Urodził się w dniu 3 czerwca 1886 w Jarosławiu.
Zawodową służbę wojskową pełnił w 14 pułku piechoty z Włocławka. Na mocy Rozkazów Organizacyjnych Dowództwa 14 pułku piechoty z dni: 16 września 1930, 1 kwietnia 1932 i 1 września 1933 wyznaczany był na stanowisko szefa II batalionu włocławskiego pułku. Posiadał wówczas rangę starszego sierżanta. W roku 1935 wchodził w skład zarządu Wojskowego Klubu Sportowego „Cuiavia” we Włocławku (członkami zarządu tego klubu byli wówczas również oficerowie 14 pp: ppłk Hugo Mijakowski, kpt. Jan Witkowski i por. Józef Koziński). Zarządzeniem Prezesa Rady Ministrów, Felicjana Sławoja Składkowskiego, z dnia 19 marca 1937 odznaczony został, za zasługi w służbie wojskowej, Brązowym Krzyżem Zasługi.
Podczas okupacji niemieckiej został wysiedlony z Kraju Warty. Według rodzinnych przekazów dożył wyzwolenia. Władysław Hnatowicz zmarł przed lipcem 1952.
Żonaty z Karoliną z domu Wysocką, córką Michała i Marii z domu Łanik (ur. 15 października 1897 w Jarosławiu, zm. 22 czerwca 1952 we Włocławku). Z ich związku narodzili się: Mieczysław (ur. 4 czerwca 1916 w Jarosławiu, zm. 19 maja 1967 w Malczycach – we wrześniu 1939 strzelec w 4 Pułku Lotniczym z Torunia, jeniec niemieckich stalagów), Alfred – mistrz rzeźnicki (ur. 9 września 1919 w Jarosławiu, zm. 8 grudnia 1980 we Włocławku), Janina Zofia (ur. 15 maja 1927 we Włocławku, zm. 13 marca 2020 tamże), Marian Zbigniew (ur. 21 czerwca 1929 we Włocławku, zm. 10 listopada 1988 tamże) oraz Karol (ur. 7 października 1922 – w czasie okupacji deportowany do III Rzeszy).
Starszy sierżant Władysław Hnatowicz odznaczony był Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 oraz Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.
Zbiory prawnuczki Iwony Dominiak.
