Urodził się w dniu 18 stycznia 1899 w miejscowości Kamień, w ówczesnym powiecie niskim Królestwa Galicji i Lodomerii. Był synem Andrzeja (rolnika) i Marianny z domu Surdyka. Po ukończeniu szkoły ludowej kształcił się w Prywatnym Gimnazjum Realnym w Nisku.
W trakcie nauki, w dniu 10 marca 1917, został powołany do cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Wcielono go do 34 pułku strzelców, w którym przydzielany był kolejno do batalionu zapasowego, kompanii asystencyjnej XXXIII batalionu marszowego, kompanii etapowej i kompanii marszowej (batalion zapasowy stacjonował w Krakowie, kompania asystencyjna w Brzeszczach koło Oświęcimia, a kompania etapowa w Trieście). Uczestnik walk I wojny światowej. Z dniem 1 lutego 1918 przeniesiony do 2 pułku obrony krajowej. Walczył na froncie włoskim będąc w tym czasie dwukrotnie rannym – za pierwszym razem przebywał w szpitalu w Trieście, a za drugim razem w jednym ze szpitali polowych. Podczas służby w c. i k. Obronie Krajowej posiadał początkowo stopień szeregowego, a następnie starszego szeregowego, przyznany został mu również tytuł jednorocznego ochotnika.
25 listopada 1918 zgłosił się ochotniczo do służby w odrodzonym Wojsku Polskim i otrzymał przydział do 14 pułku piechoty. W szeregach 3. kompanii tegoż pułku służył na froncie do dnia 6 maja 1920 roku. Uczestnik wojen polsko-ukraińskiej i polsko-sowieckiej. Wyróżnił się podczas walk o Horyniec (22-23 grudnia 1918), kiedy to będąc dowódcą obsługi ckm-u i jego celowniczym, z narażeniem własnego życia skierował ogień swego karabinu maszynowego na atakującego nieprzyjaciela. Za czyn ten odznaczony został Krzyżem Walecznych, nadanym w okresie późniejszym rozkazem dowództwa 4 Dywizji Piechoty z dnia 26 lipca 1921. Obejmował kolejno stanowiska zastępcy dowódcy plutonu i dowódcy plutonu.
Z dniem 1 czerwca 1920 rozpoczął szkolenie na 5-tym kursie w poznańskiej Wielkopolskiej Szkole Podchorążych Piechoty. Wcielony do kompanii 4/V o kursie nauk 3-miesięcznym (dowództwo kompanii objął por. Marian I Szulc). 11 lipca 1920 Wielkopolska Szkoła Podchorążych Piechoty przeniesiona została do Bydgoszczy. W związku ze zbliżaniem się bolszewików do linii Wisły szkoła otrzymała do ewentualnej obrony most i przyczółek mostowy w Fordonie. 16 sierpnia batalion szkolny (kompanie: IV, V i VI) pod komendą kpt. Stefana Kosseckiego wymaszerował na wyznaczone stanowiska i przystąpił do umacniania przydzielonego odcinka. Zadaniem kompanii Józefa Rodzenia była osłona prawego skrzydła przyczółka, w związku z czym rozlokowała się ona w Solcu Kujawskim. 20 sierpnia 1920, wobec załamania się planów bolszewickich, cały batalion powrócił do Bydgoszczy, gdzie kontynuowano przerwane zajęcia. Szkolenie kompanii 4/V zakończone zostało egzaminami przeprowadzanymi od 14 do 19 października 1920. Józef Rodzeń ukończył kurs z 25. lokatą i zakwalifikowany został do służby w stopniu podporucznika. Kończąc szkolenie otrzymał stopień podchorążego.
Po ukończeniu szkoły podchorążych powrócił 30 października 1920 do 14 pułku piechoty i następnego dnia został przydzielony do batalionu zapasowego, na stanowisko młodszego oficera kompanii. Z dniem 1 grudnia 1920 przesunięto go na stanowisko adiutanta I batalionu macierzystego pułku, które zajmował do 25 kwietnia 1921. Dekretem Wodza Naczelnego z 16 lutego 1921, jako absolwent 5. klasy Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty, został mianowany podporucznikiem w piechocie – z dniem 15 lutego 1921 i 25. lokatą. Od 17 września 1921 odkomenderowany na kurs dokształcający przy Dowództwie Okręgu Generalnego „Lwów”, z którego powrócił 17 lutego 1922. Otrzymał przydział do 7. kompanii 14 pp. W międzyczasie, 11 lutego 1922, złożył egzamin dojrzałości. W dniu 8 marca 1922 przesunięty został na stanowisko adiutanta III batalionu włocławskiego pułku. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 zweryfikowano go w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 359. lokatą w korpusie oficerów piechoty.
3 sierpnia 1922 przydzielony na stanowisko młodszego oficera 2. kompanii strzeleckiej, a 10 października tr. objął bliźniacze stanowisko w 1. kompanii strzeleckiej. Dekretem Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego został z dniem 1 stycznia 1923 awansowany do rangi porucznika piechoty, ze starszeństwem od 1 lipca 1920 i 25. lokatą. W sierpniu 1923 pełnił w zastępstwie obowiązki adiutanta pułku, a 20 grudnia 1923 objął w zastępstwie dowództwo 8. kompanii strzeleckiej 14 pp. Z dniem 18 lutego 1924 wyznaczono go młodszym oficerem pułkowej Szkoły Podoficerskiej 14 pułku piechoty.
Przez całą swoją karierę wojskową służył w 14 pułku piechoty z Włocławka, w którym dowodził różnymi pododdziałami: plutonem artylerii piechoty, kompanią strzelecką i batalionem. W tym czasie ukończył różne kursy i szkolenia specjalistyczne. W okresie od 4 maja do 31 lipca 1922 uczestniczył w Oficerskim Kursie Gimnastyczno-Sportowym (trzymiesięczny kurs instruktorski nazwany „wiosna 1922”) przeprowadzonym przez poznańską Centralną Wojskową Szkołę Gimnastyki i Sportów. Ukończył również 2. Kurs Informacyjny o Lotnictwie zorganizowany przy 3 pułku lotniczym w Poznaniu (15–22 marca 1923) oraz kurs narciarski w Krynicy (styczeń 1925). Jego kariera wojskowa wyhamowała na skutek incydentu, do którego doszło w roku 1926. Wówczas to w 14 pułku piechoty pojawili się potajemnie wysłannicy marszałka Piłsudskiego, sondujący jaką postawę zajmie pułk podczas przygotowywanego przewrotu. Służbę oficera inspekcyjnego garnizonu pełnił wówczas por. Rodzeń, który kazał wysłanników zamknąć w areszcie. Po wyjaśnieniu sprawy zostali oni następnego dnia zwolnieni z aresztu przez dowódcę pułku, ale od tej pory por. Rodzenia omijały awanse, pomimo iż był jednym z najlepszych oficerów pułku. Również sam pułk był pomijany przy dostawach nowej broni i umundurowania.
Z dniem 1 lutego 1928 roku został przeniesiony służbowo na I-szy 4-miesięczny kurs oficerów piechoty do toruńskiej Szkoły Młodszych Oficerów Artylerii (kurs dowódców plutonów artylerii piechoty). Aktywnie działał we włocławskim harcerstwie, posiadał stopień instruktora. Od 1925 roku wchodził w skład Zarządu Oddziału Włocławskiego ZHP. Jako wielki miłośnik i znawca harcerstwa położył duże zasługi dla rozwoju włocławskiej Chorągwi ZHP. Pozostając porucznikiem zajmował w 1924 roku – 21. lokatę w swoim starszeństwie, a w roku 1928 – 17. lokatę w starszeństwie.
9 – ppłk Franciszek Sudoł, 10 – mjr Aleksander Fiszer i 13 – ppor. Czesław Rolecki. Archiwum Mariana Ropejko
Prezes Rady Ministrów Kazimierz Bartel zarządzeniem z 17 marca 1930 odznaczył porucznika Józefa Rodzenia Srebrnym Krzyżem Zasługi – za zasługi na polu wyszkolenia wojska. W roku 1930 zajmował 535. lokatę łączną na liście starszeństwa poruczników piechoty. Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z 17 grudnia 1931 został awansowany do stopnia kapitana, ze starszeństwem od 1 stycznia 1932 i 14. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Na dzień 1 lipca 1933 zajmował 1918. lokatę łączną pośród kapitanów korpusu piechoty, a na dzień 5 czerwca 1935 była to już 1644. lokata łączna. Na rok 1934 wybrano go członkiem Sądu Honorowego 14 Pułku Piechoty, a w październiku tr. wszedł w skład delegacji wręczającej odznakę pamiątkową 14 pułku piechoty Prezydentowi RP Ignacemu Mościckiemu. W okresie od 7 lipca do 20 listopada 1937 ukończył kurs dowódców kompanii w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Na lata 1938-1940 wyznaczany był do Kapituły „Pierścienia Pamiątkowego Korpusu Oficerskiego 14 pułku piechoty”. W październiku 1938 wziął udział w operacji zaolziańskiej – na stanowisku adiutanta zbiorczego pułku wystawionego przez 4 Dywizję Piechoty (dowódcą zbiorczego pułku został płk Franciszek Sudoł – dowódca 14 pułku piechoty, a poszczególne bataliony pułku wystawiły 14, 63 i 67 pułki piechoty).
Awansowany do rangi majora ze starszeństwem od 19 marca 1939 i 53. lokatą wśród oficerów korpusu piechoty. Na dzień 23 marca 1939 piastował stanowisko dowódcy 5. kompanii strzeleckiej 14 pp. Z dniem 6 maja 1939 wyznaczono go na stanowisko dowódcy III batalionu 14 pułku piechoty, które to stanowisko objął w dniu 18 maja tr.
Na czele III batalionu 14 pułku piechoty uczestniczył w kampanii wrześniowej – podczas walk na Pomorzu (ranny 2 września we dworze Mełno) i w bitwie nad Bzurą. 11 września 1939 dowodzony przez niego batalion toczył ciężkie i zwycięskie walki o dwór Walewice. 18 września zebrał żołnierzy rozproszonych po nieudanym natarciu w lasach Stare Budy i wszedł z tą grupą w skład oddziału ppłk. Karola Kumunieckiego (dowódcy 67 pułku piechoty). Po przeprowadzonej reorganizacji pozostałości 4 Dywizji Piechoty, mjr Rodzeń wraz ze swymi żołnierzami przeszedł pod rozkazy płk. dypl. Tadeusza Lubicz-Niezabitowskiego, z którego oddziałami dotarł do miejscowości Kromnów. Tutaj 19 września zorganizowano natarcie na pozycje Niemców, którzy gęsto ostrzeliwali nacierających żołnierzy polskich. Podczas tego ataku na stanowiska wroga major Józef Rodzeń został trafiony w pierś serią z ckm-u i ciężko ranny zmarł po kilku godzinach (płk Tadeusz Lubicz-Niezabitowski został ranny, a płk Józef Werobej i pozostali żołnierze dostali się do niewoli).
Za swą postawę podczas kampanii wrześniowej został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari przez władze Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie (co ogłoszono w Dzienniku Personalnym Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych Nr 3 z 25 lipca 1947). 1 lipca 1945 Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych, gen. dyw. Tadeusz Bór-Komorowski, zatwierdził pośmiertny awans mjr. Józefa Rodzenia do stopnia podpułkownika służby stałej piechoty z dniem 1 stycznia 1946.
Józef Rodzeń był jednym z niewielu oficerów Wojska Polskiego, którzy przesłużyli całe dwudziestolecie w jednej jednostce (w 14 pułku piechoty służył od listopada 1918). W toku swej służby był wielokrotnie pozytywnie opiniowany przez przełożonych (opinia z akt personalnych wystawiona przez dowódcę 14 pp płk. Ignacego Misiąga – „W czasie wojny polskiej przebywa długi czas na froncie, gdzie odznacza się wybitną odwagą i brawurą, pociągając za sobą zawsze swym przykładem innych. W czasie pokoju wyróżnia się wybitną pracowitością i sumiennością w wykonywaniu swych obowiązków służbowych”).
W dniu 30 stycznia 1926 w parafii św. Stanisława we Włocławku zawarł związek małżeński z Jadwigą Nawarską (ur. 12 listopada 1900 w Aleksandrowie Kujawskim, zm. 18 października 1986 we Włocławku), córką Karola i Klary z Gotszaków. Ich świadkami byli porucznicy 14 pp – Jan Stroiński i Wacław Miciński, zgody panu młodemu na wzięcie ślubu udzielił Dowódca Okręgu Korpusu Nr VIII w dniu 14 grudnia 1925, a religijny obrzęd małżeństwa dopełniony został we włocławskim kościele pw. św. Jana.
Z ich związku narodziły się dzieci: Anna Zofia (urodzona w dniu 15 grudnia 1926 we Włocławku, zmarła w Częstochowie dnia 11 lipca 2003 – spoczywa na cmentarzu św. Rocha w Częstochowie pod nazwiskiem Maletz) i Andrzej Jan (urodzony w dniu 12 października 1929 w Toruniu, zmarły dnia 12 czerwca 1983 w Warszawie).
Józef Rodzeń pochowany został początkowo na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (jego symboliczna mogiła znajduje się tam do dnia dzisiejszego), następnie został ekshumowany i przeniesiony na cmentarz komunalny we Włocławku (sektor: 20, rząd: 4, grób: 63), gdzie spoczywa razem z żoną Jadwigą.
Major Józef Rodzeń odznaczony był:
- Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 11969 (pośmiertnie)
- Krzyżem Walecznych nr 8560
- Srebrnym Krzyżem Zasługi
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę
- Odznaką Honorową „Orlęta”
- Gwiazdą Przemyśla
- Odznaką „Za Wołyń”
