Urodził się w dniu 7 listopada 1903 w Nieszawie. Jego ojciec Teodor (ur. 1874, zm. 1929) pochodził z ubogiej rodziny rzemieślniczej (szewskiej), uzyskał wykształcenie, od 1918 pracował jako urzędnik w Urzędzie Skarbowym w Aleksandrowie Kujawskim. W okresie późniejszym został burmistrzem miasta Nieszawa. Matką była Marianna z domu Krygier (ur. 1878, zm. 1959), córka rzemieślnika (rzeźnika), która zajęła się wychowaniem i wykształceniem synów (w styczniu 1945, po wyzwoleniu Nieszawy spod okupacji niemieckiej, mając 66 lat organizowała struktury Polskiego Czerwonego Krzyża i Polskiego Białego Krzyża).
Naukę rozpoczął w prywatnej szkole w Nieszawie, a po zdobyciu przygotowania uczęszczał jako wolny słuchacz (prywatysta) do I klasy Gimnazjum Filologicznego oo. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem (w roku szkolnym 1913/14). Po wybuchu I wojny światowej jego ojciec (jako carski urzędnik) został ewakuowany na tereny Rosji i zabrał ze sobą rodzinę. Teodor ukończył trzy klasy w gimnazjum w Czernihowie (Ukraina), po czym w roku 1918 powrócił z rodziną do Polski. Zamieszkali w rodzinnej Nieszawie, a Teodor kontynuował edukację we włocławskim gimnazjum im. ks. Jana Długosza. Z powodów materialnych po roku przerwał naukę i wstąpił do Korpusu Kadetów Nr 2 w Modlinie. Ze względu na ciężką chorobę opuścił modliński Korpus Kadetów i kontynuował edukację w Toruniu (z roczną przerwą na zarobkowanie i samokształcenie), a potem w gimnazjum im. marszałka Stanisława Małachowskiego w Płocku. Do ósmej klasy uczęszczał w prywatnym gimnazjum koedukacyjnym w Makowie nad Orzycem (obecnie Maków Mazowiecki), w którym zdał w 1927 egzamin maturalny.
W latach 1927-1930 kształcił się w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi-Komorowie. Po jej ukończeniu został promowany na stopień podporucznika w korpusie oficerów piechoty, ze starszeństwem od dnia 15 sierpnia 1930 i 277. lokatą. Wcielono go wówczas do 14 pułku piechoty z Włocławka. W roku 1930 zajmował 796. lokatę łączną wśród podporuczników piechoty. Na dzień 16 września 1930 piastował stanowisko młodszego oficera w 1 kompanii KOP 14 pułku piechoty. Awansowany do stopnia porucznika piechoty został ze starszeństwem od dnia 1 stycznia 1933 i 283. lokatą. Na dzień 1 lipca 1933 zajmował 2250. lokatę łączną wśród poruczników piechoty. W dniu 21 września 1933 r. piastował stanowisko młodszego oficera w 6 kompanii strzeleckiej 14 pułku piechoty. W okresie późniejszym pełnił obowiązki dowódcy kompanii strzeleckiej oraz zajmował stanowisko dowódcy kompanii strzeleckiej we włocławskim pułku.
Archiwum Mariana Ropejko.
Rozkazem Ministra Spraw Wojskowych z dnia 14 marca 1934 został przeniesiony w korpusie oficerów piechoty z 14 pułku piechoty do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do batalionu „Skałat” na stanowisko dowódcy plutonu. W roku 1934 otrzymał prawo do noszenia Odznaki Grenadierskiej II klasy. W dniu 5 czerwca 1935 zajmował 274. lokatę w swoim starszeństwie i jednocześnie 1992. lokatę łączną wśród poruczników korpusu piechoty. W 1936 roku został skierowany na 14 dniowy kurs narciarski. W tym samym roku przeniesiono go z kompanii odwodowej do 3 kompanii granicznej batalionu „Skałat” oraz wyróżniono Odznaką Pamiątkową KOP „Za służbę graniczną”. W 1937 przesunięty został z 3 kompanii granicznej do kompanii karabinów maszynowych, na praktykę przed odejściem na V kurs dowódców kompanii w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.
Rozkazem Ministra Spraw Wojskowych z dnia 9 listopada 1937 został przeniesiony z Korpusu Ochrony Pogranicza do 71 pułku piechoty (wchodzącego w skład 18 Dywizji Piechoty) na stanowisko zastępcy oficera mobilizacyjnego. Na dzień 23 marca 1939 zajmował 43. lokatę wśród poruczników piechoty ze swego starszeństwa i nadal pełnił funkcję zastępcy oficera mobilizacyjnego w 71 pułku piechoty.
Kampanię wrześniową 1939 roku rozpoczął na stanowisku oficera personalnego 71 pp. Po ukończeniu mobilizacji w Zambrowie, w dniu 3 września 1939 udał się do Białej Podlaskiej aby objąć przewidziane planem mobilizacyjnym stanowisko adiutanta (szefa sztabu) Ośrodka Zapasowego 18 Dywizji Piechoty. Poprzez Brześć nad Bugiem, Równe i Włodzimierz Wołyński dotarł do Chełma Lubelskiego. Tam wraz z siedmioma innymi oficerami (ppłk Stefan Komędera, mjr Jan Foryś, kpt. Jan Łatkowski, kpt. Stefan Biała, por. Aleksander Zapaśnik, por. Edgar Wellenger i por. Edmund Sieńczak) powzięli plan przedostania się do Warszawy. Wzięty do niewoli niemieckiej w dniu 21 września 1939 (w okolicach pomiędzy Chełmem a Lublinem). Przetrzymywany początkowo w obozach przejściowych w Lublinie, Radomiu, Szydłowcu, Kielcach i Stargardzie. Następnie jeniec oflagów II B Arnswalde (od 8 listopada 1939 do września 1940) i II C Woldenberg (numer jeniecki: 2113). Podczas pobytu w obozie w Woldenbergu działał w Funduszu Wdów i Sierot 18 Dywizji Piechoty.
Wyzwolony z niewoli 30 stycznia 1945 przez wojska armii radzieckiej. Po powrocie do Polski zamieszkał u matki w Nieszawie (w czasie okupacji była ona wysiedlona do Warszawy) i zarejestrował się w Rejonowej Komendzie Uzupełnień we Włocławku, gdzie miał przyobiecaną pracę na stanowisku referenta wojskowego przy Zarządzie Miasta Nieszawa oraz nauczyciela wf przy mającym powstać gimnazjum w Nieszawie (pozostawał wówczas kawalerem). W tym czasie pomagał matce w prowadzeniu dwuipółmorgowego sadu. Pracował społecznie w nieszawskim Stronnictwie Ludowym i deklarował się jako demokrata (przez ówczesne władze postrzegany był jako zwolennik rządu londyńskiego). W okresie późniejszym mieszkał w Toruniu i zatrudniony był jako pracownik umysłowy. Zmarł w dniu 22 czerwca 1951 w Nieszawie i spoczywa na tamtejszym cmentarzu parafialnym. Jego braćmi byli Eligiusz oraz Heliodor – komandor podporucznik Polskiej Marynarki Wojennej, twórca polskiej artylerii nadbrzeżnej w okresie międzywojennym (Teodor miał jeszcze jednego brata).
