Zbiory wnuczki – Ewy Szturm.
Urodził się w dniu 14 kwietnia 1893 w Muninie Wielkiej koło Jarosławia jako syn Wojciecha i Marii (w dokumentach wojskowych jako datę jego urodzenia często wskazywano dzień 28 kwietnia 1893). W 12 roku życia ukończył czteroklasową szkołę ludową w Muninie, po czym odbył trzyletni kurs dokształcający. Po zakończeniu kursu pracował jako stolarz. Powołany do 34 Pułku Piechoty Obrony Krajowej armii austro-węgierskiej, po trzymiesięcznym przeszkoleniu wysłany na front rosyjski, gdzie w maju 1916 dostał się do niewoli. W rosyjskiej niewoli przebywał do kwietnia 1918. Po powrocie z niewoli skierowany ponownie do 34 Pułku Strzelców w Jarosławiu (dawnego 34 Pułku Piechoty Obrony Krajowej), w którym przebywał aż do czasu rozpadu monarchii austro-węgierskiej. 1 listopada 1918 wstąpił ochotniczo do formującej się 1. kompanii Ziemi Jarosławskiej. Od 17 listopada tr. wyznaczony dowódcą ochrony żelaznego mostu na Sanie. Na przełomie 1918 i 1919 uczestniczył w walkach z Ukraińcami pod Sorochowem, Nową Groblą, Lubaczowem, Basznią Górną i Dolną, Horyńcem, Niemirowem, Przemyślem, Sądową Wisznią i Mościskami.
W kwietniu 1919, już w szeregach 14 pułku piechoty, wyruszył na front ukraiński. W dniu 13 maja 1919 przeniesiony z 1. kompanii strzeleckiej do kompanii technicznej 14 pp. Wziął udział w walkach pod Starym Samborem, Drohobyczem, Stryjem, Stanisławowem, Monasterzyskami, Buczaczem, Czortkowem i Dżurynem. Pod Trybuchowcami uczestniczył w zdobyciu ukraińskiego pociągu pancernego. W szeregach 14 pp wziął również udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Starszy sierżant Stanisław Szturm szczególnie odznaczył się w dniu 9 lipca 1920 podczas walk nad Berezyną, kiedy to kompania techniczna 14 pp otrzymała zadanie wykonania ziemnych robót fortyfikacyjnych w pobliżu Zgurska. Z powodu ofensywy bolszewickiej zadanie zmieniono i kompania techniczna zajęła wraz z lotną kompanią 4 Dywizji Piechoty linię obronną, działając jako kompania strzelecka.
Wkrótce kompania techniczna 14 pp została otoczona, a nieprzyjaciel przeprowadził atak ze wszystkich stron zmuszając ją do wycofania się. W tych trudnych chwilach odznaczył się pluton Stanisława Szturma (uzbrojony w 1 karabin maszynowy i 15 karabinów ręcznych), który wytrwał na prawym skrzydle kompanii technicznej zadając bolszewikom duże straty w zabitych i rannych, po czym kontratakiem przebił się przez stanowiska wroga, zwijając jego linie na tyłach własnej kompanii. Starszy sierżant Szturm podczas tej akcji, rozumiejąc niebezpieczeństwo grożące całej kompanii technicznej, z wielką odwagą i narażeniem życia osobiście kierował ogniem karabinów przeciwko pięciokrotnie liczniejszemu nieprzyjacielowi, torując drogę wycofującej się własnej kompanii. Za męstwo wykazane podczas tego starcia odznaczony został Krzyżem Walecznych.
Z końcem lipca 1919 przewieziony wraz z 14 pułkiem piechoty do Brodów, walczył na froncie wołyńskim w grupie wojsk gen. Antoniego Listowskiego. Wraz ze swą kompanią techniczną uczestniczył w bojach nad rzeką Horyń, pod Ostrogiem i Międzyrzeczem. Podczas walk dał się poznać przełożonym jako wytrwały, obowiązkowy, bardzo dzielny i odważny podoficer, cechujący się przytomnością umysłu, który swą postawą zjednał sobie zaufanie u podwładnych.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w służbie wojskowej i w okresie Dwudziestolecia pełnił służbę jako podoficer zawodowy w 14 pułku piechoty, który w 1921 dyslokowano do garnizonu Włocławek. W kwietniu 1931 wchodził w skład zarządu Funduszu Oszczędnościowo-Pożyczkowego Podoficerów Zawodowych 14 pułku piechoty.
Rozkazem organizacyjnym Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z dnia 16 września 1930 starszy sierżant Stanisław Szturm przydzielony został do personelu kwatermistrzostwa. Mocą rozkazów organizacyjnych Dowództwa 14 pp Nr 1 z dnia 1 kwietnia 1932 i Nr 3 z 1 września 1933 przydzielano go do kompanii administracyjnej na stanowisko dowódcy plutonu.
W grudniu 1935 odrzucono jego wniosek o nadanie Medalu Niepodległości, służył wówczas nadal czynnie w 14 pułku piechoty. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939, wzięty do niemieckiej niewoli, z której ze względu na zły stan zdrowia został dość szybko zwolniony.
Stanisław Szturm zmarł 19 stycznia 1945 w Muninie w wyniku doznanego paraliżu. Pochowany został 21 stycznia tr. na cmentarzu parafialnym w Muninie. Jego grób nie zachował się.
W dniu 15 maja 1921 zawarł w rzymskokatolickiej parafii w Jarosławiu związek małżeński z Zofią Kordjak (Kordiak), z którą miał córkę Łucję (ur. 10 grudnia 1923 we Włocławku) oraz synów: Wiesława Mieczysława (ur. 1 stycznia 1941 w Radomiu) i Henryka. Żona Zofia zmarła na początku lat 50-tych w Gliwicach.
Starszy sierżant Stanisław Szturm odznaczony był:
- Krzyżem Walecznych
- Brązowym Krzyżem Zasługi
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Gwiazdą Przemyśla
- Odznaką Honorową „Orlęta”
- Odznaką Pamiątkową 14 Pułku Piechoty
- Państwową Odznaką Sportową
Zbiory wnuczki – Ewy Szturm.
Zbiory wnuczki – Ewy Szturm.
Zbiory wnuczki – Ewy Szturm.
