Urodził się 26 kwietnia 1900 w Rudołowicach (powiat Jarosław) jako syn Pawła i Marii z Drzymałów. Jego rodzeństwem byli: Rozalia (ur. 13 sierpnia 1881), Katarzyna (ur. 21 października 1897, zm. 28 czerwca 1902) i Ludwik (ur. 14 października 1904). Od 1907 uczęszczał do szkoły powszechnej w Rudołowicach, kończąc w niej cztery oddziały (klasy). Następnie pozostawał przy rodzicach do 1918, w którym to roku został wcielony do armii austro-węgierskiej.
Stawił się w Radymnie, w 4. batalionie strzelców polowych, a po przejściu szkolenia rekruckiego został skierowany na front włoski, na którym przebywał do zakończenia I wojny światowej. Do rodzinnej miejscowości powrócił 28 listopada 1918.
6 grudnia 1918 wstąpił ochotniczo do 1 pułku Ziemi Jarosławskiej (przemianowanego wkrótce na 14 pułk piechoty) i otrzymał przydział do kompanii karabinów maszynowych. Dwa dni później skierowano go na placówkę ochraniającą jeden z mostów na Sanie. Uczestniczył w starciach z Ukraińcami pod Nową Groblą, Lubaczowem, Horyńcem i Niemirowem. Powrócił do Jarosławia gdzie przydzielono go do plutonu karabinów maszynowych w 5. kompanii strzeleckiej II batalionu 14 pułku piechoty (plutonem k.m. dowodził wówczas por. Jan Pawłowski). Ponownie wyruszył na wojnę z Ukrainą, na której przebywał do jej zakończenia. Potem wraz z 14 pułkiem piechoty uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej (na froncie wołyńskim).
W okresie Dwudziestolecia kontynuował swą służbę w Wojsku Polskim – jako podoficer zawodowy w 14 pułku piechoty, dyslokowanym w maju 1921 do Włocławka. Na dzień 23 listopada 1924 odnotowany został w stopniu plutonowego. Następnie awansował do rangi sierżanta, w którym to stopniu został odnotowany 18 września 1928.
W dniu 31 sierpnia 1921 we włocławskim kościele parafialnym pw. św. Jana zawarł związek małżeński z Zofią Górecką (ur. 12 sierpnia 1899 w Wielgiem, zm. 2 czerwca 1986 w Sterdyniu), córką Teodora i Franciszki Biedrzyckiej. Z tego związku narodziły się dzieci: Czesław (ur. 23 marca 1922 we Włocławku, zm. 23 listopada 2006), Kazimiera Longina zamężna Tara (ur. 28 października 1924 we Włocławku, zm. 18 lutego 2002 w Mielcu) – jej ojcem chrzestnym został plutonowy 14 pp Bronisław Malinowski, Jadwiga Hermenegilda zamężna Gawrysiuk (ur. 19 września 1928 we Włocławku, zm. 13 października 2016 w Warszawie) – jej ojcem chrzestnym został sierżant 14 pp Feliks Janecki, Mirosław Kazimierz (ur. 8 czerwca 1930 we Włocławku, zm. 9 lipca 1978) – jego ojcem chrzestnym został sierżant 14 pp Józef Werner i Jerzy Jan (ur. 1 września 1939, zm. 18 listopada 2016 w Warszawie).
Rozkazem organizacyjnym Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z dnia 16 września 1930 sierżant Jan Płonka przydzielony został na stanowisko instruktora w plutonie artylerii piechoty (dowódcą plutonu był w tym okresie por. Józef Rodzeń). Przydziały służbowe do plutonu artylerii piechoty otrzymywał również na mocy rozkazów organizacyjnych Nr 1 z 1 kwietnia 1932 i Nr 3 z dnia 1 września 1933. W dniu 5 listopada 1935 odrzucono jego wniosek o nadanie Medalu Niepodległości.
Według rodzinnych przekazów po śmierci marszałka Józefa Piłsudskiego Jan Płonka wystąpił z wojska. Za otrzymaną odprawę kupił i prowadził (w latach 1935-1939) sklep w Krakowie.
Po zakończeniu II wojny światowej początkowo mieszkał w Krośnie Odrzańskim, gdzie był właścicielem lokalu gastronomicznego. Rozwiódł się z Zofią, a jego drugą żoną została Helena z domu Pyka (ur. 14 stycznia 1906 w Jasienicy, zm. 24 marca 1988 w Świdnicy), córka Jerzego i Anny Hansel. Zamieszkali w Świdnicy, gdzie w grudniu 1946 Jan prowadził lokal gastronomiczny. Następnie razem z żoną prowadzili w tym mieście magiel parowy.
Jan zmarł 23 czerwca 1983 w Świdnicy i spoczywa na tamtejszym cmentarzu parafii katedralnej pw. św. Stanisława i św. Wacława – pole: 16, grób: 84.
Sierżant Jan Płonka odznaczony był:
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Odznaką Pamiątkową „Gwiazda Przemyśla”
- Odznaką Honorową „Orlęta”
