Urodził się w dniu 6 września 1906 w Kurowie parafii Zaduszniki (powiat lipnowski). Syn Stanisława i Michaliny z domu Rutkowskiej. Jego siostrami były: Stanisława (ur. 10 marca 1902 w Suradówku koło Lipna) i Czesława (ur. 26 lutego 1912 w Suradówku).
W okresie Dwudziestolecia, po odbyciu zasadniczej służby wojskowej, obrał karierę podoficera zawodowego, a jego jednostką macierzystą został 14 pułk piechoty z Włocławka.
Rozkazem organizacyjnym Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z dnia 16 września 1930 kapral Ignacy Gębarski przydzielony został na stanowisko instruktora w 1. kompanii ckm (którą dowodził wówczas kpt. Emil Zawisza). Na mocy rozkazu organizacyjnego Nr 1 z 1 kwietnia 1932 przydzielono go do 3. kompanii ckm. Z kolei rozkaz organizacyjny Nr 3 Dowództwa włocławskiego pułku z dnia 1 września 1933 nadał kapralowi zawodowemu Ignacemu Gębarskiemu przydział służbowy do 2. kompanii ckm. W listopadzie 1938, już w randze plutonowego, nadal służył czynnie w 14 pułku piechoty.
Przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do pułku „Sarny”. W kampanii wrześniowej wziął udział w szeregach batalionu KOP „Sarny” (wchodzącego w skład pułku o tej samej nazwie). Plutonowy Gębarski jako drużynowy w 4. kompanii baonu „Sarny” dowodził schronem na odcinku „Znosicze”.
Wzięty do niemieckiej niewoli 19 września 1939 i osadzony w stalagu XVII A Kaisersteinbruch, gdzie nadano mu numer jeniecki 37660. Następnie w stalagach: XII A Limburg, XII B Frankenthal (do 29 marca 1942) i ponownie XII A Limburg (do 29 listopada 1942).
29 listopada 1942 zwolniony ze stalagu i przeniesiony na status robotnika cywilnego. Skierowany do miasta Gau-Algesheim w Moguncji. Zatrudniony był między innymi w rolnictwie.
Pod koniec czerwca 1945 przebywał na terenie Niemiec (we francuskiej strefie okupacyjnej) w obozie dla przesiedleńców Giepen D.P. Camp – deklarował w tym czasie chęć wstąpienia w szeregi wojsk polskich. Pozostawał wówczas kawalerem.
Za swą postawę podczas kampanii wrześniowej został w 1947 przez władze emigracyjne odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari Nr 11844 (we wniosku o nadanie tegoż orderu podano błędnie, że poległ 19 września 1939 broniąc do ostatka dowodzonego przez siebie schronu).
Dalsze losy Ignacego Gębarskiego pozostają nieznane.
