Urodził się w dniu 16 sierpnia 1890 we Lwowie, jako syn Ignacego i Marii Buch. Jego rodzeństwem byli: Danuta, Wanda, Adela Michalina (ur. 1904 w Leżajskim Przedmieściu) i Tadeusz Ignacy (ur. 20 czerwca 1901 w Leżajskim Przedmieściu, zm. 9 marca 1985 w Gorzowie Wielkopolskim). W roku 1896 przeniósł się z rodzicami do Jarosławia, gdzie rok później rozpoczął naukę w szkole ludowej pospolitej, w której ukończył cztery klasy. Następnie zaliczył pierwszą klasę w ludowej szkole wydziałowej. Kształcił się również w szkole powszechnej w Rogoźnicy (powiat Łańcut). Do 1909 pracował jako uczeń malarski, czeladnik i kierownik warsztatu w Pierwszym Galicyjskim Towarzystwie Akcyjnym Budowy Wagonów i Maszyn w Sanoku.
13 stycznia 1910 wstąpił ochotniczo do armii austro-węgierskiej i otrzymał przydział do 90 pułku piechoty. Od 1 maja do 1 sierpnia 1910 przebywał na kursie podoficerskim w Jarosławiu, zorganizowanym przy c. i k. 90 pułku piechoty (według części dokumentów kurs ten odbywał się w okresie od 1 listopada 1910 do 31 stycznia 1911). Awansowany kolejno do stopni: starszego szeregowego (18 czerwca 1911), kaprala (29 września 1911) i plutonowego (24 grudnia 1911). W terminie od 10 maja do 30 października 1912 ukończył szkołę podoficerów zawodowych. Odbył także kursy: telefoniczny (1912), taborowy w Przemyślu i miotaczy min w Jarosławiu (1914). 1 stycznia 1914 mianowany podoficerem zawodowym przy 90 pułku piechoty.
Po wybuchu I wojny światowej skierowany na front rosyjski, na którym przebywał od 5 sierpnia 1914 walcząc w szeregach 7. kompanii 90 pp. Z dniem 28 listopada 1914 awansowany do stopnia sierżanta. Ranny 8 grudnia 1914 (w lewą nogę), przebywał w szpitalu do 14 stycznia 1915. 19 maja tr. powrócił ochotniczo na front serbski. Ponownie ranny 2 czerwca 1916 (w prawy bok) jako żołnierz 4. kompanii 90 pp. Do 7 września 1916 leczony w szpitalu, po czym (do 6 grudnia 1916) w Batalionie Zapasowym 90 pułku piechoty. Od 8 grudnia 1916 ponownie na froncie (początkowo rosyjskim) – aż do czasu rozpadu monarchii austro-węgierskiej (służbę w c. i k. armii zakończył 31 października 1918).
19 kwietnia 1916 mianowany starszym sierżantem, a 6 kwietnia 1917 awansowany na zastępcę oficera. Podczas I wojny światowej dowodząc plutonem 90 pp walczył przeciw wojskom rosyjskim, włoskim, serbskim i czarnogórskim. Za swą odwagę odznaczony został medalami austriackimi i niemieckimi: Srebrnym Medalem Waleczności I klasy (dwukrotnie: maj 1915 i 1917), Srebrnym Medalem Waleczności II klasy (dwukrotnie, w tym w czerwcu 1916), Brązowym Medalem Waleczności (1915), Medalem Zasługi II klasy, Krzyżem Wojskowym Karola (1917), Krzyżem Służby Wojskowej III klasy (za 6 lat służby), Krzyżem Żelaznym Zasługi z Koroną (luty 1918), Krzyżem Jubileuszowym Wojskowym oraz Krzyżem Pamiątkowym Mobilizacji 1912–1913.
Wiadomości o rozpadzie Austro-Węgier zastały go wraz z 90 pp w Krzywym Rogu (obwód chersoński w Ukrainie). Tam, pod dowództwem por. Sterna, rozpoczęto organizowanie oddziału złożonego z Polaków służących dotychczas w c. i k. 90 pułku piechoty i innych jednostkach stacjonujących na terenie Ukrainy. W początkach listopada 1918 oddział ten (o sile batalionu) wyruszył w trzech transportach do Jarosławia, celem dostarczenia do formujących się tam jednostek polskich broni i wyposażenia wojskowego. Józef Motyka dowodził jedną z kompanii tegoż oddziału. Tocząc po drodze walki z Ukraińcami – przez Podwołoczyska, Chodorów, Stryj i Przemyśl – oddział dotarł do Jarosławia, gdzie przewiezioną broń ręczną, maszynową, amunicję i tabor zdano por. Ignacemu Misiągowi i por. Pieniążkowi.
W dniu 28 listopada 1918 Józef Motyka wstąpił ochotniczo w Jarosławiu do 9 pułku piechoty (przemianowanego wkrótce na 14 pułk piechoty) i w randze chorążego przydzielony został do 9. kompanii polowej. 3 grudnia 1918 pod dowództwem kpt. Ignacego Szpunara wyruszył na odsiecz Lubaczowa i Rawy Ruskiej. Do Jarosławia powrócił z kompanią 28 grudnia tr., by z początkiem stycznia 1919, pod rozkazami kpt. Bogumiła Brzezińskiego, pójść na odsiecz Przemyśla i Sądowej Wiszni. Wziął udział we wszystkich walkach 14 pułku piechoty w Galicji Wschodniej. Od początkowych dni dowodził plutonem, odznaczając się wielką odwagą, zimną krwią i wzorowym prowadzeniem dowodzonego pododdziału. W I połowie sierpnia 1919 ranny pod Ostrogiem w czasie walk z bolszewikami. 1 lutego 1920 powrócił w szeregi 9. kompanii 14 pp. Walczył z wojskami radzieckimi nad Berezyną, ranny 27 maja 1920 pod Mińskiem. Do końca czerwca tr. leczony w szpitalu w Zamościu. Z początkiem lipca 1920 powrócił do służby i skierowany został do Batalionu Zapasowego 14 pp stacjonującego we Włocławku (wziął udział w obronie tego miasta), a po powrocie macierzystego pułku z działań wojennych do garnizonu Włocławek, został ponownie do niego wcielony na stanowisko dowódcy plutonu (początkowo do 9., a następnie do 5. kompanii). Chorąży Józef Motyka za swą postawę wykazaną podczas wojny polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej został przedstawiony do odznaczenia orderem Virtuti Militari. Dwukrotnie przedstawiany był również do uhonorowania Krzyżem Walecznych.
Przemianowany na chorążego Wojska Polskiego z dniem 1 grudnia 1919. Na mocy rozkazu L. 1222 wydanego w dniu 9 września 1920 przez Ministra Spraw Wojskowych gen. por. Kazimierza Sosnkowskiego, Józef Motyka z 14 pułku piechoty został zatwierdzony, jako zastępca oficera byłej armii zaborczej, w stopniu chorążego w piechocie. Rozkazem Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź” zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1921 w charakterze podoficera zawodowego. Mianowany z dniem 6 sierpnia 1920 chorążym zawodowym na mocy rozkazu Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź” z 19 lutego 1922.
1 maja 1921 odkomenderowany na 3-miesięczny kurs informacyjny przy Centrum Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź”, z którego powrócił 1 sierpnia 1921. Kurs ten ukończył z wynikiem celującym, zajmując 1. lokatę na 85 elewów. Po powrocie z kursu przez cztery miesiące pełnił funkcję instruktora w pułkowej szkole podoficerskiej, następnie jako instruktor w kompaniach 5. i 4., które były wówczas kompaniami rekruckimi. 1 lipca 1922 dowódca II batalionu 14 pp, kapitan Mikołaj Świderski, złożył do dowódcy włocławskiego pułku wniosek nominacyjny chorążego Motyki na stopień podporucznika. Dowódca pułku, mjr Ignacy Misiąg, przekazał ten wniosek 8 sierpnia tr. do Dowództwa 4 Dywizji Piechoty wraz ze swoim poparciem. 3 października 1922 odbył się w 14 pułku piechoty balotaż oficerski, w którym oficerowie włocławskiego pułku stosunkiem głosów 3 do 17 opowiedzieli się przeciwko przyjęciu chorążego Józefa Motyki do korpusu oficerskiego. W okresie od 29 stycznia do 2 lipca 1923 przebywał na kursie przeszkolenia chorążych w Centralnej Szkole Podoficerów Zawodowych Piechoty w Chełmnie, który ukończył z postępem dobrym. 31 maja 1924 przesunięty do 5. kompanii strzeleckiej 14 pp. Z dniem 22 maja 1925 został przeniesiony etatowo, służbowo i gospodarczo do Powiatowej Komendy Uzupełnień w Lubiczu na stanowisko oficera ewidencyjnego na powiat Rypin. 16 sierpnia tr. przeniesiony z powrotem do włocławskiego 14 pułku piechoty. 28 grudnia 1926 przeniesiony (etatowo, służbowo i gospodarczo) do Korpusu Kadetów Nr 2 w Chełmnie na stanowisko oficera administracji koszar. 17 stycznia 1929 powrócił do włocławskiego pułku i został przydzielony do 1. kompanii strzeleckiej.
Na mocy Rozkazu Organizacyjnego Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z dnia 16 września 1930 został przydzielony na stanowisko młodszego oficera w 2. kompanii KOP, którą dowodził wówczas por. Władysław Stefanowicz. W okresie od 25 do 30 stycznia 1931 przebywał w 8. Szpitalu Okręgowym w Toruniu, lecząc się na przewlekły gościec stawowy. W dniu 20 marca tr. złożył z wynikiem bardzo dobrym egzamin z terenoznawstwa, zorganizowany we włocławskim pułku w myśl rozkazu Dowództwa 4 Dywizji Piechoty. 8 września 1931 przesunięty do 5. kompanii strzeleckiej, a 19 września 1932 do 7. kompanii strzeleckiej. Z dniem 14 października 1933 przydzielony do dyspozycji Obwodowego Komendanta Przysposobienia Wojskowego przy 14 pułku piechoty. Od dnia 16 kwietnia 1934 prowadził jednomiesięczny kurs z zakresu OPLG (obrony przeciwlotniczej i gazowej), zorganizowany dla harcerzy przez włocławski oddział Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Rozkazem Organizacyjnym Nr 1 Dowództwa 14 pp z dnia 4 września 1934 otrzymał przydział na stanowisko młodszego oficera w 3. kompanii ckm. 9 kwietnia 1935 przesunięty do 2. kompanii strzeleckiej, 26 września tr. do 6. kompanii strzeleckiej, a 9 marca 1936 do 4. kompanii strzeleckiej włocławskiego pułku. Od 28 września 1937 przydzielony do 1. kompanii strzeleckiej. Rozkaz Organizacyjny Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z 16 marca 1938, ustalający obsadę personalną na okres wiosenny 1938 roku, powierzył chorążemu Motyce piastowanie funkcji dowódcy plutonu w 7. kompanii strzeleckiej włocławskiego pułku. Z dniem 1 kwietnia tr. przesunięty do kompanii gospodarczej – piastował funkcję skarbnika pułku.
W dniu 17 marca 1930 Prezes Rady Ministrów Kazimierz Bartel odznaczył chorążego Józefa Motykę Brązowym Krzyżem Zasługi – za zasługi na polu wyszkolenia wojska. Józef Motyka odznaczony był również: Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1928), Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 (1928), Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę (1938), Odznaką Pamiątkową „Gwiazda Przemyśla”, Odznaką Pamiątkową „Orlęta”, Odznaką za Rany i Kontuzje (dwukrotnie ranny), Odznaką Pamiątkową 14 Pułku Piechoty oraz Odznaką Pamiątkową Korpusu Kadetów Nr 2.
W czasie swej pokojowej służby w 14 pułku piechoty dał się poznać jako bardzo dobry instruktor i wychowawca o wybitnych kwalifikacjach, z zamiłowaniem pracujący nad wyszkoleniem żołnierza (także w godzinach poza służbowych). W sposób szczególny zajmował się sportem strzeleckim, który starał się rozpowszechniać wśród podoficerów i szeregowych.
Dalsze losy chorążego Józefa Motyki pozostają nieznane. Być może zmarł w 1941 we Lwowie. Jego żoną była Stefania Tresz.