mjr Kunda Piotr

Następnie przeniesiony do 45 pułku piechoty Strzelców Kresowych (stacjonującego w garnizonie Równe), służąc w którym zajmował w 1923 – 1521. lokatę, a w roku następnym – 660. lokatę wśród poruczników korpusu piechoty. Z dniem 15 września 1925 przeniesiony służbowo na VI. trzymiesięczny kurs normalny do Centralnej Szkoły Strzelniczej w Toruniu. Mocą rozporządzenia opublikowanego 23 grudnia 1926 Minister Spraw Wojskowych przeniósł, w korpusie oficerów piechoty, por. Piotra Kundę z 45 pp do 21 pułku piechoty z Warszawy, na stanowisko oficera materiałowego. Pozostając oficerem 21 pułku piechoty został 19 marca 1928 awansowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego na stopień kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 50. lokatą w piechocie. W tym samym roku kończył w Warszawie dwutygodniowy kurs psychotechniczny. Z dniem 22 czerwca 1929 objął stanowisko kwatermistrza warszawskiego pułku. W roku 1930 zajmował 44. lokatę w swoim starszeństwie, a w 1932 była to już 39. lokata wśród kapitanów piechoty ze swego starszeństwa.

W toku swej służby w 45 pułku piechoty Strzelców Kresowych i 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy” kapitan Piotr Kunda, jako długoletni dowódca Szkoły Podoficerskiej, położył wybitne zasługi na polu szkolnictwa wojskowego, przyczyniając się jednocześnie do rozwoju wojskowego piśmiennictwa poprzez opracowanie książek „Podręcznik drużynowego” i „Uczeń w obozie P.W.”. Jego zdolności organizacyjne i pracowitość wykazane na stanowisku kwatermistrza 21 pp pozwoliły podnieść gospodarkę tegoż pułku na wyższy poziom. 19 marca 1931 za zasługi na polu wyszkolenia i administracji wojska odznaczony został Srebrnym Krzyżem Zasługi (wcześniej, rozkazem dowództwa 8 Dywizji Piechoty z 3 grudnia 1928, odznaczono go Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości).

Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych ogłoszonym 11 kwietnia 1933 przeniesiono kpt. Kundę z 21 pp do Korpusu Ochrony Pogranicza i skierowano do batalionu KOP „Wołożyn”. Rozkazem Nr 19 Dowództwa KOP z 27 kwietnia 1933 otrzymał przydział na stanowisko dowódcy 2. kompanii (zatwierdzony na tym stanowisku został rozkazem dziennym Batalionu „Wołożyn” Nr 127 z 6 czerwca 1933). Z dniem 3 sierpnia 1933 rozpoczął szkolenie w rembertowskim Centrum Wyszkolenia Piechoty na trzyipółmiesięcznym XXII. kursie unifikacyjno-doskonalącym dla kapitanów. W trakcie pobytu na tym kursie, w dniu 21 września 1933, wyznaczono go na stanowisko dowódcy kompanii szkolno-strzeleckiej w macierzystym batalionie (była to dotychczasowa 2. kompania baonu „Wołożyn” po dokonanym przemianowaniu). Do czasu powrotu kpt. Kundy z kursu pełniącym obowiązki dowódcy kompanii szkolno-strzeleckiej pozostawał por. Marian Zywert, a Piotr Kunda jej dowództwo objął 25 listopada 1933. W dniu 21 marca 1934 został powołany na stanowisko prezesa Rady Nadzorczej Spółdzielni batalionu „Wołożyn”, zastępując w tej roli kpt. Juliana Radoniewicza. W tym samym miesiącu wszedł w skład komisji powołanej do przeprowadzenia dochodzenia administracyjnego w sprawie uszkodzonego uzbrojenia. W okresie od 25 kwietnia do 16 czerwca 1934 przebywał na II. sześciotygodniowym kursie taktyczno-strzeleckim w Rembertowie, na który przydzielony został rozkazem Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych z 11 kwietnia 1934. Na mocy rozkazu dowódcy pułku KOP „Wołożyn” został z dniem 24 listopada 1934 przesunięty do dowództwa tegoż pułku, na stanowisko referenta do spraw wyszkolenia. Stanowisko to objął ostatecznie 3 grudnia 1934. 25 listopada 1935 wyróżniony odznaką pamiątkowa Korpusu Ochrony Pogranicza „Za Służbę Graniczną”. Rozkazem dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza z 9 czerwca 1936 przeniesiony do Centralnej Szkoły Podoficerskiej KOP w Osowcu i wyznaczony dowódcą kompanii szkolno-strzeleckiej. Stanowisko to objął ostatecznie 25 lipca tr. Podczas nieobecności komendanta CSP KOP, ppłk. Józefa Kalandyka, często zastępował go w obowiązkach (po raz pierwszy już w dniu 31 lipca 1936). 30 lipca 1936 wyznaczony przez dowódcę CSP KOP członkiem komisji odbiorczej filmu wyszkoleniowego pt. „Patrol” (przewodniczącym tej komisji został ppłk. Józef Kalandyk, a drugim jej członkiem por. Dyonizy Puliński – który we wrześniu 1939 walczył razem z mjr. Kundą w szeregach 14 pułku piechoty). Podczas swej służby w KOP-ie zajmował na dzień 1 lipca 1933 – 1195. lokatę łączną na liście starszeństwa kapitanów piechoty (była to 37. lokata w starszeństwie), a w dniu 5 czerwca 1935 – 988. lokatę wśród wszystkich kapitanów korpusu piechoty (31. lokatę w starszeństwie). Do rangi majora awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 64. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Od 18 marca 1937 pełnił w zastępstwie obowiązki Komendanta CSP KOP, a od dnia następnego zajmował jednocześnie stanowisko Komendanta Garnizonu Osowiec (związane to było z pobytem Komendanta Szkoły, ppłk. Józefa Kalandyka, na kursie dowódców pułków w Rembertowie i jednoczesnym przebywaniem w szpitalu jego zastępcy – mjr. Stefana Musiałka-Łowickiego). Rozkazem dowódcy KOP z 19 kwietnia 1937 mianowany Zastępcą Komendanta Centralnej Szkoły Podoficerskiej KOP, a z dniem 27 lipca 1937 przesunięty na to stanowisko rozkazem komendanta CSP KOP (do tego czasu mjr Kunda nadal zastępował w obowiązkach Komendanta Szkoły). W październiku 1937 ogłoszono przeniesienie mjr. Kundy z Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy I batalionu w 14 pułku piechoty z Włocławka. Z dniem 20 listopada 1937, po powrocie z urlopu wypoczynkowego, Piotr Kunda odszedł z Centralnej Szkoły Podoficerskiej KOP do swego nowego miejsca przydziału.

22 listopada 1937 objął stanowisko dowódcy I batalionu 14 pp. W okresie swej służby we włocławskim pułku ukończył kurs dowódców batalionów w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Na dzień 23 marca 1939 nadal zajmował 64. lokatę wśród majorów piechoty ze swego starszeństwa. 10 lipca 1939 jego batalion (wzmocniony działonem artylerii piechoty i plutonem pionierów) wymaszerował na dywizyjny poligon do miejscowości Józefat. Zwiększające się zagrożenie ze strony hitlerowskich Niemiec spowodowało, że 10 sierpnia batalion wyruszył w okolice Jabłonowa (rejon Zbiczna), gdzie przystąpił do budowy umocnień polowych i zasieków, które zostały nazwane „odcinkiem Jabłonowo”. 20 sierpnia batalion przesunięto w rejon Świecia nad Osą, gdzie rozpoczął on wykonywanie prac fortyfikacyjnych. Tutaj nadzór nad umacnianiem odcinka objął ppłk dypl. Włodzimierz Brayczewski – nowo mianowany dowódca 14 pułku piechoty. W dniu 25 sierpnia transportem kolejowym wysłano uzupełnienie dla I batalionu (w tym I pluton kompanii ppanc). Oddział mjr. Kundy wszedł w skład Oddziału Wydzielonego „Jabłonowo” ppłk. Jana Szewczyka (d-cy 208 pprez.), a stanowisko dowodzenia batalionu rozwinęło się w folwarku Świecie. Na dzień poprzedzający rozpoczęcie działań wojennych, stanowisko dowodzenia majora Kundy znajdowało się na wzgórzu 104.

Wczesnym rankiem 1 września 1939 (o godzinie 5:20) batalion mjr. Kundy, jako pierwszy z pododdziałów 14 pułku piechoty, wszedł w styczność ogniową z nieprzyjacielem. Na czele I batalionu 14 pp mjr Piotr Kunda wziął udział w kampanii wrześniowej, dowodząc nim podczas walk nad rzeką Osą i jeziorem Mełno, podczas odwrotu za Wisłę i w bitwie nad Bzurą. 11 września 1939 dowodzony przez niego pododdział brał udział w zdobyciu dworu Walewice, a następnie walczył pod Głownem. 18 września z pozostałościami 14 pułku piechoty uczestniczył, pod dowództwem mjr. Jana Łobzy, w nieudanym natarciu na przeprawę Biała Góra, po którym żołnierze pułku rozproszyli się. W końcowym okresie bitwy nad Bzurą objął w Puszczy Kampinoskiej dowództwo nad zebranymi oddziałami (grupa piechoty z 14 pp, kilkudziesięciu kawalerzystów z 8 pułku strzelców konnych oraz I dywizjon 16 pułku artylerii lekkiej). 20 września podporządkował swój oddział napotkanemu gen. bryg. Mikołajowi Bołtuciowi, z którym dotarł do Modlina. Następnie gen. Bołtuć ruszył do Palmir aby bronić tamtejszej składnicy uzbrojenia i zabrał ze sobą oddział mjr. Kundy, który uważał za najbardziej wartościowy pośród maszerującego z nim wojska. Po dotarciu do Palmir generał wyprowadził z nich około 2 tysięcy żołnierzy i skierował się z tym wojskiem na Warszawę, lecz już pod Łomiankami zgrupowanie to zostało zaskoczone przez Niemców. 22 września 1939 pod miejscowością Łomianki mjr Piotr Kunda wziął udział w swej ostatniej walce. Natarciem dowodził osobiście gen. Bołtuć, lecz mimo bohaterskiej postawy Polaków ich oddziały zostały rozbite (w bitwie tej Niemcy posiadali przygniatającą przewagę ognia artylerii i karabinów maszynowych). Podczas tego krwawego starcia poległ, próbując poderwać osobistym przykładem batalion do natarcia, mjr Piotr Kunda – dowódca ostatniego walczącego oddziału 14 pułku piechoty. Wraz z nim zginęli: generał Bołtuć, pułkownik Tadeusz Parafiński, mjr Józef Juniewicz, mjr Leszek Lubicz-Nycz oraz wielu innych oficerów i żołnierzy. Bitwa ta była jednocześnie kresem istnienia 14 pułku piechoty. Major Piotr Kunda spoczywa w kwaterze wojennej cmentarza w Kiełpinie (gmina Łomianki).

Żoną Piotra Kundy była Natalia Jadwiga z Kowalskich, z którą rozwiódł się na podstawie orzeczenia Konsystorza Wileńskiego Ewangelicko-Reformowanego z 26 czerwca 1936. Mieli córkę Danutę.

Major Piotr Kunda odznaczony był:

• Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 11900
• Srebrnym Krzyżem Zasługi
• Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaką pamiątkową Korpusu Ochrony Pogranicza „Za Służbę Graniczną”