Urodził się w dniu 29 października 1889 w Kosmonosach (powiat Mladá Boleslav w Czechach) jako syn Józefa (krawca) i Anny Jankowskiej. Był wyznania rzymsko-katolickiego. Ukończył pięcioklasową szkołę ludową i wyuczył się na muzykanta.
W dniu 6 października 1909 wstąpił ochotniczo do armii austro-węgierskiej i otrzymał przydział do Galicyjskiego Pułk Piechoty Nr 89 w Jarosławiu. Z dniem 2 sierpnia 1912 przeniesiony do 34 Pułku Piechoty Obrony Krajowej. Z pułkiem tym przebywał od chwili wybuchu I wojny światowej na froncie. Od 7 listopada 1914 do 29 lipca 1915 leczony w szpitalu na czerwonkę. Z dniem 30 lipca 1915 przydzielony do Batalionu Zapasowego 34 Pułku Piechoty Obrony Krajowej w Rakowicach. Od 3 marca 1917 ponownie na froncie w szeregach swego pułku, przemianowanego w kwietniu 1917 na 34 Pułk Strzelców. Łącznie przebywał w polu przez okres 25 miesięcy walcząc na frontach rosyjskim i czarnogórskim. Służył do czasu rozpadu monarchii, awansując na podoficera zawodowego i otrzymując Krzyż Wojskowy Karola.
27 listopada 1918 w stopniu plutonowego wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 9 pułku piechoty, przemianowanego wkrótce na 14 pułk piechoty. Rozkazem pułkowym z 27 grudnia tr. został mianowany sierżantem. Uczestnik wojen: polsko-ukraińskiej (na froncie przebywał od 12 stycznia do 30 sierpnia 1919) i polsko-bolszewickiej (na froncie od 2 lutego do 16 sierpnia 1920).
W dniu 2 marca 1919 zawarł w Jarosławiu związek małżeński z Karoliną Jadownicką (ur. 2 kwietnia 1891 we wsi Boratyn parafii Rokietnica, zm. 14 stycznia 1951 we Włocławku), córką Józefa (rolnika) i Katarzyny Szelesta. Ich małżeństwo pozostało bezdzietne, wychowywali natomiast Anielę Kasyan – siostrzenicę Karoliny.
W okresie Dwudziestolecia pozostał w służbie wojskowej jako podoficer zawodowy, a jego oddziałem macierzystym był nadal 14 pułk piechoty – dyslokowany w maju 1921 do Włocławka. Początkowo znajdował się w przynależności ewidencyjnej do Kadry Batalionu Zapasowego 14 pp, z przydziałem taktycznym do kompanii sztabowej. 23 lutego 1921 rozkazem Nr 25/21 Dowództwa Okręgu Generalnego w Łodzi został mianowany podoficerem zawodowym ze starszeństwem od 6 sierpnia 1920. Mocą rozkazu Ministra Spraw Wojskowych z 22 sierpnia 1922 przeniesiono go na etat podoficera zawodowego do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu. Na dzień 28 marca 1926 sierżant Władysław Riha odnotowany został w kadrze 14 pułku piechoty – posiadał wówczas przydział do orkiestry pułkowej. We wrześniu 1930 nie został już wykazany wśród kadry zawodowej włocławskiego pułku (najprawdopodobniej pozostawał wówczas w stanie spoczynku).
Po zakończeniu II wojny światowej przebywał na emeryturze i mieszkał wraz z żoną przy ulicy Polewki 25 we Włocławku.
Władysław Riha zmarł 26 stycznia 1951 we Włocławku na chorobę niedokrwienną serca (niecałe dwa tygodnie wcześniej, również na chorobę serca, zmarła jego żona). Spoczywa z żoną na cmentarzu komunalnym we Włocławku – sektor: 33, rząd: 9, grób: 108. Jego nazwisko zapisywano również w formach: Richa, Rycha, Żiha, Żicha i Życha.
