Urodził się w dniu 11 stycznia 1911 w Janikowie koło Ożarowa (obecne województwo świętokrzyskie) jako syn Antoniego Józefa i Katarzyny Józefy z domu Szubstarskiej. Jego braćmi byli Adolf Tomasz i Bolesław.
Po ukończeniu uczelni wojskowej został promowany na stopień podporucznika ze starszeństwem od 15 sierpnia 1934 i 274. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Otrzymał przydział do 14 pułku piechoty z Włocławka na stanowisko dowódcy plutonu. Na dzień 17 września 1934 zajmował stanowisko młodszego oficera (dowódcy plutonu) w 8. kompanii strzeleckiej w III batalionie. Z kolei w dniu 4 marca 1935 dowodził plutonem w 4. kompanii strzeleckiej 14 pp. Na dzień 5 czerwca 1935 zajmował 891. lokatę łączną wśród podporuczników korpusu piechoty.
3 lipca 1935 odnotowany został na stanowisku dowódcy plutonu w 5. kompanii strzeleckiej włocławskiego pułku, a w dniu 21 września 1936 dowodził plutonem 2. kompanii c.k.m. w II batalionie 14 pułku piechoty. To samo stanowisko zajmował 16 marca 1938. W toku swej służby dowodził również plutonem 3. kompanii strzeleckiej oraz plutonem szkolnym c.k.m.
Awansowany do stopnia porucznika ze starszeństwem od 19 marca 1938 i 267. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W maju 1938 wybrano go członkiem zarządu Wojskowego Klubu Sportowego działającego przy 14 pp. Podczas operacji zajmowania Zaolzia (październik 1938) dowodził kompanią ckm w zbiorczym batalionie wystawionym przez 14 pułk piechoty. Na dzień 23 marca 1939 piastował stanowisko dowódcy plutonu 2. kompanii c.k.m. i zajmował 260. lokatę wśród poruczników piechoty w swoim starszeństwie. W okresie od 5 czerwca do 15 lipca 1939 przebywał na kursie dowódców plutonów chemicznych w Centrum Wyszkolenia Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej w Brześciu nad Bugiem.
Pod koniec sierpnia 1939 zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym objął dowodzenie nad 3. kompanią karabinów maszynowych w III batalionie 14 pułku piechoty. Na czele tej kompanii walczył na Pomorzu i w bitwie nad Bzurą. Ranny 19 września 1939 pod Kromnowem, gdzie dostał się do niemieckiej niewoli. Jako jeniec przebywał w oflagu VII A Murnau (numer jeniecki 1100). Po oswobodzeniu wstąpił do 2. Korpusu Polskiego.
W dniu 1 lipca 1945 Naczelny Wódz Polskich Sił zbrojnych gen. dyw. Tadeusz Bór-Komorowski zatwierdził jego awans do stopnia kapitana służby stałej piechoty z dniem 1 stycznia 1946 (awanse te nie zostały nigdy ogłoszone, oficerskie dyplomy awansowe podpisane przez gen. Bora-Komorowskiego zdeponowano początkowo w archiwum Sztabu Naczelnego Wodza, a następnie były one do odbioru w polskim Ministerstwie Obrony Narodowej w Londynie).
Na dzień 28 listopada 1945 por. Czesław Rolecki piastował stanowisko dowódcy plutonu c.k.m. w kompanii wsparcia 64. Pomorskiego Batalionu Piechoty wchodzącego w skład 16. Pomorskiej Brygady Piechoty (brygada ta znajdowała się w strukturach 2. Warszawskiej Dywizji Pancernej).
W dniu 8 grudnia 1948 wypłynął z angielskiego Liverpoolu na statku „Empress of Canada” do Halifaxu w Kanadzie. Dalsze losy por. Czesława Roleckiego pozostają nieznane.