Urodził się 11 lipca 1896 w Przydziejsku na Łotwie (część dokumentów podaje, że Jan Łobza urodził się w Wilnie lub w Bałkunach). Był synem Aleksandra (zawiadowcy kolejowego) i Praksedy Malinowskiej. Jan miał starszego brata i dwie starsze siostry. Do 10 roku życia pozostawał przy rodzicach, kończąc w tym czasie szkołę powszechna w Dyneburgu. W wieku 12 lat zmarł mu ojciec, a matka przeniosła się z dziećmi na dwumorgowe gospodarstwo. Jako samotna wdowa nie mogła zapewnić wszystkim dzieciom utrzymania, wysłała więc Jana na wychowanie do swego brata mieszkającego w Wilnie. Ten postanowił go kształcić i jesienią 1908, po zdaniu egzaminów wstępnych, Jan Łobza został przyjęty do pierwszej klasy Szkoły Handlowej w Wilnie. Od czwartej klasy zarabiał na swoje utrzymanie i dalsze kształcenie udzielając korepetycji. Szkołę Handlową ukończył zdając w 1916 egzamin maturalny (wg niektórych źródeł egzamin maturalny zdał w maju 1915, po czym wyjechał, w związku z działaniami wojennymi, do matki – gdzie pomagał jej na gospodarstwie, do czasu powołania do armii carskiej).
1 maja 1916 powołany do armii rosyjskiej i jako szeregowy z cenzusem skierowany do szkoły oficerskiej w Połtawie, gdzie otrzymał tytuł podchorążego. W dniu 1 września 1916 mianowany chorążym i przydzielony do 330 pułku piechoty. W szeregach tego pułku, jako młodszy oficer, służył na froncie do 20 listopada 1917, kiedy to został zdemobilizowany. Mianowany na stopień podporucznika w lipcu 1917.
Po zdemobilizowaniu powrócił do matki, aby pomagać jej w prowadzeniu gospodarstwa. Po kilku miesiącach wyjechał do Wilna w poszukiwaniu pracy. Do końca 1918 zatrudniony w wileńskim magistracie jako kancelista. 6 stycznia 1919 wstąpił ochotniczo do Samoobrony Wileńskiej i uczestniczył w walkach z Niemcami, w toku których wycofał się ze swą jednostką na teren Polski. W dniu 1 lutego 1919 po przybyciu do Ostrowi Mazowieckiej został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do 24 pułku piechoty.
Do sierpnia 1920 uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, na stanowisku dowódcy kompanii ckm, po czym w ramach wyrównywania stanów pułków został przeniesiony z 24 pp do 81 pułku piechoty. Dekretem Naczelnego Wodza z 28 lutego 1921 został zatwierdzony w stopniu porucznika w piechocie – z dniem 1 kwietnia 1920. Na dzień 1 czerwca 1921 nadal służył w 81 pułku Strzelców Grodzieńskich. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1162. lokatą w korpusie oficerów piechoty.
Na podstawie rozporządzenia Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego z 1 grudnia 1924 został awansowany do stopnia kapitana, ze starszeństwem od dnia 15 sierpnia 1924 i 464. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 21 września 1926 przeniesiony służbowo na VIII. normalny 3 miesięczny kurs do Centralnej Szkoły Strzelniczej w Toruniu. Do października 1932 pozostawał oficerem 81 pułku Strzelców Grodzieńskich, w którym dowodził kompanią. W roku 1930 zajmował 1101. lokatę łączną wśród kapitanów korpusu piechoty (była to jednocześnie 398. lokata w starszeństwie).
Dalszy etap kariery wojskowej kapitana Jana Łobzy to służba w Korpusie Ochrony Pogranicza, do którego został przeniesiony zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych opublikowanym w dniu 9 grudnia 1932. Początkowo oddany do dyspozycji Szefa Oddziału Służby Granicznej Dowództwa KOP (służbę tam pełnił w okresie od 7 do 23 listopada 1932), następnie przydzielony do placówki wywiadowczej KOP Nr 2 (okres od 24 listopada 1932 do 12 lutego 1934). Kolejnym jego przydziałem był batalion KOP „Żytyń”. Rozkazem dziennym Nr 43 z dnia 2 maja 1935 kpt. Jan Łobza wyznaczony został dowódcą batalionowych uroczystości związanych z obchodami rocznicy uchwalenia konstytucji 3 maja.
W dniach od 16 do 18 maja 1935 brał udział, jako członek delegacji batalionu KOP „Żytyń”, w uroczystościach pogrzebowych Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego. Rozkazem dowódcy KOP z 8 stycznia 1936 został przeniesiony (w korpusie oficerów piechoty) do batalionu KOP „Hoszcza”, z terminem stawienia się w nowym miejscu służby wyznaczonym na 22 stycznia 1936. Z dniem 23 stycznia 1936 został mianowany dowódcą 2. kompanii granicznej „Korzec”.
Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z 18 marca 1936 został awansowany do rangi majora, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 35. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 20 kwietnia 1936 objął funkcję zastępcy dowódcy batalionu „Hoszcza” (pełnił wówczas również czasowo funkcję dowódcy kompanii). We wrześniu 1936 wyznaczono go przewodniczącym komisji do przyznawania odznak pamiątkowych KOP dla szeregowych. W okresie od 14 do 30 kwietnia 1937 przebywał na kursie w Centralnej Szkole Podoficerów KOP w Osowcu. Z kolei w dniach od 5 do 9 maja 1937 przebywał w Poznaniu, na zjeździe delegatów Ligi Morskiej i Kolonialnej. Rozkazem Ministerstwa Spraw Wojskowych – Biura Personalnego z 11 kwietnia 1938 przeniesiony został do 14 pułku piechoty, z jednoczesnym wyznaczeniem na stanowisko dowódcy batalionu. Odejście z batalionu „Hoszcza” mjr Łobza zameldował w dniu 8 maja 1938.
We włocławskim 14 pułku piechoty wyznaczono go na stanowisko dowódcy II batalionu, które objął z dniem 14 maja 1938. Na dzień 23 marca 1939 zajmował 30. lokatę wśród majorów piechoty w swoim starszeństwie. Dowódcą II batalionu 14 pp pozostawał zarówno w okresie mobilizacji, jak i podczas walk kampanii wrześniowej.
Archiwum Mariana Ropejko.
26 sierpnia 1939 wyruszył z Włocławka, prowadząc 14 pułk piechoty do miejsca koncentracji w pobliżu Wąbrzeźna. Na czele swego batalionu walczył w kampanii wrześniowej, dowodząc nim podczas bitew w okolicach Grudziądza (w dniach 2-3 września, podczas odwrotu spod Mełna, mjr Łobza odłączył od swego batalionu, a 4 września ponownie objął dowodzenie nad nim) i w trakcie odwrotu za Wisłę. Walczył w bitwie nad Bzurą, w której dowodzony przez niego batalion zdobył 11 września folwark Przesławice. W tym też dniu mjr Łobza, z powodu zranienia dowódcy 14 pułku piechoty ppłk. Włodzimierza Brayczewskiego, objął na cztery godziny dowództwo nad pułkiem. Dowodził swym batalionem podczas walk o Sapy i Strzebieszewo, w których batalion poniósł ciężkie straty od ognia z broni maszynowej. W godzinach rannych 13 września, jako najstarszy oficer, przejął dowodzenie pułkiem. 18 września major Łobza poprowadził jedno z ostatnich natarć, idąc na czele około 150 żołnierzy i oficerów do ataku o przeprawę przez Bzurę pod Starymi Budami. Po tym ataku żołnierze pułku ulegli rozproszeniu, a ich 30 osobowa grupa pod dowództwem mjr Łobzy w nocy z 20 na 21 września przeprawiła się przez Bzurę. Na drugim brzegu rzeki major Łobza razem ze swoimi żołnierzami dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w niej w obozach Sochaczew i Skierniewice oraz w oflagach: IV A Hohnstein, IV C Colditz, II A Prenzlau, II E Neubrandenburg, II D Gross-Born i X A Sandbostel. Wyzwolony 29 kwietnia 1945 przez wojska brytyjskie, przebywał następnie w polskim obozie w Delmenhorst. Leczył się na ischias, a po zakończeniu leczenia wyjechał 4 marca 1946 z transportem do Polski.
Po powrocie do Polski zarejestrował się w dniu 15 marca 1946 w Rejonowej Komendzie Uzupełnień w Ostrowcu Świętokrzyskim i zgłosił chęć służby w Ludowym Wojsku Polskim. Wraz z żoną mieszkał wówczas w Cukrowni Częstocice. Zmarł 30 lipca 1975 i pochowany został na cmentarzu wojskowym pw. św. Jerzego przy ul. Wojska Polskiego 149 w Łodzi (kwatera: C, rząd: V, grób: 5).
W dniu 7 lutego 1923 zawarł w Częstocicach (parafia Szewna) związek małżeński z Janiną Eugenią Kaszubską, córką Huberta i Karoliny Cyrańskiej (ur. 1 maja 1901 w Częstocicach, zm. 28 czerwca 1993 w Starogardzie Gdańskim).
Major Jan Łobza odznaczony był:
- Krzyżem Walecznych
- Srebrnym Krzyżem Zasługi (1928)
- Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej (1926)
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę
- Odznaką pamiątkową Korpusu Ochrony Pogranicza (1935)
- Odznaką 81 Pułku Strzelców Grodzieńskich
