Urodził się w dniu 7 października 1901 we wsi Raciniewo (powiat Chełmno) jako syn Leona i Anny Wilczyńskiej. Po odbyciu obowiązkowej służby wojskowej obrał karierę podoficera zawodowego, a jego jednostką macierzystą został 14 pułk piechoty z Włocławka.
Rozkazem organizacyjnym Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z dnia 16 września 1930 sierżant Zygfryd Kowalski przydzielony został na stanowisko instruktora do komendy miejskiej Przysposobienia Wojskowego na miasto Włocławek (funkcję komendanta miejskiego piastował wówczas por. Zygmunt Beliczyński). Rozkaz organizacyjny Nr 1 dowództwa włocławskiego pułku z dnia 1 kwietnia 1932 i rozkaz organizacyjny Nr 3 z 1 września 1933 ponownie nadały mu przydział służbowy do komendy miejskiej PW we Włocławku. Awansowany do rangi starszego sierżanta. W 1938 odznaczony został Brązowym Krzyżem Zasługi – za zasługi w służbie wojskowej.
W II połowie 1944 mieszkał w Warszawie przy ulicy Puławskiej 24. Brał udział w działalności konspiracyjnej jako żołnierz Armii Krajowej. Zginął 27 września 1944 podczas powstania warszawskiego – zaduszony w kanale burzowym w ulicy Agrykola. Podczas ewakuacji z Mokotowa do Śródmieścia Południowego wraz z grupą powstańców zbłądził w kanałach i poniósł w nich śmierć (wraz z 31 innymi ewakuowanymi) wskutek zagazowania przez Niemców tychże kanałów karbidem.
W czasie powojennej ekshumacji zidentyfikowano 13 ofiar tej zbrodni, w tym Zygfryda Kowalskiego (w kanale znaleziono fragmenty jego dokumentów). Ofiary zostały upamiętnione tablicą z piaskowca (zwaną „Krzyżem Grunwaldzkim”) ustawioną na trawniku przy skwerze im. Stefana Kisielewskiego „Kisiela”.
starszy sierżant Karol Furtek – zbiory Mariana Ropejko.
