Urodził się w dniu 16 lutego 1914 w Tomaszowie Mazowieckim jako syn Franciszka i Małgorzaty Dębiec. Jego starszym bratem był Władysław. W roku 1934 ukończył studia nauczycielskie w Słonimiu. Następnie kształcił się w Szkole Podchorążych Piechoty w Komorowie koło Ostrowi Mazowieckiej. Promowany na stopień podporucznika ze starszeństwem od 1 października 1937 i 67. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Skierowany do 14 pułku piechoty z Włocławka na stanowisko dowódcy plutonu.
Na dni 16 marca 1938 i 23 marca 1939 odnotowany został na stanowisku dowódcy plutonu w 8. kompanii strzeleckiej 14 pułku piechoty. Z kolei na dzień 26 maja 1939 dowodził plutonem w 3. kompanii ciężkich karabinów maszynowych w III batalionie 14 pp.
Na dzień 1 września 1939 służył w I batalionie 79 pułku piechoty, pozostając na ten czas oficerem bez ustalonego przydziału. Od początku kampanii wrześniowej brał udział w walkach, a od 21 września dowodził 3. kompanią strzelecką w I batalionie 79 pp w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy poszedł do niewoli (według części źródeł przez cały czas służył we włocławskim pułku, we wrześniu 1939 wraz z Ośrodkiem Zbierania Nadwyżek 14 pułku piechoty dotarł do Warszawy i w dniu 21 września został przydzielony do 79 pułku piechoty, w ramach uzupełniania strat bojowych tegoż pułku).
Od 29 września 1939 aż do wyzwolenia przez aliantów (w dniu 28 kwietnia 1945) przebywał w oflagach: IV A Hohnstein, IV C Colditz, II A Prenzlau, II E Neubrandenburg, II D Gross-Born i X A Sandbostel (numer jeniecki: 48871). Do oflagu Sandbostel przybył wycieńczony w dniu 13 marca 1945 po przebyciu ponad 600 kilometrowego marszu ewakuacyjnego z Gross-Born. Od połowy czerwca 1945 skoszarowany w obozie zbiorczym Wojska Polskiego w Lille. Awansowany do stopnia porucznika z dniem 1 lipca 1945. Zdemobilizowany na własną prośbę 15 września 1947. Dnia 11 listopada 1967 awansowany przez generała Władysława Andersa do stopnia kapitana.
Po wojnie zamieszkał w Belgii, od października 1945 do czerwca 1947 studiował harmonię i kontrapunkt w Akademii Muzycznej Molenbeek-Saint-Jean. Dnia 12 października 1946 ożenił się z Wandą Heleną Jop (1921-2008), z tego związku narodził się (w 1947 ) syn André. W tym okresie pracował w Konsulacie Generalnym RP w Brukseli.
Od września 1951 do maja 1972 pracował w kopalni węgla Tertre jako recepcjonista i tłumacz. Przyznano mu rentę inwalidzką, a na emeryturę przeszedł w dniu 1 marca 1979. Przez wiele lat był tłumaczem przysięgłym w sądzie I instancji w Mons. Wiele czasu poświęcał sprawom Polonii regionu Mons-Borinage. Udzielał się jako nauczyciel języka polskiego w Hautrage-Etat, w Quaregnon, w Tertre i w Ośrodku Kulturalno-Oświatowym Wolnych Polaków Okręgu Mons. Był jednym z liderów Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej „Echo Ojczyste im. ks. R. Woryny”. Aktywny uczestnik życia polonijnego: członek Katolickiego Komitetu Szkolnego, prezydent i prezes honorowy Ośrodka Kulturalno-Oświatowego Wolnych Polaków Okręgu Mons, członek Towarzystwa Świętej Barbary w Tertre, współpracownik Polskiej Misji Katolickiej w Mons i jej rektoratu w Brukseli.
Józef Karasiński mieszkał z rodziną w Tertre (od 1977 dzielnica miasta Saint-Ghislain). Zmarł 13 marca 2000 i został pochowany na cmentarzu w Tertre (spoczywa razem z żoną).
W dniu 27 marca 1987 Józef Karasiński odebrał krzyż „Pro Ecclesia i Pontifice” nadany mu przez papieża Jana Pawła II. Postanowieniem Prezydenta RP Lecha Wałęsy z dnia 7 września 1995 został odznaczony, jako obywatel Królestwa Belgii, za wybitne zasługi w działalności polonijnej, Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej.