Urodził się w dniu 27 grudnia 1898 w Rzeplinie koło Jarosławia jako syn Pantaleona i Magdaleny Skarubskiej. Był wyznania rzymsko-katolickiego. Ukończył cztery klasy szkoły ludowej, po czym pracował jako palacz.
W roku 1917 został powołany do armii austro-węgierskiej. Podlegał wówczas pod Powiatową Komendę Uzupełnień w Stryju i mieszkał we wsi Solec koło Drohobycza. Wcielono go wtedy do 90 pułku piechoty, w którym, w stopniu szeregowego, służył do 1918.
Po zakończeniu I wojny światowej wstąpił ochotniczo, w dniu 17 grudnia 1918, do 9 pułku piechoty, przemianowanego w lutym 1919 na 14 pułk piechoty. W roku 1919 wziął udział w ofensywie na froncie ukraińskim, podczas której został ranny w dniu 19 maja pod Samborem (w lewą nogę). Służył wówczas w 7. kompanii 14 pp, którą dowodził por. Mikołaj Świderski. Leczony przez 6 tygodni w szpitalach w Przemyślu i Jarosławiu, powrócił do kadry 14 pułku piechoty w Jarosławiu. Następnie odbył kurs telefoniczny, po czym został skierowany na front bolszewicki. Służył wtedy w III batalionie 14 pp, którego adiutantem był por. Józef Baran.
Z dniem 24 kwietnia 1921 został bezterminowo urlopowany z wojska. Pozostając w rezerwie stawiał się do zebrań kontrolnych: 15 marca 1923 przed komisją kontrolną w Drohobyczu i 25 listopada 1926 przed komisją kontrolną w Borysławiu.
W grudniu 1938 nadal mieszkał we wsi Solec (obecnie część miasta Stebnik). Złożył w tym czasie wniosek o nadanie mu Krzyża Niepodległości lub Medalu Niepodległości.
Przeżył II wojnę światową, a w 1946 osiedlił się wraz z żoną w Bobolicach koło Ząbkowic Śląskich. Tam też zmarł w roku 1949.
Antoni Węgrzyniak był żonaty z Katarzyną Kahuj pochodząca z Solca, z którą miał dzieci.
