Urodził się w dniu 18 lutego 1894 (jako daty jego urodzenia wskazywane są również dni 19 grudnia 1894 i 18 lutego 1895) w Chodaczkowie Wielkim (powiat tarnopolski) jako syn Antoniego i Parascewii Dereń. Ochrzczony został w tamtejszej parafii. Miał co najmniej dwóch braci, z których Paweł wyemigrował do Brazylii. Tomasz Szott ukończył siedem oddziałów szkoły powszechnej i dwie klasy Szkoły Ślusarstwa Maszynowego w Tarnopolu.
W roku 1911 został członkiem Towarzystwa im. Tadeusza Kościuszki w Tarnopolu. 2 maja 1912 wstąpił w Tarnopolu do 12. Polskiej Drużyny Strzeleckiej, której komendantem był Paweł Barys. Z drużyną tą wyruszył do Legionu Wschodniego (II Legion Polski) żeby wziąć udział w zmaganiach I wojny światowej. 16 sierpnia 1914 jego oddział przydzielony został do 3 pułku piechoty II Brygady Legionów Polskich, a on sam został skierowany do 4. kompanii w I batalionie, w której jako strzelec służył do 10 października 1917 (według części dokumentów w tym okresie służył w III plutonie 13. kompanii IV batalionu, którą to kompanią dowodził kpt. Bolesław Zalewski). W szeregach swego pododdziału przeszedł kampanie: karpacką, bukowińską, besarabską i wołyńską, w jednej z bitew ratując z narażeniem własnego życia (w czasie odwrotu) rannego dowódcę batalionu 3 pułku piechoty Legionów Polskich – kpt. Józefa Zająca. W kwietniu 1917 przedstawiony do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola. W lipcu 1917 po złożeniu przysięgi wcielony do Polskiego Korpusu Posiłkowego i 10 października 1917 przydzielony do 1. kompanii karabinów maszynowych 3 pp LP (dowódcą kompanii był por. Płonka), w której jako strzelec pełnił służbę do 15 lutego 1918. Jego oddział stacjonował wówczas we wsi Mamajowice (Mamajeszti) koło Czerniowców. Na dzień 31 stycznia 1918 wykazany został w kadrze 3 pułku piechoty, stacjonującej w Bolechowie.
W dniu 15 lutego 1918 wraz ze swą kompanią i resztą II Brygady Legionów Polskich przeszedł front austriacki pod Rarańczą, ażeby w myśl wskazań swych dowódców wziąć dalszy udział w walce o niepodległość Polski. Po przejściu frontu II Brygada Legionów połączyła się z II Korpusem Polskim (walczącym w składzie armii imperium rosyjskiego), którego dowódcą został pod koniec marca 1918 gen. Józef Haller. Tomasz Szott, już w randze kaprala, przydzielony został do sztabu II Korpusu – do dyspozycji Szefa Intendentury (był nim por. Bancer). Na stanowisku tym służył od 16 lutego do 11 maja 1918. Wziął udział w bitwie pod Kaniowem (11 maja 1918), gdzie dostał się do niemieckiej niewoli. Rozbrojony i internowany wraz z innymi żołnierzami II Korpusu Polskiego we wsi Jamczycha pod Kaniowem. Aby uniknąć niemieckich represji podawał się w tym okresie za Leonarda Malinowskiego, syna Antoniego, urodzonego w Warszawie. Następnie osadzony w obozie jeńców Güstrow w Meklemburgii (tam z wycieńczenia zachorował i został przeniesiony do obozowej trupiarni). Przetransportowany do obozu jenieckiego w Sagan skąd uciekł. Złapany przez Niemców, pobity i odstawiony z powrotem do obozu, gdzie osadzono go w więzieniu. Mimo brutalnych przesłuchań nie przyznał się do bycia legionistą. Przeniesiony do obozu jeńców w Lignicy (dawna nazwa Legnicy), a następnie do obozu jeńców wojennych w Münster. Stąd przekazany do obozu jeńców w Recklinghausen, gdzie namówił polskich jeńców do ucieczki na terytorium Polski. Schwytany, odstawiony do obozu w Münster, pobity i osadzony w areszcie. 10 grudnia 1918 podjął trzecią, tym razem skuteczną, próbę ucieczki. Wraz z Franciszkiem Wąsikiem (służącym uprzednio w pułku inżynieryjnym II Korpusu Polskiego), przez Poznań i Oświęcim dotarli do Jarosławia, gdzie 12 grudnia tr. Tomasz Szott wstąpił do 9 pułku piechoty Ziemi Jarosławskiej (powstałego z austriackich 34 i 90 pułków piechoty), przemianowanego wkrótce na 14 pułk piechoty. Za swą postawę wykazaną podczas walk w szeregach 3 pułku piechoty Legionów Polskich został w roku 1923 odznaczony trzykrotnie Krzyżem Walecznych.
W szeregach 14 pułku piechoty wziął udział w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. Walczył na frontach: ukraińskim, wołyńskim i litewsko-białoruskim; uczestniczył w starciach odwrotowych od Berezyny po Wisłę oraz w bitwach podczas kontrofensywy. W sposób szczególny odznaczył się 22 marca 1919 podczas ataku pod Niemirowem w Galicji Wschodniej, kiedy to 12. kompania 14 pp cofała się pod naciskiem nieprzyjaciela. Wówczas Tomasz Szott służący w plutonie c.k.m. tej kompanii na stanowisku celowniczego, nie zważając na huraganowy ogień wrogiej artylerii i piechoty pozostał z karabinem maszynowym i przez dłuższy czas wstrzymywał i odpierał gwałtowny atak wroga. Gdy połowa obsługi jego kaemu została zabita, chłodnica karabinu przestrzelona, a dowódca plutonu (por. Janisz) dwukrotnie ranny – wtedy plut. Szott nie tracąc przytomności umysłu wraz z resztą obsługi zabrał karabin i rannego dowódcę, którego oddał sanitariuszom (ocalił mu tym samym życie i uratował przed niewolą). Postawą swą dopomógł 12. kompanii wycofać się w sposób uporządkowany. Za ten czyn męstwa został odznaczony przez dowództwo 4 Dywizji Piechoty Krzyżem Walecznych. W okresie późniejszym przeniesiono go do kompanii c.k.m. 14 pp.
Po wojnie pozostał w służbie wojskowej na stanowisku podoficera zawodowego w 14 pułku piechoty z Włocławka, awansując do rangi sierżanta (1924). Ukończył w Toruniu Szkołę Podoficerską w specjalności broni maszynowej. W 1927 przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień we Włocławku. W 1928 przeniesiony w przynależność służbową z 14 pp do kadry 8. Batalionu Administracyjnego w Toruniu. Pełnił służbę między innymi w Składnicy Materiału Intendenckiego w Toruniu. Następnie ponownie przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień we Włocławku. Zarządzeniem Prezydenta RP Ignacego Mościckiego z 16 września 1931 sierżant Tomasz Szott z Powiatowej Komendy Uzupełnień we Włocławku odznaczony został Krzyżem Niepodległości – za pracę w dziele odzyskania niepodległości. Po 1937 awansowany do rangi starszego sierżanta.
Uczestnik kampanii wrześniowej. Po walkach nad Bzurą, przebrany w cywilne ubranie powrócił do Włocławka, gdzie ukrywał się do czasu agresji Niemiec na Związek Radziecki. Jego żona, położna dyplomowana, we wrześniu 1939 wraz z córkami ewakuowały się za Kowal, ale wobec szybkiego postępu wojsk niemieckich powróciły do swego włocławskiego mieszkania przy ul. Stodólnej 6. Żona dopiero po dłuższym czasie dowiedziała się, że jej mąż powrócił i ukrywa się we Włocławku – od tej pory zaczęła dostarczać mu żywność.
Starszy sierżant Tomasz Szott zmarł 17 lutego 1966 we Włocławku jako rencista i spoczywa na tamtejszym cmentarzu komunalnym – sektor: R1, rząd: 5, grób: 30.
W dniu 25 lipca 1923 we włocławskiej parafii pw. św. Jana plutonowy Tomasz Szott zawarł związek małżeński z Pelagią Olszewską (ur. 14 września 1903 we Włocławku, zm. 28 stycznia 1978 tamże), córką Stanisława i Anny Karasiewicz. Zgodę panu młodemu na ślub wydał dowódca 14 pułku piechoty w dniu 22 czerwca 1923. Z ich związku narodziły się córki: Genowefa Helena (ur. 17 maja 1926 w Toruniu, zm. 20 września 1992 we Włocławku) i Maria Zofia zamężna Rzepecka (ur. 19 lipca 1924 we Włocławku, zm. 28 września 1982 w Gdyni).
Starszy sierżant Tomasz Szott odznaczony był:
- Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Krzyżem Niepodległości
- Brązowym Krzyżem Zasługi
- Medalem Zwycięstwa (Médaille Interalliée)
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę
- Krzyżem Kaniowskim
- Odznaką 3 Pułku Piechoty Legionów Polskich
- Odznaką II Brygady Legionów Polskich
- Odznaką Pamiątkową „Gwiazda Przemyśla”
- Odznaką Pamiątkową Więźniów Ideowych
