Urodził się w dniu 10 lipca 1896 w Sokołowie Małopolskim (powiat Kolbuszowa) jako syn Marii Darocha i Wojciecha (rzemieślnika). Przed wybuchem I wojny światowej ukończył II Gimnazjum w Rzeszowie. 21 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich, w których służył w VI baonie I Brygady. Przeszedł cały szlak bojowy walcząc pod Laskami, Brzechowem, Krzywopłotami, Łowczówkiem, Urzędowem, Jastkowem oraz na Wołyniu (w tym pod Kostiuchnówką). Od 12 czerwca 1916 w randze starszego żołnierza, a od 19 września tr. w stopniu kaprala (w 1 pułku piechoty). Ranny 31 lipca 1916 nad Stochodem w obie nogi. Ukończył szkołę oficerską przy 1 pułku piechoty. W 1917 skierowany na 4. Kurs Wyszkolenia. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917) przeniesiony do 9. kompanii 2 pułku piechoty Polskiego Korpusu Posiłkowego na stanowisko sekcyjnego. Po rozwiązaniu Legionów Polskich internowany w obozie w Szaldobos (od 15 lutego do 20 marca 1918). 21 marca 1918 wcielony do c. i k. 55 pułku piechoty i wysłany na front włoski. 21 lipca 1918 zdezerterował z armii habsburskiej i powrócił do Sokołowa.
W Wojsku Polskim służył od 14 grudnia 1918, początkowo dowodził plutonem w batalionie zapasowym Pułku Piechoty Ziemi Rzeszowskiej (późniejszym 17 pułku piechoty), z którego w dniu 10 maja 1919 przeniesiono go do 14 pułku piechoty. Dekretem z 3 września 1919 mianowany podporucznikiem piechoty ze starszeństwem od 1 września 1919. Mocą dekretu Naczelnego Wodza z 21 grudnia 1920 mianowany, jako oficer z grupy byłych Legionów Polskich, porucznikiem w piechocie z dniem 1 kwietnia 1920. Ranny 2 września 1920 podczas wojny polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu wojny ukończył kurs metodyczno-oświatowy dla młodszych oficerów broni i służb w Grudziądzu (od 2 kwietnia do 11 lipca 1921) oraz 5-miesięczny kurs w Szkole Podchorążych w Warszawie (od 15 lipca 1921 do 20 stycznia 1922).
27 lutego 1922 złożył egzamin maturalny. 3 maja 1922 zweryfikowany w randze porucznika ze starszeństwem od dnia 1 czerwca 1919 i 980. lokatą wśród poruczników piechoty. Rok później zajmował już 872. lokatę wśród poruczników piechoty, a w roku 1924 była to 141. lokata. Po dwuletniej służbie w linii został skierowany na kurs oficerów żywnościowych w Toruniu (od 1 kwietnia do 28 lipca 1924), a z dniem 10 lutego 1925 objął stanowisko oficera żywnościowego 14 pułku piechoty. W dniu 3 maja 1926 został awansowany do stopnia kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 69. lokatą w korpusie oficerów piechoty.
Z dniem 17 września 1927 przeniesiono go macierzyście z 14 pp do kadry oficerów piechoty, z równoczesnym przydziałem do Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy. 2 października 1929 został powołany na stanowisko instruktora w tejże Szkole. Przez cały ten czas pozostawał nadetatowym oficerem 14 pułku piechoty. Od 31 marca 1931 służył w Korpusie Ochrony Pogranicza – początkowo jako adiutant w 13. batalionie KOP „Kopyczyńce”, a później (od 11 kwietnia 1934) jako oficer sztabu Brygady KOP „Podole”. Dowódca Brygady „Podole” płk Wacław Piekarski tak scharakteryzował Stanisława Pasierba:
„Oficer sumienny i bardzo pracowity, jako adiutant dowódcy baonu granicznego, a obecnie oficer sztabu brygady, pracuje wydajnie w dziale organizacji i gospodarki personalnej w ramach brygady. Bardzo dobry pomocnik dowódcy baonu, jako adiutant oddał duże usługi przy pracy reorganizacyjnej baonu”.
Na dzień 1 lipca 1933 zajmował 48. lokatę wśród kapitanów piechoty w swoim starszeństwie (była to jednocześnie 888. lokata łączna wśród kapitanów korpusu piechoty), a w dniu 5 czerwca 1935 była to już 40. lokata w starszeństwie (740. lokata łączna). Kapitan Stanisław Pasierb został członkiem delegacji Brygady na pogrzeb marszałka Józefa Piłsudskiego w Krakowie. 19 września 1935 przesunięto go na stanowisko pełniącego obowiązki szefa sztabu Brygady. 23 lutego 1937 wyjechał do Osowca na kurs oficerski, z którego powrócił do Czortkowa (siedziba sztabu Brygady KOP „Podole”) w dniu 20 marca 1937. 1 kwietnia 1937 objął stanowisko oficera ewidencji personalnej w pułku KOP „Wołożyn”. W okresie od 29 listopada do 6 grudnia 1937 przebywał w Osowcu na kursie granicznym. W tym czasie, ze względu na przekroczenie w stopniu kapitana wieku 40 lat, został przeniesiony do korpusu oficerów administracji.
Na dzień 23 marca 1939 zajmował 20. lokatę wśród kapitanów korpusu oficerów administracji w swoim starszeństwie (z dnia 1 lipca 1925) i pełnił służbę jako oficer graniczny batalionu KOP „Wołożyn”. Z dniem 1 kwietnia 1939 utracił prawo do ordynansa osobistego, w zamian otrzymał ekwiwalent pieniężny. W okresie od 1 do 13 kwietnia 1939, pozostając oficerem baonu „Wołożyn”, przebywał jako gażysta w batalionie KOP „Iwieniec”. Prawdopodobnie na stanowisku w pułku KOP „Wołożyn” pozostał do mobilizacji w sierpniu 1939.
Uniknął niewoli i po kampanii wrześniowej powrócił do rodzinnego Sokołowa, skąd próbował przedostać się do Francji (razem z kuzynem mjr. Marcinem Pasierbem – we wrześniu 1939 dowódcą III batalionu 17 pułku piechoty). 6 grudnia 1939 zostali zatrzymani przez Ukraińców i wydani Niemcom. Od 8 grudnia tr. przetrzymywani w więzieniu karno-śledczym w Sanoku, skąd 9 sierpnia 1940 przeniesieni do innego więzienia (prawdopodobnie w Wiśniczu Nowym). Marcina Pasierba wywieziono do Oświęcimia, gdzie został zamordowany. Taki sam los stał się najprawdopodobniej udziałem kapitana Stanisława Pasierba (chodź nie zostało to potwierdzone).
Kapitan Stanisław Franciszek Pasierb odznaczony był:
- Krzyżem Walecznych (trzykrotnie)
- Krzyżem Niepodległości (1931)
- Srebrnym Krzyżem Zasługi (1938)
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Medalem 10-lecia Odzyskanej Niepodległości
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę (1938)
- Odznaką Pamiątkową KOP „Za służbę graniczną” (1933)
- Odznaką Pamiątkową Więźniów Ideowych
