Urodził się w dniu 27 czerwca 1889 w Łańcucie jako syn Jana i Karoliny Żurawskiej (jako jego data urodzenia podawany jest też dzień 18 czerwca 1889). Ukończył sześć klas szkoły ludowej, po czym pracował w rodzinnym mieście jako murarz.
W dniu 7 października 1910 pobrany z poboru do armii austro-węgierskiej i wcielony do 5. kompanii 90 pułku piechoty, stacjonującego w Jarosławiu. W toku obowiązkowej służby wojskowej awansowany do rangi plutonowego. Od 1913 służył w tymże pułku już jako żołnierz zawodowy, rok później awansowany do rangi sierżanta. Po wybuchu I wojny światowej wyruszył na stanowisku szefa kompanii ze swym pułkiem na front. Od 8 sierpnia 1914 do 2 lutego 1915 na froncie rosyjskim – walczył pod Godziszowem, Opatowem i Lublinem (tu został ranny). Od 5 maja 1915 na froncie wołyńskim, ranny pod Łuckiem. Od 10 lipca tr. ponownie na froncie. Podczas ofensywy pod Łuckiem ranny 6 czerwca 1916 w lewą nogę i wzięty w tym dniu przez Rosjan do niewoli. Przewieziony do szpitala w Połtawie, w którym po wyleczeniu pozostał jako sanitariusz. Po wybuchu rewolucji w Rosji uciekł do Kijowa, skąd przetransportowano go do obozu odkażającego w Gródku Jagielońskim. Za służbę w armii austro-węgierskiej odznaczony został Srebrnym Medalem Waleczności, Brązowym Medalem Waleczności oraz Krzyżem za 3 lata służby.
W maju 1918, po odbyciu kwarantanny, powrócił do Batalionu Zapasowego 90 pułku Piechoty stacjonującego w Jicinie i otrzymał przydział na stanowisko szefa 4. kompanii, którą dowodził por. Bogumił Brzeziński. Z ramienia istniejącej w batalionie tajnej organizacji wojskowej Władysław Lęcznarowicz został wysłany w okolice Łańcuta i Jarosławia celem nakłaniania Polaków służących w cesarskiej armii do porzucenia jej szeregów i czekania na tworzenie się wojska polskiego. Po powrocie z Batalionem Zapasowym do Jarosławia brał udział w tworzeniu 9 pułku piechoty (przemianowanego później na 14 pułk piechoty).
Wstąpił jako ochotnik do Wojska Polskiego w stopniu sierżanta. Został zarejestrowany przez Powiatową Komendę Uzupełnień w Jarosławiu w dniu 28 listopada 1918 i otrzymał przydział taktyczny do 7. kompanii 14 pułku piechoty (jego ewidencyjną jednostką zapasową był Batalion Zapasowy 14 pp). Uczestnik wojny polsko-ukraińskiej i wojny polsko-bolszewickiej. Na stanowisku szefa kompanii i jednocześnie dowódcy plutonu walczył pod Lubaczowem, Ostrogiem, Suszczanami, Zamysłowiczami, Korosteniem, Mińskiem Litewskim i Kamieniem. Odznaczył się 13 marca 1920 pod Zamysłowiczami, kiedy to jako dowódca I plutonu 10. kompanii 14 pp zaatakował i zdobył obsadzony przez bolszewików most, niszcząc jeden karabin maszynowy i zdobywając drugi. W okresie późniejszym za ten czyn męstwa na polu walki, rozkazem Dowództwa 4 Dywizji Piechoty z 26 lipca 1921, odznaczony został Krzyżem Walecznych. W dniu 20 marca 1920 pod Suszczanami również przyczynił się do zdodbycia nieprzyjacielskiego karabinu maszynowego. 30 maja 1920 ranny w lewą rękę pod Borysowem nad Berezyną, po wyleczeniu powrócił na front. W 1920 został przedstawiony do odznaczenia Orderem Virtuti Militari. Otrzymał pochwałę od gen. Leonarda Skierskiego za swe czyny dokonane pod Zamysłowiczami i Suszczanami.
9 lutego 1921 odszedł z oddziałami uzupełniającymi do 14 pułku piechoty stacjonującego wówczas w Zambrowie. Awansowany do rangi sierżanta sztabowego (starszego sierżanta) z dniem 1 maja 1920, na mocy rozkazu Dowództwa 4 Dywizji Piechoty. Rozkazem Dowództwa Okręgu Generalnego w Łodzi z 6 sierpnia 1920 zatwierdzono go w charakterze podoficera zawodowego. Wraz z 14 pp przybył do Włocławka, gdzie pełnił dalszą służbę.
20 grudnia 1922 został przesunięty z 7. kompanii strzeleckiej do 1. kompani strzeleckiej. Od 25 czerwca do 31 września 1924 pełnił funkcję instruktora w 7 kompanii strzeleckiej. W dniu 1 października 1924 przesunięto go do 3. kompanii ckm na stanowisko szefa kompanii. Z dniem 14 września 1925 odkomenderowany do Batalionu Szkolnego przy Okręgu Korpusu Nr VIII stacjonującego w Grudziądzu – na IV kurs przeszkolenia podoficerów zawodowych piechoty. 16 lutego 1926 powrócił z kursu. 15 grudnia 1927 został przesunięty na stanowisko szefa 2. kompanii ckm.
Rozkazem organizacyjnym Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z dnia 16 września 1930 starszy sierżant Władysław Lęcznarowicz przydzielony został ponownie na stanowisko szefa 2. kompanii ckm w II batalionie włocławskiego pułku (kompanią dowodził wówczas kpt. Mieczysław Sanak). Rozkazy organizacyjne dowództwa 14 pp Nr 1 z dnia 1 kwietnia 1932 i Nr 3 z 1 września 1933 ponownie nadały mu przydział służbowy na szefa 2. kompanii ckm. Do 1 sierpnia 1937 służył w 14 pp na stanowisku szefa kompanii, po czym przeszedł w stan spoczynku.
We wrześniu 1939 wyruszył do swej jednostki, lecz po drodze dostał się do niemieckiej niewoli. Początkowo przetrzymywany w poznańskim Forcie VII, następnie wywieziony do stalagu w Meklemburgii, z którego po wojnie poprzez Bydgoszcz powrócił do Włocławka.
Zmarł we Włocławku jako rencista w dniu 20 listopada 1966 i spoczywa na tamtejszym cmentarzu komunalnym – sektor: 77, rząd: 7, grób: 208.
W dniu 25 listopada 1920 we włocławskiej parafii pw. św. Jana zawarł związek małżeński z Zofią Wandą Małodobrą, córką Jana i Julii Kurowskiej (ur. 5 stycznia 1896 w Jarosławiu, zm. 27 stycznia 1967 we Włocławku). Z ich związku w dniu 27 lipca 1922 narodził się we Włocławku syn Tadeusz Władysław (zm. 11 lutego 1977 w Poznaniu). Drugim synem Władysława i Zofii był Eugeniusz Jan (ur. 18 lipca 1924). Obaj synowie w okresie hitlerowskiej okupacji zostali wywiezieni na roboty przymusowe do Niemiec. Po wojnie Eugeniusz wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie zmarł.
Starszy sierżant Władysław Lęcznarowicz odznaczony był:
- Krzyżem Walecznych (1921)
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1928)
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 (1928)
- Odznaką za Rany i Kontuzje (czterokrotnie ranny)