Urodził się w dniu 12 kwietnia 1885 we Lwowie. Służbę wojskową pełnił w armii austro-węgierskiej, następnie w odrodzonym Wojsku Polskim.
Na mocy dekretu Naczelnego Wodza z dnia 15 lipca 1920 został zatwierdzony w stopniu majora w piechocie z dniem 1 kwietnia 1920. Dnia 22 września 1920 ogłoszono jego przeniesienie z 18 pułku piechoty do Batalionu Zapasowego 14 pułku piechoty. Rozkazem ministra spraw wojskowych, gen. por. Kazimierza Sosnkowskiego, z dnia 26 marca 1921, jako major piechoty został przeniesiony z Batalionu Zapasowego 14 pułku piechoty do obozu jeńców i internowanych Nr 6, z przydziałem ewidencyjnym (służbowym) do 14 pp.
W sierpniu 1921 objął stanowisko dowódcy I batalionu 14 pp i zajmował je do dnia 5 listopada tegoż roku. Następnie został przeniesiony do rezerwy armii. W roku 1923 jako major rezerwowy 14 pułku piechoty zajmował 106. lokatę w starszeństwie z dnia 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów rezerwowych piechoty, a rok później była to już 74. lokata. Został powołany do służby czynnej i z dniem 3 sierpnia 1925 przeniesiono go, w korpusie oficerów rezerwowych, służbowo na IV-ty trzymiesięczny kurs doszkolenia dla oficerów sztabowych piechoty w Grupie.
W dniu 11 marca 1926 ogłoszono jego wyznaczenie (w korpusie oficerów rezerwowych piechoty) na stanowisko dowódcy II batalionu 14 pułku piechoty. Jako dowódca II batalionu 14 pp opiniowany był przez gen. dyw. Władysława Junga (inspekcja odbyła się w dniach 3 i 4 lutego 1927) następująco: „bardzo słaby pod każdym względem, brak woli i inicjatywy”. W kolejnej opinii (z 22 marca 1928) generał Jung ocenił go następująco: „taktycznie bardzo słaby, jest oficerem rezerwy powołanym do służby czynnej. Proponuję przenieść go do Powiatowej Komendy Uzupełnień”.
Z dniem 30 czerwca 1928 mjr Alfred Igiel został zwolniony, w korpusie oficerów piechoty, z czynnej służby wojskowej. W roku 1934 jako major rezerwy korpusu oficerów piechoty zajmował 23. lokatę w starszeństwie z dnia 1 czerwca 1919. Podlegał wówczas pod Powiatową Komendę Uzupełnień Kołomyja II i należał do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI.
Po II wojnie światowej znajdował się wraz z żoną Gabrielą (ur. 17 lipca 1894 w Rimaszombat na Słowacji) na terenie Austrii. Od 8 czerwca 1951 przebywali w Domu Starców w Hellbrunn koło Salzburga. 25 lipca 1951 zostali zarejestrowani w Centrum Uchodźców w Hellbrunn. Na dzień 31 października 1951 nadal pozostawali pensjonariuszami Domu Starców w Hellbrunn.
Dalsze losy majora Alfreda Igiela pozostają nieznane.
