowany w tymże stopniu ze starszeństwem od dnia 1 czerwca 1919 roku i 1202. lokatą, pełnił wówczas nadal służbę w 1 pułku strzelców podhalańskich. Następnie przeniesiony do 6 pułku strzelców podhalańskich ze Stryja, służąc w którym zajmował w 1923 roku 1074. lokatę wśród poruczników piechoty (od tego roku dowodził kompanią). Rok później była to już 270. lokata łączna wśród poruczników korpusu piechoty. Awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem od dnia 1 lipca 1925 i 170. lokatą w korpusie oficerów piechoty.
W roku 1926 w Gorlicach zawarł związek małżeński z Heleną Zabierowską (ur. 4 stycznia 1898 w Gorlicach, zm. 29 czerwca 1973 w Szczecinie), córką Andrzeja i Barbary Mielowskiej. Ich dziećmi były: Barbara Maria zamężna Węgłowska (ur. 7 września 1928 w Przemyślu) i Krystyna Wanda zamężna Adamska (ur. 18 kwietnia 1931 w Pińsku, zm. 27 lipca 2014 w Szczecinie).
W dniu 11 czerwca 1927 ogłoszono przydzielenie, w korpusie oficerów piechoty, kpt. Wojciecha Guta z 6 pułku strzelców podhalańskich do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X na stanowisko referenta Przysposobienia Wojskowego. W roku 1928 zajmował 164. lokatę wśród kapitanów korpusu piechoty w swoim starszeństwie, przynależał do Kadry Oficerów Piechoty i jako nadetatowy oficer 6 pułku strzelców podhalańskich nadal pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr X. Na mocy zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych – marszałka Józefa Piłsudskiego – został przeniesiony, w korpusie oficerów piechoty, z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X do 14 pułku piechoty, co ogłoszono w dniu 5 listopada 1928.
Wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VIII z dnia 30 stycznia 1930 został skazany na 4 miesiące więzienia i na wydalenie z korpusu oficerskiego za występki i przywłaszczenia. Po odbyciu kary przeniósł się do Pińska gdzie objął stanowisko starszego specjalisty w Urzędzie Ubezpieczeń Społecznych.
Zarządzeniem Prezydenta RP z dnia 17 marca 1938 został odznaczony Krzyżem Niepodległości, co opublikowano w Monitorze Polskim Nr 64 z 19 marca 1938. W tym okresie nadal mieszkał w Pińsku.
Zmobilizowany po wybuchu II wojny światowej i przydzielony do jednego z oddziałów Wojska Polskiego w Pińsku. Po wkroczeniu armii radzieckiej wraz z rodziną wyjechali do Brześcia nad Bugiem, skąd zamierzali przedostać się na drugi brzeg tej rzeki. W tym czasie w Brześciu trwały już aresztowania polskich oficerów przez NKWD i ich wywózka do ZSRR. W ostatniej chwili odpowiedział na ogłoszenie władz niemieckich i jako polski obywatel o niemieckim nazwisku zgłosił się z rodziną do transportu na zachód. Trafili do obozu w mieście Neustadt in Sachsen, gdzie przebywali przez trzy miesiące – do czasu aż Wojciech, wykorzystując swoją znajomość języka niemieckiego, wyprosił zwolnienie swojej rodziny z tegoż obozu. Wyjechali do Gorlic, gdzie mieszkali do końca wojny.
W lutym 1945, już po wyzwoleniu tych terenów przez armię radziecką, został ponownie zmobilizowany – w Rejonowej Komendzie Uzupełnień w Jaśle. Awansowany do stopnia majora, objął stanowisko kierownika Referatu Mobilizacyjnego RKU w Jaśle. W dniu 4 września 1945 otrzymał w Warszawie akt mianowania na komendanta Rejonowej Komendy Uzupełnień w Szczecinie i wyjechał do tego miasta. W 1946 dołączyła do niego reszta rodziny. Wkrótce został zdemobilizowany, po czym znalazł zatrudnienie w Zakładzie Ubezpieczeń. Na początku lat 50-tych aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa wskutek przypadkowego donosu. Oskarżony o przynależność do wojska sanacyjnego i udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Więziony przez kilka miesięcy w Szczecinie i we Wronkach, gdzie był torturowany. Zwolniony i zrehabilitowany po interwencji swojego zięcia – wojskowego.
Wojciech Gut zmarł 28 kwietnia 1960 w Szczecinie i spoczywa na tamtejszym Cmentarzu Centralnym – kwatera: 15A, rząd: 10, grób: 5A.
Wojciech Gut odznaczony był:
- Krzyżem Walecznych (trzykrotnie)
- Krzyżem Niepodległości
