Urodził się 9 stycznia 1914 we Włocławku jako syn Mariana i Marianny z domu Waśk. W 1935 ukończył trzyklasową Państwową Szkołę Handlową we Włocławku po czym stanął przed komisją poborową.
W dniu 24 marca 1938 rozpoczął odbywanie zasadniczej służby wojskowej w 14 pułku piechoty. Skierowany do pułkowej Szkoły Podoficerskiej, w której kształcił się od 25 września 1938 do 10 marca 1939. Szkołę ukończył z wynikiem dostatecznym i otrzymał nominację na starszego strzelca.
Awansowany do stopnia kaprala. W kampanii wrześniowej wziął udział na stanowisku dowódcy drużyny. Wraz z włocławskim 14 pułkiem piechoty walczył na Pomorzu (bitwy pod Mełnem i Grutą) i nad Bzurą. Do niemieckiej niewoli wzięty 20 września 1939 pod Sochaczewem. Przetrzymywany w stalagu III A Luckenwalde (Brandenburgia) – jego numer jeniecki to 85895. W dniu 4 grudnia 1940 przeniesiony został na status robotnika cywilnego – pracował w miejscowości Döberitz.
W dniu 10 marca 1942 zawarł we Włocławku związek małżeński z Martą Zofią Kocińską, córką Jana i Walerii Urbańskiej (ur. 22 czerwca 1916 w Byczynie koło Nieszawy, zm. 13 czerwca 1998 w Trzebnicy). Na tę uroczystość został zwolniony przez władze niemieckie z robót przymusowych.
Po wojnie powrócił do Włocławka. Przeniesiony do rezerwy z dniem 14 listopada 1949 na mocy rozkazu Ministra Obrony Narodowej Nr 184 z 7 grudnia 1948. Zatrudniony początkowo w Powiatowym Urzędzie Ziemskim, a następnie, aż do przejścia na emeryturę, we włocławskich Zakładach Celulozowo-Papierniczych (pracował między innymi jako księgowy).
Bogusław Widzyński zmarł we Włocławku w dniu 28 stycznia 1988 i spoczywa na tamtejszym cmentarzu komunalnym – sektor: 111, rząd: 7, grób: 207.
Z małżeństwa z Martą Kocińską miał synów Andrzeja (ur. i zm. 1947) i Zbigniewa (ur. 7 listopada 1945) oraz córkę Mirosławę (ur. 3 czerwca 1944). Wszystkie dzieci urodziły się we Włocławku.