Archiwum córki – Zofii Posnow
Urodził się w dniu 23 września 1902 w Wilnie w rodzinie robotniczej, jako syn Konstantego (palacza na kolei) i Domiceli Gugniewicz. Miał jedną siostrę (przed II wś wyemigrowała do Argentyny), a jego braćmi byli Bronisław i Aleksander – żołnierz armii Andersa (brat przyrodni). W roku 1914 ukończył szkołę powszechną w Wilnie, a po wybuchu I wojny światowej został wraz z rodziną ewakuowany w głąb Rosji (do miasta Orzeł). Tam kontynuował naukę w szkole średniej. W roku 1919 przybył do Warszawy, gdzie dwa lata później ukończył gimnazjum realne. Jako ochotnik uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Następnie kształcił się w warszawskich: Szkole Podchorążych Piechoty (1921-1922) i Oficerskiej Szkole Piechoty (1922-1923).
Dekretem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 lipca 1923 został promowany na stopień podporucznika ze starszeństwem od dnia 1 lipca 1923 i 89. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Otrzymał wówczas przydział do 33 pułku piechoty z Łomży na stanowisko młodszego oficera kompanii (dowódcy plutonu). Służąc w łomżyńskim pułku zajmował w 1924 roku 84. lokatę w swoim starszeństwie wśród podporuczników piechoty. Awansowany do rangi porucznika ze starszeństwem od dnia 1 lipca 1925 i 76. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 15 września 1925 został przeniesiony służbowo na VI-ty 3-miesięczny kurs normalny do Centralnej Szkoły Strzelniczej w Toruniu. W I połowie 1926 dowodził plutonem ckm w Szkole Podoficerskiej przy 33 pułku piechoty. Następnie dowodził plutonem strzeleckim i kompanią strzelecką 33 pp. W dniu 22 lipca 1927 ogłoszono jego przeniesienie, w korpusie oficerów piechoty, z 33 pp do 14 pułku piechoty z Włocławka, w którym początkowo objął dowództwo plutonu. Służbę w nowej jednostce rozpoczął w połowie września 1927. Jako oficer tego pułku zajmował w 1928 roku 69. lokatę wśród poruczników piechoty w swoim starszeństwie. Dwa lata później była to 1724. lokata łączną wśród poruczników piechoty. Na dzień 16 września 1930 zajmował stanowisko dowódcy 2. kompanii KOP w 14 pułku piechoty.
Z dniem 24 lutego 1931 przeszedł z 14 pułku piechoty do Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie skierowany został do batalionu KOP „Podświle” (wchodzącego w skład brygady KOP „Wilno”). W nowym miejscu służby stawił się w dniu 12 marca 1931. Pod koniec tego miesiąca piastował stanowisko młodszego oficera kompanii, a na dzień 31 października 1931 pełnił funkcję dowódcy plutonu w 1. kompanii odwodowej. W roku 1932 zajmował 62. lokatę w swoim starszeństwie. W dniu 29 marca 1933 został wyznaczony na stanowisko oficera żywnościowego batalionu KOP „Podświle”. Na dzień 1 lipca 1933 zajmował 56. lokatę wśród poruczników piechoty ze swojego starszeństwa (była to jednocześnie 1082. lokata łączna wśród wszystkich poruczników piechoty). Z dniem 12 maja 1934 został przeniesiony do dowództwa pułku KOP „Głębokie” na stanowisko oficera administracyjnego. Na dzień 5 czerwca 1935 zajmował 46. lokatę wśród poruczników piechoty ze swojego starszeństwa (była to 883. lokata łączną). Na mocy rozkazu Ministerstwa Spraw Wojskowych został przeniesiony do 66 pułku piechoty z Chełmna, na stanowisko dowódcy kompanii. Rozkaz wyjazdu z Głębokiego do Chełmna wystawiono por. Stefanowiczowi na dzień 13 listopada 1936.
W środku siedzi dowódca batalionu – mjr Marian Dzierzbicki, na lewo od niego dowódca kompanii kpt. Mieczysław Sanak, a na prawo por. Władysław II Stefanowicz (młodszy oficer kompanii).
Archiwum Pani Zofii Posnow
Na prawo od niego siedzi por. Władysław II Stefanowicz.
Archiwum Pani Zofii Posnow
Porucznik Władysław Stefanowicz stoi w II rzędzie od góry jako trzeci z lewej.
Archiwum Mariana Ropejko
Archiwum córki – Zofii Posnow
Archiwum córki – Zofii Posnow
W grudniu 1937 przydzielony został na stanowisko powiatowego komendanta Przysposobienia Wojskowego w Świeciu. Awansowany do stopnia kapitana piechoty został ze starszeństwem od 19 marca 1938 i 5. lokatą, po czym (od października 1938) ponownie przydzielony do 66 pułku piechoty, na stanowisko oficera administracyjno-materiałowego, którą to funkcję sprawował do 25 sierpnia 1939. Zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym objął stanowisko kwatermistrza 66 pp (wchodzącego w skład 16 Dywizji Piechoty). Przebył szlak bojowy pułku walcząc początkowo nad rzeką Osą. W odwrocie przez Włocławek i Gostynin dotarł z pułkiem pod Łowicz i wziął udział w zdobyciu tego miasta. Walczył w bitwie nad Bzurą. Podczas marszu przez Puszczę Kampinoską na odsiecz Warszawie, otrzymał zadanie osłony przeprawy na Bzurze (noc z 16 na 17 września) – dowodził wówczas oddziałem wydzielonym w sile sześciu kompanii. Po wykonaniu zadania, na czele swego oddziału przeprawił się na drugi brzeg rzeki. Tam został zaatakowany przez niemieckie jednostki pancerne i zmuszony do kapitulacji.
Od 18 września 1939 w niemieckiej niewoli. Początkowo przetrzymywany w obozach przejściowych w Żyrardowie i Skierniewicach. Następnie (od 7 października 1939) przebywał w oflagach: IV A Hohnstein, IV B Königstein, II B Arnswalde i II C Woldenberg (jego nr jeniecki to 48586). W Woldenbergu pełnił funkcję oficera oświatowego batalionu, ukończył tam kurs wojskowy i samochodowy. Na przełomie stycznia i lutego 1945 wyzwolony przez wojska radzieckie. 20 lutego 1945 zarejestrował się w Rejonowej Komendzie Uzupełnień w Brodnicy. Od marca 1945 pracował w Starostwie w Chełmnie jako referent wojskowy (do jego zadań należała opieka nad rodzinami wojskowych). W grudniu tr. wyjechał do Wrocławia, gdzie od 1 stycznia 1946 został zatrudniony w Delegaturze Ministerstwa Przemysłu (zajmował się przejmowaniem zakładów przemysłowych od wojsk radzieckich). Po zakończeniu tej akcji pracował krótko we Wrocławskiej Fabryce Fajansu. Pod koniec 1946 wyjechał do Prudnika, gdzie od 15 grudnia tr. znalazł zatrudnienie w Zakładach Przemysłu Drzewnego, przemianowanych później na Fabrykę Mebli.
W dniu 1 kwietnia 1948 zawarł we Włocławku związek małżeński z Sabiną Marianną Ossowską. Z ich związku narodziła się córka Zofia.
Pracując w Prudniku pełnił wiele funkcji administracyjnych, następnie został powołany na Kierownika Planowania i Inwestycji, został Zastępcą Dyrektora Zakładu (od 1952) i Dyrektorem Fabryki Mebli (od 1 lutego 1956). Od 1 listopada 1959 zatrudniony na stanowisku kierownika oddziału PKO w Prudniku. Z dniem 30 czerwca 1967 przeszedł na emeryturę. W drugiej połowie 1979 wraz z żoną przenieśli się do Wrocławia.
Władysław Stefanowicz zmarł 17 marca 1980 we Wrocławiu i spoczywa na tamtejszym Cmentarzu Osobowickim (pole: 69, rząd: 315, grób: 1).
Odznaczony był:
- Srebrnym Krzyżem Zasługi
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaką Pamiątkową KOP „Za służbę graniczną”
