sierż. Buffi Jakub (Jakób, Jakob)

W dniu 10 marca 1917 został powołany do armii austro-węgierskiej i przydzielony do 1. kompanii Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 90. W jego szeregach wziął udział w I wojnie światowej – od 16 czerwca 1917 walczył na froncie włoskim. Swą służbę w c. i k. armii zakończył 31 października 1918. W tym czasie został dwukrotnie odznaczony Brązowym Medalem za Dzielność.

26 marca 1919 pobrany do Wojska Polskiego i przydzielony do 14 pułku piechoty, z którym brał udział w walkach w Małopolsce Wschodniej oraz na frontach bolszewickim i litewskim. W dniu 21 listopada 1919 awansowany do stopnia starszego szeregowego. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej przybył wraz pułkiem do Włocławka, który stał się pokojowym garnizonem 14 pp.

Jakub Buffi pozostał w służbie we włocławskim pułku. 1 listopada 1921 awansowano go do rangi kaprala, a w dniu 10 lutego 1922 do stopnia plutonowego. Na mocy rozkazu Nr 27 Dowództwa 4 Dywizji Piechoty z 13 czerwca 1922 został zatwierdzony w charakterze podoficera zawodowego – z dniem 1 marca 1922. W marcu 1924 przynależał ewidencyjnie do Kadry Batalionu Zapasowego 14 pułku piechoty, a jego przydziałem taktycznym był wówczas Oddział Sztabowy 14 pp. W toku swej służby zajmował między innymi stanowisko instruktora. 1 października 1924 plutonowy Jakub Buffi został odkomenderowany na III. pięciomiesięczny Kurs Przeszkolenia Podoficerów Zawodowych Piechoty do Batalionu Szkolnego Piechoty Okręgu Korpusu Nr VIII w Grudziądzu. Z kursu tego powrócił 1 marca 1925. We wrześniu 1925 posiadał przydział służbowy do 1. kompanii strzeleckiej. W dniu 6 listopada 1927 odnotowano go w stopniu plutonowego, a na dzień 22 listopada tegoż roku posiadał już rangę sierżanta.

Rozkazem organizacyjnym Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z dnia 16 września 1930 sierżant Jakub Buffi przydzielony został na stanowisko instruktora w 1. kompanii KOP włocławskiego pułku (kompanią dowodził wówczas por. Konstanty Biesiekierski). Mocą rozkazu organizacyjnego Nr 1 z dnia 1 kwietnia 1932 przydzielono go do 8. kompanii strzeleckiej, a rozkaz organizacyjny Nr 3 z 1 września 1933 nadał mu przydział służbowy do 9. kompanii strzeleckiej 14 pułku piechoty. W roku 1937 przeszedł w stan spoczynku, ale wkrótce powrócił do pracy w Wojsku Polskim – jako pracownik cywilny administracji wojskowej. Dodatkowym źródłem dochodu Jakuba było wynajmowanie trzech mieszkań w swoim domu.

Po nastaniu hitlerowskiej okupacji Jakub Buffi został powołany, w grudniu 1939, na stanowisko komisarza gminy Dobrzyń nad Wisłą. Od tego czasu mieszkał z rodziną w Dobrzyniu, a swoje włocławskie mieszkanie użyczył rodzinie kolegi z okresu służby w 14 pp – st. sierż. Józefa Gulina (w 1940 sierżant Gulin z rodziną zostali przez okupanta wyrzuceni ze swego domu we Włocławku). Swoją funkcję Jakub sprawował przez okres około półtora roku. Przez władze niemieckie został bowiem uznany za zbyt łagodnego dla polskiej ludności Dobrzynia i z tego powodu odwołano go z zajmowanego stanowiska. Podczas swego pobytu w Dobrzyniu kupił i prowadził w tym mieście sklep z narzędziami i sprzętem gospodarstwa domowego (w okresie późniejszym, z powodu braku zbytu, wymienił część swych towarów na żywność). Około 1942 Jakub został powołany do armii niemieckiej i skierowany do bazy wojskowej na wyspie Rugia. Nie brał bezpośredniego udziału w działaniach wojennych bowiem zajmował stanowisko administracyjne. Na Rugii stacjonował przez około dwa lata, w późniejszym okresie dostał się do brytyjskiej niewoli.

Po zakończeniu działań wojennych został przetransportowany do Osterburga w radzieckiej strefie okupacyjnej Niemiec. 21 grudnia 1947 przybyła do tego miasta jego córka Irena, a 20 marca 1948 do Osterburga przyjechała żona Berta. W dniu 21 lutego 1948 Jakub otrzymał długo oczekiwaną informację od syna Alfreda, więźnia sowieckich obozów pracy, potwierdzającą że żyje. Jakub, Berta i Irena 29 marca 1948 rozpoczęli swą podróż do zachodnich stref okupacyjnych. Przez obóz przejściowy w Poppendorf, Boostedt, obozy uchodźców w Uelzen i Aurich, Lütetsburg – trafili do Norden. W Norden Jakub i Berta przebywali od maja 1949 do lipca 1955. Jakub podjął pracę na zachodnio-niemieckiej kolei. Podczas niej w wyniku wypadku stracił dwa palce i uszkodził ramię. Z tego powodu przyznano mu niewielką rentę inwalidzką, którą otrzymywał również po emigracji do Kanady. Córka Irena i syn Alfred wyjechali w międzyczasie do Kanady i osiedlili się w Port Colborne w prowincji Ontario (region Niagara).

W lipcu 1955 Jakub wraz z żoną wypłynęli z niemieckiego portu Norden we Fryzji Wschodniej i udali się do Kanady. Przybyli do miasta Port Colborne gdzie zamieszkali na stałe, dołączając do mieszkających już tam swych dzieci. Jakub pracował początkowo jako pomocnik murarza, a następnie jako woźny w luterańskim kościele pw. św. Piotra w Port Colborne.

Jakub Buffi zmarł 3 listopada 1990 w Port Colborne i pochowany został na tamtejszym cmentarzu Overholt.

W dniu 21 maja 1923 Jakub Buffi zawarł we włocławskiej parafii ewangelicko-augsburskiej związek małżeński z Bertą Rieske (ur. 9 lipca 1900 w Modzerowie, zm. 25 września 1989 w kanadyjskiej prowincji Ontario), córką Augusta i Amalii Wojke. Z ich związku w dniu 30 maja 1924 narodził się we Włocławku syn Alfred Erwin, który został ochrzczony 15 czerwca 1924 w tamtejszej parafii ewangelickiej (zm. 21 grudnia 1986 w prowincji Ontario i spoczywa na Victoria Lawn Cemetery w mieście St. Catharines). Alfred w czasie II wojny światowej został powołany do armii niemieckiej, pod Stalingradem dostał się do radzieckiej niewoli i przez kolejne lata był więźniem sowieckich obozów pracy. Córką Jakuba i Berty była urodzona 5 października 1927 we Włocławku Irena Gertruda (zamężna Wirsint), którą ochrzczono 6 listopada 1927 we włocławskiej parafii ewangelicko-augsburskiej.