Urodził się 3 maja 1908 w majątku rodzinnym Dyblin (powiat Lipno) parafii Dobrzyń nad Wisłą. Był synem Karola – ziemianina (ur. 1869, zm. 1919) i Stanisławy z domu Czaplickiej (ur. 1881, zm. 1973). Jego rodzeństwem byli: Wanda Agrypina zamężna Żychlińska (ur. 3 stycznia 1903, zm. 17 listopada 1985), Stefan (ur. 2 września 1904 w Stróżewie, zm. 6 lutego 1943 w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen – uczestnik wojny obronnej 1939 w szeregach 8. Dywizji Piechoty, wzięty do niewoli w Modlinie, jeniec niemieckich stalagów XX B i VI A, zwolniony z niewoli pozostał na terenie Niemiec jako pracownik przymusowy w okolicach Bonn, członek konspiracyjnych organizacji Związek Odwetu i Związek Walki Zbrojnej, aresztowany i osadzony w berlińskim więzieniu Moabit, przeniesiony do Sachsenhausen), Jerzy (ur. i zm. 1906) i Antoni (ur. 11 czerwca 1910 w Dyblinie, zm. 1988 w Łodzi – lekarz weterynarii, ppor. Wojska Polskiego, uczestnik wojny obronnej 1939).
Tadeusz Pruski pobierał naukę w płockim gimnazjum im. Władysława Jagiełły, a następnie kształcił się w gimnazjum w Warszawie, w którym zdał maturę. Absolwent Państwowej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie (1931). Od 1926 w Korporacji Akademickiej Kujawja (w 1929 piastował w niej stanowisko Wojewody, filister od 1931).
W latach 1929-1930 odbył służbę wojskową w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 9 z Berezy Kartuskiej. Mianowany podporucznikiem rezerwy piechoty ze starszeństwem od 1 stycznia 1934 i 216. lokatą.
Po powrocie z wojska Tadeusz zarządzał rodzinnym majątkiem Złowody, który w roku 1934 przekazał swemu bratu Stefanowi. Sam przeniósł się wówczas do rodzinnego Dyblina. Posiadał uznaną w Polsce hodowlę koni szlachetnej krwi.
W szeregach zbiorczego batalionu wystawionego przez 14 pułk piechoty z Włocławka wziął udział w operacji zajęcia Zaolzia (październik 1938). 24 sierpnia 1939 zmobilizowany przez 14 pp i skierowany początkowo do punktu mobilizacji koni. Następnie przydzielony na stanowisko dowódcy III plutonu ckm na taczankach w 81. kompanii karabinów maszynowych i broni towarzyszących (będącej dywizyjną kompanią ckm 4. Dywizji Piechoty, mobilizowaną przez włocławski pułk), dowodzonej przez kapitana Władysława Wyczółkowskiego. Dwa dni później razem z kompanią wymaszerował w kierunku Brodnicy, by 28 sierpnia zająć stanowiska nad rzeką Osą (wieś Górale koło Jabłonowa).
Tam kompania została przydzielona do batalionu Obrony Narodowej „Brodnica”. W pierwszych dniach po rozpoczęciu działań wojennych jego jednostka nie miała bezpośredniej styczności z wrogiem, nie była też atakowana z powietrza przez Luftwaffe. 3 września 1939 kompania rozpoczęła odwrót w kierunku na Lipno i Włocławek. Następnie zorganizowała obronę na linii majątek Dębice – Kruszynek, po czym podjęła marsz w kierunku Kowala. W szeregach swej jednostki wziął udział w bitwie nad Bzurą, walcząc między innymi pod Sobotą, Walewicami i Zdunami. Nie przekraczając Bzury dotarł z resztkami swej kompanii do Puszczy Kampinoskiej, w której błądzili przez dwa dni. 20 września 1939 w grupie 12 oficerów z różnych formacji i około 100 szeregowców (zorganizowanej przez mjr. pil. Maksymiliana Kowalewskiego) wyszedł z lasu. Udało im się oszukać kilka oddziałów niemieckich twierdząc, że są grupą wziętą już do niewoli i udającą się na punkt zborny. Dostali się jednakże w końcu do niewoli. Początkowo osadzono go w więzieniu w Łowiczu, następnie przeniesiono do obozu przejściowego w Łodzi, po czym skierowany został do oflagu VII B Eichstätt. Od maja 1940 przebywał w oflagu VII A Murnau (numer jeniecki: 889).
Wyzwolony pod koniec kwietnia 1945 z oflagu przez wojska amerykańskie, przedostał się do Włoch gdzie wstąpił do 2. Korpusu Polskiego. Początkowo objął funkcję oficera placu, a na dzień 3 grudnia 1945 wykazany został w Rezerwie Oficerskiej 7. Dywizji Piechoty, jako oficer przydzielony do Kursu Maturalnego Nr 2 w Matino (Kurs Maturalny Nr 2 była to jedna z tzw. „szkół gen. Andersa”, utworzona rozkazem z 9 marca 1945 przy Bazie 2. Korpusu). Następnie na stanowisku dowódcy kompanii junaków, uczących się w polskim gimnazjum zorganizowanym w pobliskim Casarano (w październiku 1945 uruchomiono tam Gimnazjum Kupieckie i Liceum Administracyjno-Handlowe dla 350 uczniów). Jesienią 1946 przerzucony wraz z 2. Korpusem na teren Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Otrzymał propozycję pracy w rolnictwie na wyspie Fidżi. Nie skorzystał z niej i jesienią 1947 powrócił do Polski. Zamieszkał w Łodzi, w którym to mieście mieszkała wówczas jego siostra Wanda.
Pozbawiony rodzinnego majątku i szykanowany przez Urząd Bezpieczeństwa ze względu na swój rodowód. W 1954, gdy pracował w Wydziale Rolnictwa Przemysłu Wełnianego, otrzymał propozycję objęcia stanowiska kierownika majątku Cesarka koło Łodzi (gospodarstwo wiejskie jednego z zakładów przemysłowych). Zdecydował się objąć tę posadę, jednakże już po kliku miesiącach został z niej dyscyplinarnie zwolniony, czego powodem było jego ziemiańskie pochodzenie i służba pod rozkazami gen. Andersa. Kolejną pracę otrzymał po pół roku – jako pracownik fizyczny magazynu i odlewni łódzkiej Spółdzielni Wyrobów Szklanych. Od roku 1956 pracował w łódzkich instytucjach związanych z rolnictwem – początkowo w Wojewódzkim Zarządzie PGR-ów, a następnie (do przejścia na emeryturę) w Centrali Nasiennej.
Tadeusz Pruski zmarł w dniu 31 maja 1978 w Łodzi i spoczął 3 czerwca tr. na tamtejszym cmentarzu katolickim Doły (kwatera: XX, rząd: 19, grób: 3). Przyczyną jego śmierci był tętniak.
W roku 1949 Tadeusz Pruski zawarł w Łodzi związek małżeński z Danutą Świrską herbu Szaława (ur. 1916, zm. 2015), z którą miał syna Zbigniewa Stefana (ur. 29 grudnia 1949) – inżyniera mechanika, absolwenta Politechniki Łódzkiej.
