Urodził się 27 sierpnia 1887 w Łańcucie jako syn Stanisława. Służył w armii austro-węgierskiej, w której jego oddziałem macierzystym był c. i k. 90 pułk piechoty. Na stopień podporucznika rezerwy awansowany został ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1915, natomiast na stopień porucznika rezerwy ze starszeństwem z dnia 1 sierpnia 1917. Podczas służby w armii cesarskiej odznaczony został: Krzyżem Zasługi Wojskowej 3 klasy (z dekoracją wojenną i z mieczami), Brązowym Medalem Zasługi Wojskowej na wstędze Krzyża Zasługi Wojskowej i z mieczami oraz Krzyżem Pamiątkowym Mobilizacji 1912-1913. W maju 1918 piastował stanowisko dowódcy 4. kompanii Batalionu Zapasowego c. i k. 90 pułku piechoty, który to batalion stacjonował wówczas w Jicinie.
Obrońca Lwowa i Kresów Wschodnich podczas walk o niepodległość 1918-1920. Szczególnie odznaczył się podczas walk obronnych pod Sądowa Wisznią (na przełomie marca i kwietnia 1919), kiedy to dowodził 9 kompanią 14 pułku piechoty. Otoczony przez Ukraińców wytrwał w obronie, aż do nadejścia posiłków, które odrzuciły wroga. Za ten czyn wnioskowany był do odznaczenia orderem Virtuti Militari. W dniu 16 sierpnia 1920 zebrał i dowodził kompanią zbiorczą batalionu zapasowego 14 pułku piechoty, broniąc z nią wylotu mostu przez Wisłę. Dowódca obrony Włocławka – pułkownik Wojciech Gromczyński – przedstawił go wówczas ponownie do odznaczenia orderem Virtuti Militari za wykazane męstwo.
Dekretem Naczelnego Wodza z dnia 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana w piechocie. Pozostał w służbie w 14 pułku piechoty, a po przybyciu pułku do Włocławka (maj 1921) kierował pułkową drużyną piłki nożnej, odnoszącą liczne sukcesy. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora piechoty, ze starszeństwem od dnia 1 czerwca 1919 i 444. lokatą. 10 lipca 1922 został zatwierdzony w obsadzie dowódców batalionów i dowódców kadr 14 pułku piechoty (dowodził wówczas batalionem sztabowym). W roku 1924 piastował stanowisko kwatermistrza 14 pułku piechoty i zajmował w tym czasie 221. lokatę wśród majorów piechoty ze swego starszeństwa. Z dniem 3 sierpnia 1925 został przeniesiony służbowo na IV. 3-miesięczny kurs doszkolenia dla oficerów sztabowych piechoty w Grupie.
W dniach 3 i 4 lutego 1927 był oceniany przez gen. dyw. Władysława Junga, który przeprowadzał inspekcję 14 pp. Oceniony został jako „bardzo dobry kwatermistrz, sumienny w wykonywaniu swoich obowiązków, jednak mniej zdolny bojowo”. 18 lutego 1927 roku ogłoszono jego zwolnienie, w korpusie oficerów piechoty, ze stanowiska kwatermistrza 14 pułku piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień w Bydgoszczy, na przeciąg 4 miesięcy celem odbycia praktyki poborowej. Marszałek Józef Piłsudski zarządzeniem ogłoszonym w dniu 23 grudnia 1927 przeniósł mjr. Bogumiła Brzezińskiego do kadry oficerów piechoty, z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku. 20 stycznia 1928 ogłoszono jego przeniesienie, jako oficera 14 pułku piechoty przeniesionego służbowo do PKU Bydgoszcz, do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do PKU Łuków na stanowisko kierownika Referatu I.
Z archiwum rodzinnego Pana Andrzeja Maskowicza.
W roku 1928 zajmował 75. lokatę wśród wszystkich majorów piechoty. Następnie znajdował się w dyspozycji dowódcy OK Nr IX. Z dniem 31 sierpnia 1929 został przeniesiony z dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX w stan spoczynku. W czerwcu 1931 mieszkał w Łańcucie. W roku 1934 zajmował 98. lokatę wśród majorów piechoty stanu spoczynku (w starszeństwie z 1 czerwca 1919) i przewidziany był do użycia w czasie wojny. Jako oficer stanu spoczynku przynależał do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr X i podlegał pod Powiatową Komendę Uzupełnień w Łańcucie. Zmarł w roku 1935 i spoczywa na cmentarzu komunalnym w Łańcucie.
