ppor. Meres Bolesław Wiktor

Urodził się w dniu 31 stycznia 1915 w Żywcu jako syn Wiktora (porucznika Wojska Polskiego) i Rozalii z domu Lachowskiej. Jego rodzeństwem byli starszy brat Mieczysław i młodsza siostra Jadwiga. Początkowo uczył się w Tarnowie i Nowym Sączu, a w 1930 został przyjęty do szóstej klasy Państwowego Gimnazjum im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie, w którym w czerwcu 1933 zdał egzamin dojrzałości (humanistyczny).

W latach 1933-1936 kształcił się w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi-Komorowie (kurs unitarny odbył w Różanie). Awansowany do stopnia plutonowego podchorążego od 26 września 1935, a do rangi sierżanta podchorążego z dniem 18 lipca 1936. Promowany na stopień podporucznika ze starszeństwem od 15 października 1936 i 31. lokatą w korpusie oficerów piechoty (Patent Oficerski Nr 184/36). Wcielony do 14 pułku piechoty z Włocławka. Początkowo dowodził plutonem strzeleckim, następnie przez dwa roczniki dowodził Szkołą Podoficerską 14 pp. Na dzień 16 marca 1938 zajmował stanowisko dowódcy plutonu w 6. kompanii strzeleckiej II batalionu 14 pp. W maju 1938 wybrano go członkiem zarządu Wojskowego Klubu Sportowego działającego przy 14 pp. Podczas operacji zajmowania Zaolzia (październik 1938) piastował funkcję zastępcy dowódcy 2. kompanii w zbiorczym batalionie wystawionym przez 14 pp (dowódcą kompanii był por. Feliks Stawicki).

Na dni 23 marca i 26 maja 1939 nadal dowodził plutonem w 6. kompanii II batalionu 14 pp. Pod koniec maja został pełniącym obowiązki dowódcy 6. kompanii strzeleckiej. W dniu 4 czerwca 1939 wraz z delegacją 14 pp uczestniczył w Lipnie w ceremonii wręczania przez społeczeństwo tego miasta darów na Fundusz Obrony Narodowej. W sierpniu 1939 uczestniczył w budowaniu stanowisk obronnych na przedmieściach Włocławka (Szpetal Górny). W okresie mobilizacji na stanowisku oficera rozdziału koni.

W trakcie kampanii wrześniowej, zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym, znalazł się w Ośrodku Zbierania Nadwyżek 14 pułku piechoty, z którym dotarł do Warszawy. Zajmował wówczas stanowisko dowódcy kompanii, a od 16 września dowodził batalionem w OZN 14 pp. Wzięty do niewoli 29 września 1939 w stolicy. Jeniec oflagów X B Nienburg (od 9 listopada 1939), XVIII C Spittal / Drau i od maja 1940 oflagu II C Woldenberg (numer jeniecki: 479). 25 stycznia 1945 ewakuowany wraz z oflagiem II C, po sześciotygodniowym marszu znalazł się w oflagu X D Hamburg-Fischbeck, potem w miejscowości Pöhls koło Lubeki. Wyzwolony 18 kwietnia 1945 przez wojska brytyjskie, znalazł się w stworzonym wówczas Zgrupowaniu Oficerskim „Pöhls”, przemianowanym wkrótce na XVI Zgrupowanie Oficerskie. Podporucznik Bolesław Meres przebywał w 3. kompanii tego Zgrupowania – rozmieszczonej w miejscowościach Rehorst i Heilshoop. W tym okresie wyszkolił się jako kierowca pojazdów osobowych, ciężarowych i motocykli. W dniu 3 sierpnia 1946 powrócił do Polski – do Krakowa – i trzy dni później zarejestrował się w tamtejszej Rejonowej Komendzie Uzupełnień. Następnie wyjechał do Włocławka.

24 sierpnia 1946 zawarł we Włocławku związek małżeński z Marią Nawarską, po ślubie przenieśli się do Krakowa, gdzie mieszkała jego rodzina. Jako przedwojenny oficer miał problemy ze znalezieniem pracy. Otrzymał zatrudnienie przy przewozie węgla z Katowic do Krakowa. W połowie 1947 przeniósł się z żoną do Włocławka. Tu podjął pracę w Fabryce Manometrów (Dział Zaopatrzenia). W latach 50-tych uzupełnił wykształcenie uprawniające go do pracy w szkolnictwie (w 1956 ukończył Wyższą Szkołę Muzyczną w Sopocie). Do przejścia na emeryturę pracował jako nauczyciel muzyki, języka niemieckiego i przysposobienia wojskowego w Zasadniczej Szkole i Technikum Ekonomicznym oraz Szkole Muzycznej we Włocławku. Był oddanym, aktywnym wychowawcą młodzieży. Oprócz pracy dydaktycznej organizował dla młodzieży wakacyjne obozy i przygotowywał ją z sukcesami do międzyszkolnych konkursów muzycznych.

Pobyt w niemieckim obozie jenieckim pozostawił trwały uszczerbek na jego zdrowiu. Poważna choroba reumatyczna dawała o sobie znać co roku i powodowała częste pobyty w szpitalu (jako powikłania atakowała oczy i serce). Zmarł nagle w dniu 14 listopada 1983 na zawał serca.

Spoczywa na włocławskim cmentarzu komunalnym razem z żoną Marią (ur. 28 grudnia 1912, zm. 8 czerwca 1994) – sektor: 20, rząd: 4, grób: 64. Na nagrobku zawarta została informacja, iż Bolesław Meres posiadał stopień porucznika Wojska Polskiego.

Dziećmi Bolesława i Marii byli: córka Jolanta (ur. i zm. 4 lipca 1947), córka Jolanta (ur. 1948 – mgr inż. chemii) oraz syn Zbigniew (ur. 1950 – mgr inż. budownictwa wodnego).