Urodził się w dniu 14 lutego 1899 we wsi Strzelczyska (koło Mościsk w Ukrainie) w rodzinie katolickiej, jako syn Grzegorza (zm. w dniu 13 grudnia 1920 w Strzelczyskach) i Marii Basza. Rodzice prowadzili niewielkie gospodarstwo rolne. Jego rodzeństwem byli: Maria (zakonnica w Krzeszowie), Zofia (zakonnica w Krzeszowie), Rozalia (zakonnica w Anglii), Anna zamężna Basza i Józef.
W dniu 11 lipca 1912 ukończył sześcioklasową szkołę ludową męską im. króla Jana III Sobieskiego w Mościskach, po czym został uznany zdolnym do przejścia na naukę dopełniającą szkoły 6-klasowej.
10 marca 1917 powołano go do wojska i wcielono w Krakowie do 34 pułku piechoty armii austro-węgierskiej. Po przejściu szkolenia rekruckiego skierowany na front albański. W dniu 1 listopada 1918 wraz z innymi żołnierzami II batalionu 34 pp wpadł w Podgoricy (Czarnogóra) w zasadzkę partyzantów i dostał się do serbskiej niewoli. Większości jeńców, w tym Stanisławowi Dziedzicowi, odebrano umundurowanie, po czym zmuszono ich do pieszego marszu do nadmorskiej miejscowości Skutari (Albania). Następnie drogą morską przewieziono jeńców do obozu położonego w pobliżu portu w Dubrowniku (Dalmacja), gdzie rozlokowano ich pod namiotami. Jeńców codziennie wykorzystywano do rozładunku i załadunku statków w Dubrowniku. Od listopada 1918 do stycznia 1919 Stanisław Dziedzic chodził do pracy jedynie w bieliźnie (wcześniej odebrano mu mundur), co w powiązaniu z fatalnym wyżywieniem doprowadziło do zapalenia płuc (z głodu i zimna w obozie codziennie umierało 4-5 jeńców). Umieszczony w szpitalu (styczeń 1919), po dwóch tygodniach został przewidziany do wypisania. Wskutek jego prośby lekarz pozostawił go w szpitalu i przydzielił do pomocy sanitariuszom, których obowiązkiem była również praca w kostnicy (wynoszenie zmarłych, pakowanie ciał w papierowe worki, wywóz ciał na cmentarz i grzebanie zwłok). Sanitariusze wystarali się dla niego o ubranie wojskowe.
W wyniku działań dyplomatycznych państwa Polskiego w dniu 9 marca 1919 jeńców (z obozu przy porcie w Dubrowniku i chorych ze szpitala) zwolniono z niewoli serbskiej i oddano pod rozkazy przybyłych dwóch polskich oficerów. Uwolnieni drogą morską przybyli do portu Fiume, skąd koleją przez Budapeszt i Cieszyn przybyli do Krakowa (21 marca 1919). Ze stacji zbornej w Krakowie Stanisława Dziedzica skierowano do Kadry Zapasowej byłego austro-węgierskiego pułku piechoty w Jarosławiu.
23 marca 1919 zgłosił się jako ochotnik w Komendzie Miasta Jarosław i otrzymał skierowanie do komisji poborowej, która przydzieliła go do 5. kompanii 14 pułku piechoty, który to pułk dopiero był formowany przez ppłk. Wiktora Jarosza-Kamionkę z ochotników i żołnierzy powracających z niewoli. Po umundurowaniu i uzbrojeniu Stanisław Dziedzic już na drugi dzień pełnił służbę wartowniczą na moście kolejowym w Surochowie (linia Jarosław-Przemyśl-Lwów). W połowie kwietnia 1919 wyjechał na front pod Dołhomościska, gdzie formował się II batalion 14 pp i uzupełniano 5. kompanię. W maju 1919 rozpoczęła się ofensywa, w której wziął udział we wszystkich walkach 14 pułku piechoty (5. kompanią dowodził por. Antoni Chruściel, a II batalionem por. Stanisław Dąbek).
Po zakończeniu działań wojennych i przybyciu 14 pułku piechoty na stałe do garnizonu Włocławek Stanisław Dziedzic (i jego rocznik) kończył w 1922 służbę wojskową i podlegał zwolnieniu do rezerwy. Pozostał jednakże w służbie zawodowej, a 1 września 1922 dowódca Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu mianował go podoficerem zawodowym – sierżantem rachuby. W okresie międzywojennym służył jako podoficer zawodowy w 14 pułku piechoty z Włocławka. Na dwóch długoterminowych kursach wojskowych w latach 1919-1923 zdobył przygotowanie zawodowe w zakresie księgowości.
Rozkazem organizacyjnym Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z dnia 16 września 1930 sierżant Stanisław Dziedzic przydzielony został do personelu kwatermistrzostwa włocławskiego pułku. Następnie awansowany do stopnia tytularnego starszego sierżanta. Na mocy rozkazu organizacyjnego Nr 1 dowództwa włocławskiego pułku z dnia 1 kwietnia 1932 i rozkazu organizacyjnego Nr 3 z 1 września 1933 ponownie otrzymywał przydział do kwatermistrzostwa pułku. W 1934 otrzymał awans do rangi rzeczywistego starszego sierżanta. Na dzień 14 grudnia 1935 zajmował stanowisko pisarza kwatermistrzostwa w kompanii administracyjnej. W lutym 1939 st. sierż. Stanisław Dziedzic złożył z wynikiem dobrym egzamin wymagany do awansu na stopień chorążego.
6 września 1939 wyruszył z Ośrodkiem Zbierania Nadwyżek 14 pp z Włocławka w kierunku Warszawy. Jego zadaniem było konwojowanie ewakuowanych na Wschód rodzin wojskowych. 18 września 1939 został pod Garwolinem wzięty do niewoli przez zmotoryzowane patrole niemieckie. Do 10 listopada 1944 przetrzymywany w stalagu I A Stablack koło Królewca (nr jeniecki: 16804/P). Od 11 listopada tr. w 900-kilometrowym marszu ewakuacyjnym do Husum w prowincji Szlezwik-Holsztyn (po trzech miesiącach marszu do celu dotarło zaledwie 6500 z około 25 000 jeńców). Wyzwolony w Husum 6 maja 1945 przez brytyjskie oddziały marszałka Bernarda Montgomery’ego. Do 29 listopada 1945 oczekiwał na repatriację do Polski.
Do ojczyzny powrócił 2 grudnia 1945 i 10 grudnia tr. zarejestrował się w Rejonowej Komendzie Uzupełnień we Włocławku. Z dniem 5 kwietnia 1951 został przeniesiony do rezerwy (nie został powołany do służby w Ludowym Wojsku Polskim).
Po wojnie pracował jako księgowy w Kujawskiej Fabryce Rękawiczek i Skarpet we Włocławku (od 2 stycznia 1946 do 31 grudnia tr.), z której został zwolniony z powodu pokrewieństwa z kierownikiem fabryki – inż. Ryszardem Wasilewskim (powierzone obowiązki wykonywał bez zastrzeżeń). Zatrudniony był również w Zakładach Mięsnych w Czerniewicach i w Powiatowym Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” – w Zakładzie Usług Remontowo-Budowlanych i w Zakładzie. Od 2 stycznia 1946 był członkiem Związku Zawodowego Robotników i Pracowników Przemysłu Włókienniczego w Polsce. Po II wojnie światowej odbył kursy księgowości we Wrocławiu (1950) i Katowicach (1956).
Stanisław Dziedzic zmarł 16 kwietnia 1976 w Płońsku i spoczywa na włocławskim cmentarzu komunalnym – sektor: 75, rząd: 2, grób: 45.
Jego żoną była Róża Bronisława Wasilewska, córka Józefa i Michaliny Ciechowskiej (ur. 29 czerwca 1909 na Brooklynie, zm. 30 grudnia 1963 we Włocławku). Związek małżeński zawarli 24 października 1925 we włocławskiej parafii pw. św. Jana. We Włocławku przyszły na świat ich dzieci: córka Ryta Stanisława (ur. 1926, zm. 1993), córka Klara Danuta (ur. i zm. 1934) i syn Arkadiusz Edward (ur. 1938, zm. 2017). Drugą żoną Stanisława Dziedzica została Janina.
Starszy sierżant Stanisław Dziedzic odznaczony był:
- Brązowym Krzyżem Zasługi – za zasługi w służbie wojskowej (nadany przez Prezesa Rady Ministrów gen. dyw. Felicjana Składkowskiego w dniu 11 listopada 1937)
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (nadany rozkazem dowódcy 4 Dywizji Piechoty Nr 42/28)
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 (nadany rozkazem dowódcy 4 Dywizji Piechoty Nr 37/28)
- Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę (nadany rozkazem dowódcy 4 Dywizji Piechoty z dnia 24 marca 1939)
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę (nadany rozkazem dowódcy 4 Dywizji Piechoty z dnia 3 maja 1938)
