kpt. Tubilewicz Mieczysław

Urodził się 14 stycznia 1890 (wg kalendarza juliańskiego był to 2 stycznia 1890) w Lidzie, w szlacheckiej rodzinie. Był synem Dominika i Scholastyki Ewy Kamińskiej (jego rodzice ślub wzięli 7 marca 1886 r. w kościele św. Filipa i Jakuba w Wilnie). Mieczysław ochrzczony został 19 stycznia 1890 w lidzkim kościele.

W czerwcu 1910 ukończył szkołę realną i zdał maturę w Wilnie. W okresie od 1 sierpnia 1910 do 1 listopada 1911 pracował w Dyrekcji Kolei w Wilnie na stanowisku buchaltera.

Jako poborowy z cenzusem został w dniu 5 listopada 1911 powołany do armii rosyjskiej i wcielony do 139 Morszańskiego Pułku Piechoty. W grudniu 1912 ukończył szkołę wojskową przy 35 dywizji piechoty uzyskując stopień kaprala. Zwolniony do rezerwy 15 grudnia 1913. W okresie od 4 maja do 2 lipca 1914 odbył ćwiczenia w Wilnie przy 28 dywizji piechoty, zostając w tym czasie awansowanym do stopnia chorążego. W dniu 1 sierpnia 1914 zmobilizowany do armii carskiej. Na stanowisku dowódcy plutonu i dowódcy kompanii w 304 pułku piechoty brał udział w działaniach wojennych będąc dwukrotnie rannym (raz w I połowie 1915). W armii carskiej służył do 20 października 1918.

2 maja 1919 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i w stopniu podporucznika otrzymał przydział do 1 pułku strzelców podhalańskich na stanowisko dowódcy plutonu. Od 5 października 1919 do 1 kwietnia 1920 dowodził kompanią w Batalionie Krakowskim, następnie przeniesiony do 62 pułku piechoty.

Na dzień 1 czerwca 1921 oddziałem macierzystym ppor. Tubilewicza pozostawał nadal 62 pułk piechoty, a on sam przebywał wówczas na kursie oficerów gospodarczych w Poznaniu. Jako oficer 62 pp odkomenderowany był również do Intendentury Armii na stanowisko komendanta składnicy, a w I półroczu 1923 przebywał na kursie przeszkolenia podchorążych w Warszawie. W dniu 3 maja 1922 zweryfikowano go w stopniu porucznika, ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1255. lokatą łączną wśród poruczników piechoty.

W roku 1924 jako oficer 62 pp zajmował już 306. lokatę łączną wśród poruczników piechoty.

Z dniem 18 marca 1925 został przeniesiony, w korpusie oficerów piechoty, z 62 pułku piechoty do Korpusu Ochrony Pogranicza. W grudniu tr. pełnił służbę w 17. Baonie Ochrony Pogranicza „Dawidgródek”. Rozporządzeniem Prezydenta RP z 3 maja 1926 został awansowany do rangi kapitana ze starszeństwem od 1 lipca 1925 i 199. lokatą. W roku 1926 zajmował stanowisko oficera wywiadowczego 17 batalionu KOP. Przeniesiony do kadry oficerów piechoty. 12 października 1929 przesunięty ze stanowiska oficera wywiadowczego 17. baonu KOP do 1. kompanii granicznej „Olhomel” tegoż batalionu, na stanowisko jej dowódcy.

W 1930 zajmował 1305. lokatę łączną pośród kapitanów korpusu piechoty (była to zarazem 160. lokata w starszeństwie) i pełnił nadal służbę w KOP-ie. W marcu tegoż roku nabył z parcelacji 20-hektarową działkę rolną w miejscowości Tuszewicze (gmina Żyrowice w powiecie Słonim). Do wybuchu II wojny światowej gospodarował na tej działce. W okresie późniejszym pracował w samorządzie jako radny gminy.

26 marca 1931 ogłoszono jego przeniesienie z Korpusu Ochrony Pogranicza do 14 pułku piechoty z Włocławka. Z dniem 28 marca 1931 objął obowiązki dowódcy 8. kompanii strzeleckiej w 14 pp. W dniu 3 sierpnia 1931 ogłoszono jego przeniesienie, bez prawa do należności za przesiedlenie, z 14 pułku piechoty do 79 pułku piechoty. W roku 1932 zajmował 144. lokatę w swoim starszeństwie. W połowie tego roku przeniesiono go do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX, a z dniem 30 września 1932 przeniesiony został z dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX w stan spoczynku.

W roku 1934 zajmował 29. lokatę wśród kapitanów stanu spoczynku piechoty w swoim starszeństwie (z dnia 1 lipca 1925). Podlegał wówczas pod Powiatową Komendę Uzupełnień w Słonimiu i przynależał do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IX. Jako oficer piechoty w stanie spoczynku przewidziany był do użycia w czasie wojny.

W dniu 1 września 1939 zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym zgłosił się w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu nad Bugiem i otrzymał przydział na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu zapasowego 79 pułku piechoty.

Od początkowych miesięcy 1941 więziony w Mińsku – 12 kwietnia tr. zapadł wyrok w jego sprawie. W okresie od 11 czerwca do 18 września 1941 przetrzymywany w łagrze w okolicach Workuty (rejon Komi w rosyjskiej SRR), po czym zwolniony z łagru na mocy układu Sikorski-Majski. Rozpoczął podróż do Buzułuku, by tam wstąpić do armii gen. Władysława Andersa (do Buzułuku dotarł prawdopodobnie pod koniec października 1941). Na dzień 23 marca 1942 służył w II Oddziale dowództwa 8 Dywizji Piechoty w ZSRR. Ewakuowany na Bliski Wschód, w dniu 19 sierpnia 1942 przybył do Iranu, następnie w Iraku. Z dniem 24 października 1942 rozkazem Dowództwa Armii na Środkowym Wschodzie przeniesiony na długoterminowy urlop – jego stan zdrowia wykluczał dalszą służbę liniową w armii.

Pod koniec stycznia 1943 przebywał z żoną Barbarą i innymi polskimi uchodźcami w osadzie Koja w Ugandzie, następnie mieszkali w Tanganice i Kenii. Od 1 września 1947 w Egipcie, gdzie kpt. Tubilewicz został sprowadzony celem demobilizacji. Zdemobilizowany 2 grudnia 1947, w dniu 27 stycznia 1948 rozpoczął powrót z Egiptu do Polski. 12 lutego 1948 przybył razem z żoną do Punktu Odbiorczego w Koźlu, przechodząc uprzednio przez punkt w Dziedzicach. 9 maja 1948 zarejestrował się w Rejonowej Komendzie Uzupełnień Warszawa-Miasto. W wypełnionym wówczas kwestionariuszu osobowym zataił między innymi swoje szlacheckie pochodzenie i niektóre fakty z okresu służby wojskowej w okresie II RP.

Mieczysław Tubilewicz zmarł w dniu 2 lutego 1959 w Warszawie, a jego pogrzeb odbył się pięć dni później. Spoczywa wraz z żoną na tamtejszym Cmentarzu Bródzieńskim – kwatera: 74B, rząd: 5, grób: 17. W części dokumentów jego nazwisko zapisywano jako Tubielewicz.

Żonaty z Barbarą z Proczkowskich (ur. 1900, zm. 10 sierpnia 1984), z którą mieli córki Janinę (ur. 14 lutego 1924 w Warszawie) i Romanę (ur. 2 stycznia 1926 w Bydgoszczy).