Urodził się w dniu 18 marca 1896 we wsi Pilipkowce obok miejscowości Tynna (powiat Kamieniec Podolski) na Podolu, jako syn Michała i Jadwigi Olszewskiej. W Winnicy ukończył siedem klas szkoły handlowej i zdał w 1916 egzamin dojrzałości. Przyjęty na Wydział Ekonomiczny Instytutu Handlowego w Kijowie. W latach 1913-1916 należał w Winnicy do organizacji niepodległościowej, której zadaniem była praca kulturalno-oświatowa wśród młodzieży szkolnej i ewentualne wystąpienie zbrojne.
21 października 1916 wcielony do armii carskiej i przydzielony początkowo do batalionu akademickiego. Następnie skierowany do szkoły oficerskiej w Odessie, po ukończeniu której otrzymał przydział (w marcu 1917) do 244 pułku piechoty w Buzułuku. W czerwcu 1917 na własne żądanie odesłany (wraz z innymi Polakami) do 105 pułku piechoty w Orenburgu – do formującej się tam kompanii polskiej. Dowództwo tej kompanii objął chor. Matuszewicz, a Wiktor Jarocki został dowódcą IV plutonu. We wrześniu 1917 kompania została przetransportowana do Jelni i weszła w skład 3 Dywizji Strzelców Polskich (I Korpus Polski w Rosji), dowodzonej przez gen. Józefa Leśniewskiego. Wiktor Jarocki otrzymał przydział do Brygady Zapasowej, którą dowodził generał major Józef Pawłowski. W ramach tej brygady skierowano go do Legii Rycerskiej przy 2 pułku strzelców płk. Aleksandra Załęskiego, w której służył do 24 lutego 1918. Po wydaniu rozkazu, aby każdy polski żołnierz dostał się na własną rękę do Bobrujska, wyjechał do Mińska. Po drodze aresztowany przez bolszewików w Smoleńsku, a potem w Mińsku. Zbiegł i ukrywał się u pracownika kolejowego. Nie mogąc dotrzeć do Bobrujska, pod przybranym nazwiskiem wyjechał z Mińska do Winnicy, gdzie wstąpił do III Korpusu Polskiego. W korpusie tym służył aż do czasu rozbrojenia go przez Austriaków w dniu 10 czerwca 1918.
Od października 1918 do września 1919 działał pod pseudonimem „Bij” w Polskiej Organizacji Wojskowej w Winnicy. Na wypadek wystąpienia zbrojnego wyznaczony został dowódcą plutonu polskich robotników z winnickiej fabryki obuwia. Poszukiwany przez bolszewików i skazany przez nich na karę śmierci zmuszony był zrezygnować z działalności na terenie Winnicy. Po otrzymaniu od organizacji stosownego zaświadczenia zgłosił się w poselstwie polskim w Kamieńcu Podolskim, skąd po stwierdzeniu tożsamości wyjechał do Polski.
Przybył do Warszawy, zgłosił się na stacji zbornej i został wcielony do Wojska Polskiego. Od 27 października 1919 służył w 1 pułku Straży Granicznej. Z dniem 11 grudnia 1920 przydzielony do Batalionu Zapasowego 26 pułku piechoty.
Na dzień 1 czerwca 1921 w randze podporucznika pełnił służbę w 26 pułku piechoty, w którym służył do roku 1926. W dniu 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 2576. lokatą w korpusie piechoty. W roku 1923 zajmował 2289. lokatę wśród poruczników piechoty, a rok później była to już 1332. lokata na liście starszeństwa.
W dniu 22 maja 1926 opublikowano informację o przeniesieniu, w korpusie oficerów piechoty, por. Jarockiego z 26 pp do 14 pułku piechoty z Włocławka. Służbę w nowym miejscu przydziału rozpoczął z dniem 22 czerwca tegoż roku. W roku 1928 zajmował 529. lokatę na liście starszeństwa poruczników piechoty, a dwa lata potem 348. lokatę. Na dzień 16 września 1930 pełnił funkcję dowódcy 2. kompanii strzeleckiej w I batalionie 14 pułku piechoty. Z dniem 22 września 1930 został przydzielony na XIV. 3-miesięczny kurs normalny w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu.
Awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem od dnia 1 stycznia 1931 i 121. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Na dzień 1 lipca 1933 zajmował 118. lokatę na liście kapitanów piechoty w swoim starszeństwie (była to jednocześnie 1828. lokata łączna). Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 9 listopada 1933 został odznaczony Medalem Niepodległości. Na dni 21 września 1933 i 4 września 1934 zajmował stanowisko dowódcy 1. kompanii ckm w I batalionie 14 pp. Z kolei w dniach 17 września 1934 i 21 września 1936 został odnotowany jako piastujący funkcję oficera materiałowego w kwatermistrzostwie włocławskiego pułku.
w górnym rzędzie stoi kpt. Wiktor Jarocki. Pierwszy z lewej w II rzędzie stoi dowódca 14 pp – płk Franciszek Sudoł. Archiwum Piotra Fleischmanna.
Na dzień 5 czerwca 1935 zajmował 112. lokatę na liście kapitanów piechoty w swoim starszeństwie (była to 1559. lokata łączna). Od 20 września 1937 piastował funkcję powiatowego komendanta Przysposobienia Wojskowego we Włocławku. Z dniem 31 maja 1938 przeniesiono go do korpusu oficerów administracji. W dniu 23 marca 1939 zajmował 49. lokatę wśród kapitanów w korpusie oficerów administracji i nadal piastował stanowisko komendanta powiatowego PW we Włocławku (14 Obwód Przysposobienia Wojskowego przy 14 pp). W dniu 13 kwietnia 1939 zdał swoje obowiązki w 14 pułku piechoty, a z dniem 19 maja 1939 przeniesiono go do korpusu oficerów intendentów.
Porucznik Wiktor Jarocki stoi pierwszy z lewej w najwyższym rzędzie. Kpt Antoni Bogucki stoi w pierwszym rzędzie trzeci z lewej.
Archiwum Mariana Ropejko.
Kolejnym miejscem jego służby był 3 pułk strzelców podhalańskich, w którym objął stanowisko oficera gospodarczego w III batalionie. Po kampanii wrześniowej przebywał jako jeniec w oflagu VII A Murnau (numer jeniecki: 15111) – przekazany z frontu do niewoli w dniu 5 października 1939.
Archiwum Piotra Fleischmanna.
Po oswobodzeniu z oflagu nie powrócił już do Polski. Początkowo przebywał w Niemczech, a potem w Szwecji. W dniu 21 lutego 1952 wypłynął z Bremerhaven na pokładzie statku USNS „General Harry Taylor” i przybył, razem z żoną Heleną i dwuletnią córką Barbarą, do Nowego Jorku w dniu 1 marca 1952. Zamieszkali w Chicago.
Kapitan Wiktor Jarocki zmarł w Chicago w dniu 8 marca 1958. Ceremonię pogrzebową przeprowadził tamtejszy Dom Pogrzebowy Malec. Pochowany został w dniu 15 marca 1958 w Kaliszu, na Cmentarzu Miejskim parafii pw. św. Mikołaja przy ulicy Cmentarnej 1 (sektor: 10, rząd: 1, grób: 27).
Kapitan Wiktor Jarocki odznaczony był:
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Medalem Niepodległości
- Srebrnym Krzyżem Zasługi
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę
