Urodził się 29 stycznia 1894 w Olkuszu jako syn Brunona i Konstancji Konstantynowicz. Od 1906 kształcił się w Gimnazjum Państwowym w Łucku. W tym też okresie przystąpił do nielegalnych polskich organizacji niepodległościowych i samokształceniowych. Jako delegat tychże organizacji wziął udział (w 1912 w Kijowie) w powszechnym zjeździe delegatów polskich uczniowskich organizacji samokształceniowych z obszaru Wołynia, Podola i Ukrainy. W latach 1913-1914 na stanowisku kierowniczym w Uczniowskiej Korporacji Polskiej w Łucku. Po zdaniu matury rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego.
W maju 1915 powołano go do armii carskiej, w której ukończył szkołę oficerską. 1 września 1915 został promowany na stopień chorążego. Do kwietnia 1917 na froncie, uczestnik walk z wojskami niemieckimi i austro-węgierskimi. W tym okresie czynił starania o przeniesienie do polskich formacji wojskowych walczących u boku Rosji. W kwietniu 1917 przydzielony do 1 Pułku Strzelców Polskich, dowodzonego przez płk. Lucjana Żeligowskiego. Od maja do lipca 1917 brał czynny udział w walkach Dywizji Strzelców Polskich. Uczestnik bitew z Niemcami i Austriakami pod Husiatynem, Kuropatnikami, Baranówką i Czabarówką. Wyróżnił się podczas walk pod Czabarówką, kiedy to dowodząc 10. kompanią 1 Pułku Strzelców Polskich utrzymał swoje stanowiska, mimo strat sięgających 30% stanu kompanii. Następnie, już w strukturach 1 Dywizji Strzelców Polskich I Korpusu Polskiego, walczył z bolszewikami, nadal dowodząc kompanią w 1 Pułku Strzelców Polskich. W czerwcu 1918 po rozbrojeniu I Korpusu Polskiego internowany przez Niemców w Poniemoniu na Litwie Kowieńskiej. Zwolniony z obozu internowania, od 1 lipca do początkowych dni listopada 1918 przebywał w miejscowości Komary w powiecie wołkowyskim, będąc inwigilowanym przez władze niemieckie. W listopadzie 1918 przedarł się do Białegostoku, gdzie skupił wokół siebie byłych wojskowych z I Korpusu Polskiego.
Nawiązał kontakt z miejscowymi organizacjami niepodległościowymi, uczestniczył w rozbrajaniu okupantów na terenie województwa białostockiego oraz w zajęciu stacji kolejowej Białystok i innych obiektów kolejowych. W połowie trzeciej dekady listopada 1918 podporządkował się miejscowemu komendantowi Polskiej Organizacji Wojskowej i wziął udział w akcji opanowania białostockich składów broni i amunicji, co przyczyniło się do liczebnego rozrostu miejscowych oddziałów POW i poprawy stanu ich uzbrojenia. 28 listopada 1918 wyjechał z Białegostoku.
Do odrodzonego Wojska Polskiego wstąpił 1 grudnia 1918 jako oficer. Z dniem 8 grudnia tr. został na mocy rozkazu Szefa Sztabu Generalnego (gen. dyw. Stanisława Szeptyckiego) przydzielony do Piotrkowskiego Okręgowego pułku piechoty. W tym samym miesiącu został powołany na dowódcę 10. kompanii strzeleckiej w tworzonym (na bazie Piotrkowskiego Okręgowego pp) 26 pułku piechoty. Równocześnie pełnił obowiązki dowódcy III batalionu 26 pp. W szeregach tegoż pułku wziął udział w wojnie polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej. W działaniach wojennych uczestniczył do sierpnia 1920, zajmując stanowiska: dowódcy kompanii, dowódcy batalionu i kierownika ekspozytury Oddziału II Sztabu Generalnego. 23 czerwca 1920 por. Włodzimierz Brayczewski dowodzący 10. kompanią 26 pp otrzymał rozkaz z dowództwa III batalionu swego pułku zajęcia i utrzymania wysuniętej pozycji w lesie na wschód od stacji kolejowej Rudnia-Radowelśka. Następnego dnia o godz. 1.00 w nocy bolszewicki 224 pułk piechoty wsparty baterią dział zaatakował pozycje 10. kompanii. Porucznik Brayczewski konno objeżdżał zagrożone placówki i mimo niekorzystnego położenia utrzymał swe pozycje, a o godzinie 4.00 po otrzymaniu wzmocnienia w postaci plutonu z rezerwowej 5. kompanii, siłami 3 plutonów wykonał kontratak. Podczas niego zdobył trzy karabiny maszynowe i zadał wrogowi duże straty, zmuszając go do panicznej ucieczki. Z przechwyconego później nieprzyjacielskiego raportu wynikało, że 224 pułk piechoty został kompletnie rozbity, a swoją bezładną ucieczką zdemoralizował również stojący za nim w rezerwie kolejny pułk bolszewicki. W sierpniu 1920 por. Brayczewski został ciężko ranny w goleń i skierowany do szpitala. Dekretem Naczelnego Wodza z 28 lutego 1921 został odznaczony, za męstwo wykazane w walce pod Rudnią-Radowelśką, Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.
7 września 1920 dowódca Okręgu Generalnego „Kielce” zezwolił por. Brayczewskiemu na zawarcie małżeństwa z Zofią Grzębówną. W tym czasie pełnił już służbę w baonie zapasowym 26 pp w Radomsku. Mocą rozkazu wydanego 4 grudnia 1920 przez ministra spraw wojskowych (gen. por. Kazimierza Sosnkowskiego), porucznik piechoty Włodzimierz Brayczewski został formalnie przeniesiony z byłego Piotrkowskiego Okręgowego Pułku Piechoty do batalionu zapasowego 26 pułku piechoty.
Na etacie lwowskiego 26 pułku piechoty znajdował się do końca 1929, będąc w tym okresie kilkukrotnie oddelegowywanym. Na dzień 1 czerwca 1921 pełnił (nadal w randze porucznika) służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kielce”. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 512. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1923 pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu, pozostając na ten czas oficerem nadetatowym 26 pp. W 1924 przeszedł pięciomiesięczne szkolenie na 8. kursie doskonalenia młodszych oficerów piechoty w Chełmnie.
W 1924 otrzymał działkę o powierzchni ponad 15 hektarów w majątku Kaledicze (na terenie dawnej Ordynacji Roskiej w powiecie wołkowyskim), stając się tym samym osadnikiem wojskowym. Działką tą w początkowym okresie gospodarował jego kuzyn. Rozporządzeniem Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego z 1 grudnia 1924 został awansowany do stopnia majora, ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 155. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Na dni 29 i 30 maja oraz 2 czerwca 1925 powołany został do zdawania egzaminu wstępnego do Wyższej Szkoły Wojennej na kurs normalny 1925/27.
Z dniem 1 sierpnia 1925 zatwierdzony został na stanowisku dowódcy kompanii szkolnej podchorążych rezerwy w Batalionie Szkolnym Piechoty Okręgu Korpusu Nr VI. Rozporządzeniem Ministra Spraw Wojskowych opublikowanym 20 września 1926 wyznaczono go na stanowisko dowódcy Batalionu Szkolnego Piechoty Nr 6, z pozostawieniem w korpusie oficerów piechoty jako nadetatowego oficera 26 pp. Marszałek Józef Piłsudski zarządzeniem ogłoszonym 23 grudnia 1927 przeniósł mjr. Brayczewskiego do kadry oficerów piechoty, z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku. W 1928 nadal służył w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 6 w Zaleszczykach (był to dawny Batalion Szkolny Piechoty Nr 6 po kolejnej zmianie nazwy), zajmując w tym czasie 137. lokatę wśród majorów piechoty ze swego starszeństwa.
Po ukończeniu kursu próbnego i odbyciu przewidzianego stażu liniowego został przyjęty do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza 2 letniego kursu 1929/31 (X Kurs Normalny). Z dniem 1 września 1931, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko wykładowcy (był między innymi asystentem nauczania na I roczniku przedmiotu „służba sztabów”). Za ten okres służby był pozytywnie opiniowany przez komendanta WSWoj. gen. bryg. Tadeusza Kutrzebę. Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych ogłoszonym 7 czerwca 1934 został przeniesiony z WSWoj. do 32 pułku piechoty z Modlina, na stanowisko dowódcy III batalionu – detaszowanego w Działdowie. 27 czerwca 1935 Prezydent RP awansował Włodzimierza Brayczewskiego na stopień podpułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 15 września 1935 został przeniesiony z 32 pułku piechoty i skierowany ponownie do Wyższej Szkoły Wojennej, w której wykładał operacyjną służbę sztabów. W marcu 1939 piastował stanowisko kierownika przedmiotu „służba sztabów” na II kursie doskonalącym dla oficerów dyplomowanych przy WSWoj. (kurs 1938-1939). W lipcu 1939 objął dowództwo 14 pułku piechoty z Włocławka.
Na czele 14 pułku piechoty walczył w kampanii wrześniowej. Dowodził pułkiem podczas walk w okolicach Grudziądza (bitwy pod Mełnem i Grutą) i w czasie odwrotu przez Wisłę na południowy wschód. 11 września 1939 podczas bitwy nad Bzurą, prowadząc natarcie na folwark Przesławice, został ranny w nogę poniżej kolana. Natarcie to stanowiło fragment zwycięskiej walki 14 pułku piechoty o dwór Walewice. Początkowo pozostawał przy pułku (został najpierw przetransportowany na taczance od ckm do szpitala polowego w majątku Sobota), lecz wskutek pogarszającego się stanu zdrowia został przewieziony do sochaczewskiego szpitala.
Po kapitulacji Warszawy wstąpił w szeregi Służby Zwycięstwu Polski (ps. „Pejcz”), w której przewidywany był na komendanta obszaru nr I Warszawa, lecz już 7 listopada 1939 został aresztowany przez władze okupanta. Trafił do niemieckiej niewoli, którą przebył w oflagach: II C Woldenberg, VII A Murnau i IX C Molsdorf. W oflagu II C Woldenberg w lipcu 1940 rozpoczęła się tajna praca wojskowa, a inicjatorem powstającego ruchu oporu był płk Ignacy Misiąg, ówczesny Najstarszy Obozu. Został on również pierwszym konspiracyjnym dowódcą ruchu oporu, w którym ważną rolę odgrywali szefowie sztabu konspiracyjnego dowódcy. Pierwszym z nich był ppłk dypl. Jan Ciałowicz, a jego następcą na tym stanowisku został ppłk dypl. Włodzimierz Brayczewski, który funkcję tę pełnił do początków 1945, podlegając obozowemu komendantowi ruchu oporu – gen. bryg. Janowi Chmurowiczowi.
Po uwolnieniu z niewoli wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych. Początkowo pozostawał w dyspozycji Ekspozytury Oddziału Personalnego Sztabu Naczelnego Wodza, a z dniem 24 lipca 1945 został przeniesiony do II Korpusu. Przyjęty do służby czynnej z dniem 29 lipca 1945 i przydzielony do Sekcji Oficerów Łączności II Korpusu (Rozkaz Pers. II Korpusu Nr 137/45 z 7 sierpnia 1945). Z dniem 2 października 1945 przeniesiono go do Dowództwa II Korpusu – na stanowisko I zastępcy kwatermistrza. Na dzień 31 sierpnia 1946 pełnił funkcję II zastępcy kwatermistrza II Korpusu Polskiego. Następnie wyznaczony na stanowisko pełniącego obowiązki zastępcy dowódcy Grupy Brygadowej Nr 2. Po zdemobilizowaniu ppłk dypl. Włodzimierz Brayczewski zamieszkał w Anglii i wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Zmarł 12 maja 1947 w Northwich i pochowany został na tamtejszym cmentarzu Northwich Cemetery Cheshire (znajdującym się w dzielnicy Witton). Symboliczny grób ppłk. Brayczewskiego znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (na płycie nagrobnej podano, iż posiadał stopień pułkownika dyplomowanego Wojska Polskiego).
Kliknij link: Grób Włodzimierza Brayczewskiego na cmentarzu Northwich Cemetery Cheshire.
Włodzimierz Brayczewski był żonaty z Zofią Ferdynandą Grzębo (ur. 1901, zm. 15 listopada 1967). Z ich związku narodziło się dwóch synów: Witold Jerzy (ur. 17 września 1927 w Zaleszczykach, zm. 4 czerwca 1993 w Warszawie) – po wojnie powrócił z Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie do Polski oraz Bohdan (ur. 19 czerwca 1932 w Warszawie, zm. 15 lipca 1999 we Francji).
Podpułkownik Włodzimierz Brayczewski odznaczony był:
- Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 528 (1921)
- Krzyżem Niepodległości (1933)
- Złotym Krzyżem Zasługi (1928)
- Odznaką za Rany i Kontuzje (jednokrotnie ranny)
- Medalem Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
