Urodził się 7 stycznia 1903 w Popielowie koło Opola jako syn Franciszka (pochodzącego z okolic Kartuz) i Agnieszki Warzeckiej (urodzonej na Śląsku Opolskim). Okres dzieciństwa spędził w Popielowie, później przeniósł się na Kaszuby – do Lisich Jam koło Sierakowic. Mając 17 lat wziął udział, jako ochotnik, w wojnie polsko-bolszewickiej.
W okresie Dwudziestolecia kontynuował służbę w Wojsku Polskim w charakterze podoficera zawodowego. Jego jednostką macierzystą został 14 pułk piechoty z Włocławka. Uzupełnił wykształcenie do niepełnego średniego zdając tzw. „małą maturę”.
Mocą Rozkazu Organizacyjnego Nr 1 Dowództwa 14 pułku piechoty z 16 września 1930 kapral Paweł Łabuda przydzielony został na stanowisko instruktora w 2. kompanii KOP (kompania ta szkoliła rekrutów na potrzeby Korpusu Ochrony Pogranicza, a jej dowódcą w tym czasie był porucznik Władysław Stefanowicz). Awansowany do stopnia plutonowego. Rozkaz organizacyjny Nr 1 z dnia 1 kwietnia 1932 przydzielił go do 2. kompanii strzeleckiej, a rozkaz organizacyjny Nr 3 z 1 września 1933 nadał plutonowemu zawodowemu Łabudzie przydział do 5. kompanii strzeleckiej. Na dzień 21 stycznia 1934 odnotowany został jako plutonowy 14 pp.
Rozkazem Nr 2 Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII z 16 lutego 1939 plutonowy Paweł Łabuda został przeniesiony z 14 pułku piechoty do batalionu Obrony Narodowej „Tuchola” i skierowany do Śliwic koło Tucholi, celem organizowania tamtejszych oddziałów Obrony Narodowej. Następnie awansowany do rangi sierżanta.
Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 w szeregach batalionu Obrony Narodowej „Tuchola”. Jego kompania, wysłana koleją na front, została zbombardowana przez samoloty niemieckie podczas transportu. Po stoczeniu walki z oddziałem Wehrmachtu i otoczeniu, poddała się. Sierżant Łabuda dostał się do niemieckiej niewoli 3 września 1939 pod Laskowicami i przetrzymywany był początkowo w stalagu II-A Neubrandenburg (nr jeniecki: 4554). 15 września 1940 przeniesiony z tego stalagu, przebywał w kolejnych latach w innych obozach na terenie Rzeszy. W czasie jego pobytu w niewoli żona mieszkała w Śliwicach koło Tucholi.
W 1945 powrócił do Polski i rozpoczął pracę na stanowisku księgowego w Centrali Mięsnej w Kartuzach. Został radnym Miejskiej Rady Narodowej w Kartuzach, a w latach 1959-1961 zajmował stanowisko przewodniczącego jej Prezydium (w okresie jego rządów wybudowano nowy szpital powiatowy i utworzono Spółdzielnię Mieszkaniową „Kaszuby”). Od 1962 kierownik Banku Spółdzielczego, w 1970 przeszedł na emeryturę.
Paweł Łabuda zmarł w Kartuzach w dniu 31 sierpnia 1981.
Żonaty z Heleną Dominiką Jakusz-Gostomską (ur. w Gostomiu – powiat Kartuzy). Z ich związku narodzili się synowie: Zbigniew Paweł (ur. 7 stycznia 1934 we Włocławku, zm. 22 listopada 2014 w Kartuzach) – którego ojcem chrzestnym został starszy sierżant 14 pułku piechoty Tomasz Bąk, Edward Lucjan (ur. 9 stycznia 1939 we Włocławku) oraz Henryk (ur. 15 lipca 1946 w Kartuzach).