Urodził się w dniu 20 kwietnia 1890 w Jarosławiu jako syn Karola i Anny z domu Panek. W latach 1897-1905 ukończył pięć klas szkoły powszechnej w Stanisławowie i dwie klasy w tamtejszej szkole przemysłowej. W latach 1905-1908 przyuczał się do zawodu tokarza żelaza i metalu w Fabryce Maszyn „Kraj” w Stanisławowie. Do 1911 pracował w tej fabryce, początkowo jako pomocnik, a potem jako kierownik oddziału maszynowego. W okresie od czerwca 1910 do października 1911 działał na terenie Stanisławowa w tajnych organizacjach: Związek Strzelecki, Towarzystwo Młodzieży Polskiej, Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” i Towarzystwo „Odrodzenie”.
Jesienią 1911 wcielony został do armii austro-węgierskiej i przydzielony do 1. batalionu 90 pułku piechoty, detaszowanego w Sarajewie. W batalionie tym pełnił służbę czynną do wybuchu I wojny światowej oraz w jej trakcie. Podczas działań wojennych walczył na frontach: serbskim, czarnogórskim, rumuńskim i włoskim. Jako zastępca oficera – chorąży (na stopień ten został awansowany w 1917 ) dowodził oddziałem karabinów maszynowych. Po powrocie znad Piawy (front włoski) wstąpił 22 listopada 1918 w Jarosławiu, jako ochotnik, do 9 pułku piechoty, przemianowanego wkrótce na 14 pułk piechoty.
W szeregach 14 pułku piechoty brał udział w wojnach polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. Początkowo dowodził plutonem karabinów maszynowych, a następnie plutonem technicznym. Szczególną odwagą odznaczył się podczas walk z Ukraińcami w trakcie ofensywy w Małopolsce Wschodniej, kiedy to dowodził plutonem w kompanii technicznej 14 pp (dowódcą kompanii był por. Otton Czuruk).
W dniu 8 lipca 1919 z ośmioma strzelcami ze swego plutonu zgłosili się ochotniczo do wykonania rozkazu dowódcy 4 Dywizji Piechoty, nakazującego przedarcie się pod osłoną nocy przez linie nieprzyjacielskie i wysadzenie w okolicach wsi Dżuryn toru kolejowego oraz unieruchomienie wrogiego pociągu pancernego. Chorąży Zarębski ze swoim patrolem przedostali się pod Dżuryn i wytrwali w ulewnym deszczu kilka godzin na wybranym do zasadzki stanowisku. Po pojawieniu się nieprzyjacielskiego pociągu pancernego w ostatniej chwili wysadzili tor, po czym śmiałym wypadem zmusili wroga do wycofania się i porzucenia pociągu, udaremniając tym samym jego zniszczenie. Zdobyta pancerka została odesłana na tyły. Wykonana przez chor. Zarębskiego i jego patrol akcja miała istotne znaczenie dla sytuacji ofensywnej, gdyż zdobyty pociąg dostarczał amunicję i żywność wojskom Ukraińskim. Czyn ten został podkreślony w komunikacie Dowództwa Frontu Wschodniego i przyniósł w okresie późniejszym chor. Zarębskiemu order Virtuti Militari.
Mocą rozkazu wydanego 9 września 1920 przez Ministra Spraw Wojskowych, gen. por. Kazimierza Sosnkowskiego, został zatwierdzony (jako zastępca oficera byłej armii zaborczej) w stopniu chorążego w piechocie. Za wspomniane zdobycie pociągu pancernego chorąży Jan Zarębski z 14 pułku piechoty 4 Dywizji Piechoty odznaczony został, dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego z 18 kwietnia 1921, Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari. Za męstwo wykazane w walkach wojen lat 1918–1920 uhonorowano go również w 1921 Krzyżem Walecznych.
W okresie międzywojennym pełnił zawodową służbę wojskową w 14 pułku piechoty dyslokowanym do Włocławka. Początkowo na stanowiskach dowódcy plutonu pionierów i oficera administracji koszar, piastował również funkcje przypisane do etatów oficerskich: młodszego oficera kompanii i oficera materiałowego pułku (od 1925) – w kwatermistrzostwie pułku. W I połowie lat 30-tych piastował funkcję zastępcy oficera materiałowego pułku, którym pozostawał wówczas kpt. Józef Tkaczyk. W początkach września 1934 objął stanowisko zastępcy oficera mobilizacyjnego pułku, którym był w tym czasie kpt. Jan Fleischmann. Jan Zarębski wykazywał się dobrą znajomością języków niemieckiego i włoskiego. Pozostawał zadeklarowanym zwolennikiem polityki Józefa Piłsudskiego. W marcu 1938 wszedł w skład specjalnej pułkowej komisji, która miała zająć się przygotowaniem jednodniówki z okazji zbliżającej się dwudziestej rocznicy powstania 14 pułku piechoty (w skład tej komisji weszli również: mjr Piotr Kunda, kpt. Józef Rodzeń, por. Władysław Wyczółkowski, chor. Stanisław Kopf i ks. proboszcz Franciszek Juszczyk).
Podczas służby we włocławskim pułku zaangażowany był w działalność Kujawskiego Klubu Sportowego, Polskiego Białego Krzyża, Rodziny Wojskowej oraz Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej.
Pod koniec lipca 1939 przeniesiono go na stanowisko szefa batalionu Obrony Narodowej „Jabłonowo” (według części źródeł został szefem kancelarii tego batalionu). Uczestniczył w kampanii wrześniowej, a po jej zakończeniu powrócił do Włocławka. Przystąpił do działalności konspiracyjnej, pracując jednocześnie w latach 1940–1944 jako buchalter w Ciechocinku (według części dokumentów pracował jako księgowy w jednej z toruńskich fabryk).
Na przełomie października i listopada 1939 został kierownikiem włocławskiej grupy wchodzącej w skład pionu wojskowego organizacji konspiracyjnej „Grunwald”. Przyjął wówczas pseudonim „Stanisław”. Jego zastępcą został st. sierż. 14 pułku piechoty Kazimierz Domeradzki (ps. „Sztywny” i „Żbik”), a w skład grupy weszło wielu podoficerów zawodowych tegoż pułku (między innymi: chor. Aleksander Sidor, sierż. Władysław Winiarski, sierż. Kazimierz Wachowiak, sierż. Józef Gulin, plut. Wincenty Gołębiewski, plut. Stanisław Lewandowski i plut. Wojciech Chojnacki). W grudniu 1939 chor. Zarębski utworzył przy komendzie „Grunwaldu” komórkę odpowiedzialną za szkolenie harcerzy w zakresie techniki wojskowej. W skład tej komórki weszli: chor. Aleksander Sidor, sierż. Władysław Winiarski, plut. Wincenty Gołębiewski i plut. Stanisław Lewandowski. W połowie 1940 doszło do rozłamu w „Grunwaldzie”, w wyniku którego Zarębski, Domeradzki i ich zwolennicy przeszli do Bojowej Organizacji Ludowej (BOL), której włocławskie struktury zostały wkrótce przez ich grupę zdominowane. Niedługo potem Jan Zarębski objął stanowisko komendanta włocławskiego rejonu BOL, a jego zastępcą został Kazimierz Domeradzki. Siedzibę sztabu rejonu tej organizacji zorganizowano wówczas w mieszkaniu Zarębskich przy ulicy Biskupiej 11 we Włocławku (w początkowym okupacji rodzina Zarębskich mieszkała przy ulicy Litewskiej 12 we Włocławku). Chor. Zarębski działał również w Polskiej Armii Powstania (PAP), stojąc do połowy 1943 na czele komendy włocławskiego rejonu tej organizacji (stanowisko jego zastępcy piastował st. sierż. K. Domeradzki). Obaj zostali awansowani przez dowódcę Polskiej Armia Powstania, Edwarda Słowikowskiego pseudonim „Biały Grot”, do rangi majora. W połowie 1943 grupa Zarębskiego opuściła struktury Polskiej Armii Powstania.
W sierpniu 1943 ukształtował się we Włocławku (po scaleniu Bojowej Organizacji Ludowej z Armią Krajową) zalążek sztabu komendy Inspektoratu Rejonowego Włocławek AK, w którym odpowiedzialnym za sprawy wojskowe uczyniono chor. Jana Zarębskiego ps. „Stanisław” (został on wówczas prawdopodobnie również komendantem Rejonu Włocławek AK). Odpowiedzialnym za szkolenie wojskowe uczyniono st. sierż. Kazimierza Domeradzkiego ps. „Żbik”. Na wniosek mjr. Floriana Sokołowskiego ps. „Wandalin” obaj zostali mianowani do stopnia porucznika czasu wojny. W kadrze Rejonu Włocławek AK znaleźli się również podoficerowie zawodowi związani z 14 pp: sierż. Antoni Jakubas, sierż. Stanisław Marynowicz, sierż. Władysław Winiarski, sierż. Kazimierz Wachowiak, sierż. Józef Gulin (oficer do spraw uzbrojenia – zbrojmistrz), plut. Wincenty Gołębiewski, plut. Stanisław Lewandowski i plut. Wojciech Chojnacki. Jan Zarębski został również członkiem sztabu Obwodu Włocławek AK. Od sierpnia 1943 siedzibą sztabu Rejonu było mieszkanie Jana i Zofii Zarębskich przy ulicy Biskupiej 11. Punkty kontaktowe na terenie miasta i system łączności zorganizował por. cz. w. Kazimierz Domeradzki. Zdekonspirowany Obwód Włocławek AK został rozbity aresztowaniami Gestapo, których apogeum miało miejsce w dniach 5 i 6 czerwca 1944. Zatrzymano wówczas wielu członków komend poszczególnych rejonów i placówek.
Jana Zarębskiego aresztowano 6 czerwca 1944 (jego zastępca, Kazimierz Domeradzki, uniknął aresztowania) i osadzono we włocławskim więzieniu Gestapo, a następnie przetransportowano do więzienia w Radogoszczu. Od lipca 1944 do 4 lutego 1945 przebywał w obozie koncentracyjnym Gross-Rosen (pracował tam w warsztacie krawieckim), a potem w obozie Mittelbau-Dora. Ostatni list z obozu do rodziny wysłał 5 stycznia 1945. Ciężko chory, w stanie beznadziejnym, przewieziony został 11 maja 1945 do szpitala w Bergen-Belsen. Zmarł z wycieńczenia po wyzwoleniu tego obozu. Postanowieniem Sądu Grodzkiego we Włocławku z 28 marca 1947 roku dzień jego śmierci ustalono na 15 maja 1945.
Chorąży Jan Zarębski odznaczony był:
- Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari Nr 2376
- Krzyżem Walecznych
- Brązowym Krzyżem Zasługi
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Państwową Odznaką Sportową
Jerzy Zarębski (syn Jana Zarębskiego).
Jerzy Zarębski – archiwum Andrzeja Świątkiewicza
Urodził się 26 września 1922 we Włocławku, w latach 1929-1934 uczył się w szkole powszechnej we włocławskim Gimnazjum im. ks. Jana Długosza. Następnie pobierał naukę w Gimnazjum Ziemi Kujawskiej, w którym do wybuchu wojny ukończył cztery klasy. Zaangażowany w działalność harcerską, we wrześniu 1939 należał do Harcerskiego Pogotowia Wojennego. Od końca września tr. zatrudniony przez wujka przy przewozie towarów i węgla, następnie pracował jako goniec w niemieckiej administracji miasta Włocławka – w referacie meldunkowym (ewidencji ludności). Członek ruchu oporu – w latach 1940-1942 pełnił funkcję łącznika komendanta włocławskiego rejonu Bojowej Organizacji Ludowej. W styczniu 1942 zaprzysiężono go do Placówki Włocławek Ekspozytury „Zachód” Oddziału II (Wywiadowczego) Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy. Do jego zadań należało zbieranie informacji wojskowych, w tym o jednostkach stacjonujących w mieście, przemyśle produkującym na rzecz armii, nastrojach społecznych i niemieckich osadnikach na terenie Włocławka. Aresztowany przez Gestapo 11 maja 1942, po przesłuchaniu we Włocławku został wywieziony do berlińskiego więzienia Moabit (nr więzienny 1469). Osądzony w dniu 30 października 1942 przez Wojskowy Sąd Wojenny Rzeszy i skazany, wraz z wcześniej aresztowanymi czterema kolegami z placówki włocławskiej, na karę śmierci. W początkach listopada 1942 ojcu udało się dotrzeć do więzienia w Berlinie, gdzie spotkał się z synem i bezskutecznie prosił o darowanie mu życia. Pomimo wniesionej apelacji wyrok został podtrzymany w dniu 16 grudnia 1942. Jerzy Zarębski został przewieziony 3 stycznia 1943 do więzienia w Brandenburgu, gdzie 9 stycznia zgilotynowano go. Po wojnie matka, poprzez Międzynarodowy Czerwony Krzyż, sprowadziła prochy syna i we wrześniu 1947 pochowała je uroczyście na włocławskim cmentarzu. Jerzy Zarębski spoczywa na cmentarzu komunalnym we Włocławku, w grobie rodziny Lewandowskich – sektor: 35, rząd: 10, grób: 279.
Anna Zarębska (córka Jana Zarębskiego).
Urodziła się 13 maja 1924 we Włocławku. Kształciła się we włocławskim gimnazjum, jej edukację przerwał wybuch II wojny światowej. W czasie okupacji działała w ruchu oporu pod pseudonimem „Krystyna”. Należała do Tajnej Organizacji Polskiej (TOP), Ruchu Miecz i Pług oraz (od 1943) do Armii Krajowej. Pracowała w tym okresie w jednej z aptek. Po wojnie zdała egzamin maturalny. W 1949 poślubiła Włodzimierza Świątkiewicza. Rozpoczęła studia farmaceutyczne na Akademii Medycznej w Poznaniu, które zmuszona była przerwać z powodu narodzin dzieci. Razem z rodziną mieszkali w powiecie szamotulskim, a potem powiecie słupskim, gdzie jej mąż otrzymywał nakazy pracy. W 1960 przeprowadzili się do Koszalina, w latach późniejszych ukończyła farmację na Akademii Medycznej w Gdańsku. Do przejścia na emeryturę pracowała w Koszalinie jako kierowniczka aptek. Jej mąż przeszedł na emeryturę jako profesor Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie. Ze związku Anny i Włodzimierza narodzili się synowie: Andrzej (ur. 1951) i Wojciech (ur. 1955). Dwie córki, Wanda i Zofia, zmarły w dzieciństwie. Anna Świątkiewicz z domu Zarębska zmarła 21 listopada 2000 w Koszalinie i pochowana została na tamtejszym cmentarzu komunalnym.
