Urodził się w dniu 3 grudnia 1898 we wsi Jodłówka (powiat Jarosław) jako syn Grzegorza – rolnika i Marii z domu Lech. Ochrzczony został w greckokatolickiej parafii w Rozbórzu Okrągłym. W 1911 ukończył siedem klas szkoły powszechnej, wyuczył się zawodu elektromontera. W 1917 wcielony do c. i k. armii, przydzielony do 90 pułku piechoty i wysłany na front włoski. W armii tej służył do końca I wojny światowej i rozpadu monarchii austro-węgierskiej. Wykazywał duże uświadomienie narodowe i korzystnie wpływał w zakresie dążeń niepodległościowych na innych polskich szeregowych.
Po wojnie powrócił do Jarosławia i jako ochotnik wstąpił 14 stycznia 1919 do Wojska Polskiego. Otrzymał przydział do 14 pułku piechoty i dwa dni później został skierowany do Lubaczowa – na front ukraiński. Tam przydzielono go do 11. kompanii 14 pp, w szeregach której walczył z Ukraińcami pod Wiszenką, Mościskami, Samborem, Drohobyczem, Stryjem, Stanisławowem, Niżniowem, Monasterzyskami, Buczaczem, Kosowem, Chodorowem, Dżurynem i Czortkowem. Z Czortkowa wraz z pułkiem został skierowany na front wołyński – do miasta Brody. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. W randze plutonowego odznaczył się 17 marca 1920, kiedy to dowodząc plutonem wziął udział w akcji zdobycia radzieckiego pociągu pancernego pomiędzy stacjami Pojasky a Rudnia-Radowelśka. Zadaniem jego oddziału było przeszkadzanie wrogowi przy naprawie torów. Pomimo ranienia w nogę odłamkiem granatu, wytrwał z plutonem pod silnym ogniem wrogiej artylerii i karabinów maszynowych. Nie opuścił swej pozycji aż do nadejścia własnych oddziałów, które zdobyły najlepszy pociąg pancerny na linii Olewsk-Korosteń. Brał udział w następnych bojach 14 pułku piechoty – w odwrocie znad Berezyny po Wisłę oraz w kontrofensywie. Do najcięższych zadań i patroli zgłaszał się zawsze na ochotnika, odważny w boju i niestrudzony w wykonywaniu obowiązków był wzorem dla swych kolegów. Za swą postawę podczas tych walk plutonowy Włodzimierz Stanik odznaczony został Krzyżem Walecznych.
W okresie międzywojennym obrał karierę podoficera zawodowego w Wojsku Polskim. Na dzień 27 kwietnia 1924 pełnił, w randze plutonowego, służbę w 14 pułku piechoty z Włocławka, którego żołnierzem pozostał aż do kampanii wrześniowej 1939, awansując do rangi starszego sierżanta (w większości dokumentów wojskowych występuje pod imieniem Władysław). W toku służby wojskowej ukończył liczne kursy, w tym: kurs w Obozie Szkolnym Ostrów-Komorowo (od listopada 1919 do marca 1920), kurs w Centralnej Szkole Podoficerów Zawodowych Piechoty w Grudziądzu (1922), kurs saperów w Poznaniu (1925) i kurs werkmistrzów mechanicznych (1938).
W dniu 27 kwietnia 1924 we włocławskim kościele pw. św. Jana zawarł związek małżeński z Heleną Żebrowską, córką Aleksandra i Romualdy z Jankowskich (ur. 26 czerwca 1903 we wsi Wójtowskie – parafia Kowal, zm. 31 maja 1983). Jednym z ich świadków był plutonowy 14 pp Wojciech Guzowski. Zgodę panu młodemu na ślub wydał dowódca 14 pułku piechoty.
Rozkazem organizacyjnym Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z dnia 16 września 1930 sierżant Władysław Stanik otrzymał przydział na stanowisko instruktora w plutonie pionierów, którym dowodził wówczas por. Antoni Bogucki. Mocą rozkazów organizacyjnych dowództwa włocławskiego pułku Nr 1 z dnia 1 kwietnia 1932 i Nr 3 z 1 września 1933 ponownie otrzymywał przydziały do plutonu pionierów. W listopadzie 1935 odrzucono jego wniosek o nadanie Medalu Niepodległości. Z dniem 1 czerwca 1937 awansowany do stopnia starszego sierżanta.
Przed wybuchem II wojny światowej przydzielony do Kierownictwa Robót Fortyfikacyjnych Nr 8, w którego strukturach wziął udział w kampanii wrześniowej. 19 września 1939 przekroczył granicę z Węgrami, gdzie był internowany do 30 listopada tr. Następnie przedostał się do Francji i 13 stycznia 1940 wstąpił do formującego się tam Wojska Polskiego. Otrzymał przydział do 5. kompanii 5 Małopolskiego Pułku Strzelców Pieszych wchodzącego w skład 2 Dywizji Strzelców Pieszych. Wziął udział w walkach na terenie Francji, wskutek niekorzystnej sytuacji na froncie wraz ze swym pododdziałem przeszedł granicę francusko-szwajcarską i 23 czerwca 1940 został internowany (jego głównym obozem osadzenia było Lyssach). 17 maja 1945 zwolniony z internowania, wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. 18 maja 1945 wcielony do Obozu Zbornego Wojska Polskiego Nr 1 w Paryżu. 22 maja tr. stanął w Paryżu przed komisją poborową, która uznała go za zdolnego do służby wojskowej i nadała kategorię zdrowia „A”. Następnie przeniesiony do Obozu Zbornego Wojska Polskiego Nr 3 w Lille. 27 maja 1945 przydzielony do II batalionu Obozu Zbornego w Lille. Podlegał w tym czasie pod Komendę Uzupełnień Nr 1 we Francji. Urlopowany od 31 października do 11 listopada 1946. 17 maja 1947 skreślony ze stanu Obozu Zbornego Wojska Polskiego Nr 3 i oddany do dyspozycji władz brytyjskich celem repatriacji do Polski. 27 maja tr. przebywał już w Wielkiej Brytanii – w Camp Boughan Bury St. Edmunds.
Powrócił do Polski i połączył się z rodziną mieszkającą we Włocławku. Starszy sierżant Włodzimierz Stanik zmarł we Włocławku 19 września 1974 i spoczywa na tamtejszym cmentarzu komunalnym – sektor: 84 D, rząd: 12, grób: 141.
Dziećmi Włodzimierza i Heleny byli: syn Ryszard (ur. 26 czerwca 1924 we Włocławku, zm. 11 lipca 1996 w Krośnie Odrzańskim), córka Krystyna Prelewicz (ur. 11 marca 1926 we Włocławku, zm. 15 listopada 1985 tamże) i syn Antoni Romuald (ur. 2 lipca 1934 we Włocławku, zm. 23 października 1996 w Gdańsku) – jego ojcem chrzestnym został sierżant 14 pp Józef Balicki.
Starszy sierżant Włodzimierz Stanik odznaczony był:
- Krzyżem Walecznych
- Brązowym Krzyżem Zasługi
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medalem Wojny 1939-1945 (nadany 30 kwietnia 1947)
- Odznaką za Rany i Kontuzje (jednokrotnie ranny)
