Urodził się w dniu 24 maja 1899 we wsi Zamojsce (gmina Radymno w powiecie jarosławskim) jako syn Michała i Anny Makarów. Pochodził z rodziny wyznania rzymsko-katolickiego. Do trzynastego roku życia wychowywał się przy rodzicach, kończąc w 1912 ludową szkołę powszechną. Następnie przez dwa lata uczył się w gimnazjum w Jarosławiu, gdzie mieszkał w Polskiej Bursie im. Mikolaja Kopernika. Mimo młodego wieku należał już wówczas do Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”.
Z chwilą wybuchu I wojny światowej przerwał edukację i powrócił do domu rodzinnego, w którym przebywał 10 marca 1917 (pracował w tym czasie na roli), kiedy to został zmobilizowany do armii austro-węgierskiej. Wcielony do c. i k. 90 pułku piechoty, z którym przez większość swej służby przebywał na froncie włoskim. Pod koniec wojny zachorował na malarię i został skierowany na leczenie do szpitala w Tarnowie, gdzie doczekał odzyskania przez Polskę niepodległości. Swą służbę w c. i k. armii zakończył 24 października 1918.
12 lutego 1919 pobrany do Wojska Polskiego przez P.K.U. Jarosław i przydzielony do 14 pułku piechoty, w szeregach którego uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Urlopowany od 5 czerwca do 1 lipca 1919. Po zakończeniu działań wojennych odbył czteromiesięczny kurs kulturalno-oświatowy przy Dowództwie Okręgu Generalnego Łódź (Wydział IIIb Sztabu), a z dniem 23 kwietnia 1921 przydzielony został do kancelarii kierownika komórki kulturalno-oświatowej. Od 6 czerwca tr. w Oddziale Sztabowym 14 pp, następnie (od 23 czerwca tr.) w 7. kompanii strzeleckiej 14 pp. Od 12 października do 7 grudnia 1921 przebywał na leczeniu w Wojskowym Szpitalu Okręgowym w Łodzi.
Z dniem 11 stycznia 1922 awansowany na stopień starszego szeregowego. Dwa tygodnie później (25 stycznia) odkomenderowany na kurs manipulacyjny przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu, z którego powrócił do swej 7. kompanii strzeleckiej w dniu 1 czerwca tr. 11 lipca 1922 przydzielony do Komisji Gospodarczej 14 pp, a w dniu 19 lipca 1922 awansowany do rangi kaprala (ze starszeństwem od 1 lipca tr.). 31 lipca 1922 odkomenderowany do Ministerstwa Spraw Wojskowych – Oddziału V Sztabu Generalnego w Warszawie, skąd powrócił 11 stycznia 1924 do macierzystego pułku. Otrzymał wówczas przydział do Oddziału Sztabowego 14 pp z przeznaczeniem do Komisji Gospodarczej. W międzyczasie, z dniem 1 września 1922, mianowany podoficerem zawodowym – na mocy rozkazu Dowództwa 4 Dywizji Piechoty. Awansowany do stopnia plutonowego w dniu 29 czerwca 1924. Pod koniec tegoż roku posiadał przydział taktyczny do drużyny dowódcy pułku i przynależał ewidencyjnie do Kadry Batalionu Zapasowego 14 pp – jako jednostki zapasowej.
29 lipca 1924 wziął ślub z Anielą Glibowską (ur. 31 maja 1897 w Częstochowie, zm. 2 lutego 1996), córką Walentego i Jadwigi Kmice. Z ich związku w dniu 16 czerwca 1931 narodziła się w Toruniu córka Kamila Janina zamężna Seider – jej ojcem chrzestnym został starszy sierżant 14 pp Jan Urbański.
Przez kolejne lata służył jako podoficer zawodowy we włocławskim 14 pułku piechoty, awansując do rangi sierżanta.
Rozkazem organizacyjnym Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z dnia 16 września 1930 sierżant Jan Broda przydzielony został do personelu kwatermistrzostwa. Takie same przydziały otrzymał na mocy rozkazów organizacyjnych Nr 1 z dnia 1 kwietnia 1932 i Nr 3 z 1 września 1933.
Pod koniec 1937 mieszkał we Włocławku przy ulicy Białej 32. W 1938 odznaczony został Brązowym Krzyżem Zasługi – za zasługi w służbie wojskowej. 26 czerwca 1938 odrzucono jego wniosek o nadanie Medalu Niepodległości.
W czasie kampanii wrześniowej dotarł w okolice Warszawy. Wzięty do niemieckiej niewoli – początkowo przebywał w stalagu VIII A w Görlitz (Zgorzelec) – nr jeńca: 10172. Od wiosny do czerwca 1940 większość Polaków z tego stalagu przewieziono do innych obozów na zachodzie Rzeszy.
Po zakończeniu II wojny światowej służył w Ludowym Wojsku Polskim, awansowany do rangi chorążego.
Chorąży Jan Broda zmarł 4 lipca 1964 i spoczywa na włocławskim cmentarzu komunalnym – sektor: 58, rząd: 10, grób: 143.
Chorąży Jan Broda odznaczony był:
- Brązowym Krzyżem Zasługi (1938)
- Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę (24 stycznia 1939)
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę (3 maja 1938)
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaką Grunwaldzką
