Urodził się w dniu 4 grudnia 1891 we wsi Srocko Wielkie (powiat Kościan) jako syn Szczepana (ur. 1866, zm. 1939) i Antoniny Jędroszkowiak (ur. 1868, zm. 1945). Pochodził z wielodzietnej rodziny. W latach 1897-1905 uczęszczał do szkoły powszechnej w Srocku Wielkim, po czym pracował u ojca na roli. 16 października 1912 wcielony do armii niemieckiej i przydzielony do 144 pułku piechoty stacjonującego w Metzu. W szeregach tego pułku wziął udział w I wojnie światowej walcząc na froncie francuskim (na frontowe szlaki wyruszył już 2 sierpnia 1914). W toku działań wojennych trzykrotnie ranny. W armii niemieckiej służył do 18 grudnia 1918.
4 stycznia 1919 przyłączył się ochotniczo do powstańców wielkopolskich i wziął czynny udział w tym powstaniu. Służył w szeregach oddziału, z którego w okresie późniejszym sformowany został 60 pułk piechoty wielkopolskiej. Z dniem 5 maja 1919 przeniesiony do oddziału zapasowego ckm w Poznaniu, od 9 sierpnia tr. pełnił służbę w 63 pułku piechoty.
Z 63 pułkiem piechoty wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W stopniu sierżanta dowodził plutonem ckm. Wyróżnił się w boju 26 lipca 1920 kiedy to zatrzymał atak nieprzyjaciela, osobiście obsługując karabin maszynowy, którego celowniczy został ranny. 2 sierpnia tr. do ostatniej chwili osłaniał odwrót dwóch batalionów 63 pp z przyczółka mostowego nad Bugiem, umożliwiając ich wycofanie się i ratując wszystkie własne karabiny maszynowe. Tego samego dnia objął dowodzenie nad 4. kompanią ckm 63 pp i na nowym stanowisku odznaczył się męstwem i walecznością podczas polskiego kontrataku. Za te czyny odznaczony został w okresie późniejszym Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Po zakończeniu działań wojennych nadal służył w 63 pułku piechoty stacjonującym w Toruniu. Z dniem 2 stycznia 1927 przeniesiony do 14 pułku piechoty z Włocławka. Awansowany w toku służby do stopnia tytularnego starszego sierżanta, a następnie do rangi rzeczywistego starszego sierżanta.
Rozkazem organizacyjnym Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z dnia 16 września 1930 starszy sierżant Jan Urbański przydzielony został na stanowisko szefa 1. kompanii KOP (kompanią dowodził wówczas por. Konstanty Biesiekierski). Na mocy rozkazu organizacyjnego Nr 1 z 1 kwietnia 1932 przydzielono go na stanowisko szefa 7. kompanii strzeleckiej 14 pp. Rozkaz organizacyjny Nr 3 Dowództwa włocławskiego pułku z dnia 1 września 1933 nadał mu ponownie przydział służbowy na stanowisko szefa 7. kompanii strzeleckiej. Również w następnym roku piastował funkcję szefa kompanii. Podoficerem 14 pp pozostawał także w listopadzie 1938.
Działał w Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej oraz we włocławskim kole stowarzyszenia „Rodzina Wojskowa”.
Żonaty z Władysławą Kisicką (ur. 13 kwietnia 1901 we wsi Jastrzębie – powiat brodnicki, zm. 2 lipca 1988 w Brodnicy), z którą miał dzieci: Zdzisławę Aleksandrę (ur. 9 lipca 1926 w Toruniu), Eugeniusza Mieczysława (ur. 21 września 1928 we Włocławku) i Leszka Edmunda (ur. 31 sierpnia 1930 w Toruniu).
Jan Urbański zmarł w dniu 27 września 1970 w Brodnicy i spoczywa wraz z żoną na tamtejszym cmentarzu parafii pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej – kwatera: 2, rząd: 37, grób: 8.
Starszy sierżant Jan Urbański odznaczony był:
- Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Brązowym Krzyżem Zasługi